Borstkanker: wat gebeurt er na de genezing?

Als iemand me vandaag vraagt hoe ik ben, voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk. Ja, hoe gaat het? Bijna twee jaar na de diagnose van kanker? Het snelle, eenvoudige antwoord is: met mij gaat het goed. Niet op de hoogte, kan ik niet langer antwoorden. Ik reken altijd op een verwachting van de vragensteller. En dat doet pijn. Natuurlijk willen mensen dat alles in orde komt. Ze zijn blij dat ik het zo goed heb aangepakt. Maar ze onderzoeken een beetje dieper in mijn gezichtsuitdrukkingen dan vroeger, een beetje langer zwijgen voordat ze naar een ander onderwerp gingen.

Soms, als ik moe en gelaten ben, zeg ik, ik weet het niet. En dat is de hele waarheid. Omdat ik zou moeten zeggen: de stralingsgevolgen zijn niet helemaal verdwenen. Nu en dan, lichte, trekkende pijnen die herinneren. Maar dat heb ik niet nodig. De kanker is elke dag aanwezig. Alles is anders. Mijn dood werd denkbaar.

Het verzette zich, de hele ik.

Zelfs als de ziekte me alleen laat voor een lange tijd: mijn lichaam neigt ernaar, dus hij zal op deze manier vaarwel zeggen. Dat hoeft niet meer te zijn dan gezonde mensen. Nee, ik denk niet dat ik binnenkort weg zal zijn in het universum en nachsegle als stardust van mijn laatste liefde. Ik kan ook alles doen. Sport, dans, liefde, strakke truien aantrekken, wijn drinken. Ik heb de gevreesde ouderdom niet meegemaakt. De ellende van het lichaam heeft mijn zielskrachten gemobiliseerd. Het verzette zich, de hele ik.

Ik ben dankbaar voor de genezing van borstkanker

Ik ben dankbaar voor wat ik kan doen. Ik ken mezelf, mijn kracht is nu beter. Waar ik altijd naar streefde was: hou van jezelf ... het hele psychoprogramma tot tevredenheid - met de kanker begon het als vanzelf. Ik ben dol op mijn genezende krachten, ik geniet van mijn denken en voelen. Omdat: ik ben hier. Na een groot gevaar. Grotendeels intact. Een overlevende. Ik vergeet het niet. Elke dag dat ik de voorspelbare ramp overleef. Borstkanker is een systemische en chronische ziekte. De tumor die ze uit me hadden gesneden, was slechts het symptoom. De ziekte zelf kan niet worden gebruikt. Daar moet je mee leven.

Vandaag ChroniquesDuVasteMonde VROUW-auteur Vera Sandberg beschouwt haar ziekte als onderdeel van haar biografie. Ze heeft een ontroerend boek geschreven over haar ervaringen: "Kanker en alles is anders", ChroniquesDuVasteMonde boek uitgegeven door Diana, 16,90 euro (bijvoorbeeld www.amazon.de)

Dus als ik koekjes eet, denk ik: laat maar, je eet op zijn minst genoeg salade. Als ik aan het joggen ben, denk ik dat dat je helpt. Als ik liefheb, denk ik, hoe geweldig dat dit nog steeds mogelijk is. Als ik het afscheidslied van de jazz-cd van Marianne Rosenberg hoor, huil ik. "Als ik jeh ..." zingt ze. Unsentimental en trots en Berlijnachtig.

Alle gevoelens hebben een andere kleur. Dominantie is dankbaarheid. Nieuw is bescheidenheid. Een beetje jammer is dat het anderen veel harder heeft geraakt dat ik er lichtjes van af kwam. Alomtegenwoordig is angst. Geen paniek, het is als een stille eindeloze melodie. Elke avond moet ik een pil doorslikken. Elke avond de herinnering. Vijf jaar lang. Ik verdenk haar. Er zijn empirische gegevens dat vrouwen die ze nemen minder snel terugvallen. Dus hier met de verhoogde kans om gespaard te blijven.

Ik was het halfvolle glas

Net als de straling in de voorlaatste herfst. Niemand wist of het nodig was voor mij. Het zou de veiligheid met een paar procentpunten moeten verhogen. Acht weken in de kliniek elke nacht, naakt onder het straalkanon. En denk: godzijdank heb je geen chemo nodig. Godzijdank ben je niet de vrouw in de aangrenzende hut, kaalkopig, op verbluffende benen. Haar chauffeur wachtte altijd buiten met haar handtas. Ik reed mezelf. Ik zou alles kunnen doen. Behalve zeker om gezond te zijn.

Het OP zelf was niet slecht. Ontwaken uit anesthesie, een vriendin bij het bed. Bloemen op tafel, een paar buisjes op de wond. Geen eetlust. Elke dag een beetje sterker, bezoek, eet iets. Op de vijfde dag kwijting. Terug in het dagelijks leven. Dunne huid, ruwe ziel. Ja, met mij gaat het goed. Omdat ik nu geen kanker heb. De dokter vertelt me elke drie maanden in de controle: je bent gezond. De kans dat hij terugkomt is erg laag.

Oh, ik ben slecht in onderdrukken. Wat is beter: jezelf in een stomme positie plaatsen en zeggen: ik ben gezond, er is niets meer over? Of de feiten onder ogen zien en zeggen: ik weet het niet, niemand weet het zeker? Ik moet leven met wat was en wat zal zijn. Ik zag mezelf altijd als degene met het halfvolle glas. Dat dacht ik tot 13 juli 2007.

Kanker, mijn stiefvader, mijn oom, had twee vrienden. Ik niet! Toen kwam de oproep, op vrijdag de 13e. Ik had de dokter gevraagd; anders zul je zoiets niet aan de telefoon leren.Maar ik was er zeker van dat ze het alles vrij zou geven nadat een knobbel in haar rechterborst was onderzocht. Ik wilde op tijd op zakenreis gaan. Ik heb geen seconde nagedacht dat ik daar aan toe was.

Vandaag ben ik zeer verrast. Onwetendheid? Overmoed? Zoiets. Omdat het eerste wat ik voelde naast de paniek, beledigend was. Omdat mijn lichaam me in de steek liet. Dat niets hoger me draagt, kan redden. Nu ging het over celhopen, niet over de mooie ziel. Niet over vaardigheden, persoonlijkheid - gewoon over het bestaan. Een beangstigende ervaring voor een goed bewaakte Midden-Europeaan in de middenjaren die terugkijkt op een tevreden bestaan en het verwacht. Alle beveiliging was weg. Nergens stoppen.

Moest ik vallen om betrapt te worden?

En er kwam hulp. Onverwacht. Mensen kwamen bij mij, waren er voor mij. Ook de man aan mijn zijde; hij lachte zoveel mogelijk met me. Alles wat ik wilde, wordt gered, gewaardeerd en geliefd: ik heb dat nu. Als een patiënt. Zou je het nu kunnen laten zien? Kan ik het nu zien? Accepteren? Toe te staan?

Ik werd rijker na de schok. Het is een nieuwe, andere beveiliging. Onsterfelijk, onbeschadigd, dat ben ik niet. Maar ik ben ook niet alleen. Vooral op het moment dat mijn bekwaamheid en mijn aantrekkingskracht - ik was altijd trots op beide - tot een dieptepunt waren gedaald, vond ik liefde, vriendschap en solidariteit.

Moest ik vallen om betrapt te worden? Aanvallen voor bescherming? Dat alles. In een flits moest de verbeelding onderscheiden worden van het ware wezen. De kanker was de uitnodiging om meer mij te worden; de toestemming om mij binnen te laten, de roep om hulp in de wereld. En ze hielp. Ik ken nu geweldige artsen, mijn vrienden hebben meer dan de test doorstaan, mijn collega is dichterbij gekomen, mijn werkomgeving is stabiel gebleven. Meer dan ik kon verwachten.

En daarom ben ik vooral goed, als iemand in mijn gezicht opnieuw moet zoeken naar verdriet en angst. Ik ben eigenlijk degene met het halfvolle glas. Wel, er is iets anders in dan ik ooit dacht.