Met de fiets door Parijs

Ontspannen door Parijs: fietsen in alle richtingen bij de metro Stalingrad; Bekijk het Parc de la Villette: fietssculptuur; Prachtig schaduwrijk: Boulevard Arago.

Als groet vertelt de fietsdealer me over het gevecht tussen David en Goliath. "Je kent de regels op de busbanen, je mag er op de fiets op rijden, maar denk er niet eens aan om een ​​bus in te halen, het is levensgevaarlijk, je hoeft Goliath in Parijs niet te verslaan." De dealer, die zijn winkel in de wijk Marais heeft, lacht.

Ik beloof David niet te spelen en leen ook uit voorzorg een helm - ver van de Parijse elegantie, maar het zij zo. Een paar jaar geleden werd je als een verkapte zelfmoordenaar beschouwd, als je Parijs op de fiets wilde veroveren, las ik in een reisgids. Te veel verkeer, agressieve bestuurders - alleen niet. Vandaag is het anders, bestuurders nemen meer aandacht en denken niet aan fietsers voor complete exoten.

Het mooie van fietsen in Parijs is dat je je eigen ritme kunt volgen, weg van de drukte in de metro of in de bus. Dat in deze grandioze stad vol met bezienswaardigheden en verborgen achtertuinen je heel andere Parijs-films in een korte tijd kunt zien. Een film over mijn Tour de Paris speelt in het oosten, passerende idyllische sluizen en kanalen; een ander richt zich op het zuiden met moderne architectuur op de spectaculair lelijke wolkenkrabbers van China Town; de laatste speelt in het klassieke Parijs - dat ook een prachtige Seine-route omvat.

Een hele straat verdwijnt. Buig gewoon weg en is niet langer begaanbaar. Mensen staan ​​aan de oevers van het Canal Saint-Martin en kijken hoe de draaibrug op de Rue Dieu zich opent. De auto's moeten wachten, een plezierboot mag passeren en glijdt zachtjes over het water. Onze wielen leunen tegen een hek, we kunnen de brug niet meer oversteken. Het verkeer is volledig gedwarsboomd - wat zeldzaam is in Parijs.

Auteur Franziska Wolffheim aan het Canal Saint-Martin.

Onze eerste tour leidt naar het oosten, langs sluizen, kanalen, door grote parken. "Al met al een ontspannen route", zegt Britta Treede-Cissé, een Duitser die professionele fietstochten organiseert door Parijs en veel achterwegen en geheime paden kent. Het Canal Saint-Martin ziet er slaperig en romantisch uit, omringd door bomen die weerspiegelen in het water, overspannen door filigrainische voetgangersbruggen - een vleugje Amsterdam. Als de draaibrug weer gesloten is, gaan we verder langs de kust. In het geval van de stomer, die steeds opnieuw door sloten moet. In termen van snelheid zijn we in dit geval Goliath.

Bioscoop in bolvorm; Beloning na de klim: uitzicht op Montmartre; Eindig rechtdoor met de Eiffeltoren.

De bal voor ons ziet eruit als een gestrande UFO. "La Géode" schijnt enorm in de zon, wolken als luchtschepen en een brede blauwe lucht worden weerspiegeld in de zilveren muren. We zouden op onze wielen niet meer zijn dan drie kleine stippen, in de grootte van een mug. Achter de muren, in de buik van de bal, zijn bioscopen ondergebracht. We zijn in het Parc de la Villette, het grote pretpark in het noorden, waar eens een slachthuis was.

We stoppen bij de fontein Fontaine aux Lions de Nubie en als ik uitstap, praat een oude vrouw tegen me. Of het fietsen in Parijs niet te gevaarlijk is, wil ze weten. Ze was zelf van de fiets gevallen aan het Canal Saint-Martin, vanwege wegwerkzaamheden, de weg was opengereten, sindsdien rijdt ze niet meer. Ze werkte als serveerster in het hotel, nu komt ze elke dag naar het park en probeert ze de nationaliteit van de toeristen te raden. "Kijk gewoon naar je fiets", zegt ze. "Het Parc de la Villette is mooi en rustig, maar Parijs is geen park." Ze blijft praten, ik moet oppassen dat ik niet verzand.

Fietsen in Parijs: we hijgen al

Schakel naar de eerste versnelling. We happen. Hoewel niet op een berg, maar op zijn minst op een heuvel. Ik dacht niet dat er zulke hellingen zijn in Parijs. "C'est le Tour de France!", Noemt ons een arbeider in Blaumann achter en lacht. Oké, we zijn niet erg snel. Uiteindelijk komen we aan de top van de Cité sus-pendue.

Een kleine buurt in het 19e arrondissement, niet ver van het Parc de la Villette, van oorsprong een volksbuurt, nu een luxe woonwijk met veel vrijstaande huizen. Een kleine wijngaard, een weelderige tuin met tomatenstruiken en konijnenstallen, waar bewoners samen kunnen tuinieren. En een geweldig uitzicht over de stad en, niet ver, Montmartre. Een topgevoel midden in de grote stad. En de nabijheid van de natuur, van de rust van het dorp.Ik zal het onthouden als ik op een gegeven moment vastloop in het verkeer.

Winkelen in de Chinese supermarkt; Renbaan: Seine-brug Simone de Beauvoir; Nostalgisch: het eerlijke museum.

Uren later is het zover. We picnicden in het Parc des Buttes-Chaumont en keken naar de levenskunstenaars van Parijs, die grote dekens hebben uitgespreid en over de middag luieren met stokbrood, kaas en wijn. We bezochten de begraafplaats Père Lachaise, waar fietsen buiten moeten blijven, evenals honden. Op de terugweg naar de fietsenwinkel, op de Place de la Bastille, zit ik vast.

Het verkeerslawaai, auto's en motorfietsen passeren ons. Britta rijdt vooruit, draait naar links, ik probeer haar te volgen, haar arm breed uit te strekken, maar kan niet op de linkerbaan komen. Eindelijk laat een VW-bus me binnen, ik zet uit, klaar. Ik denk aan het stadje op de heuvel. Parijs op de motor is adrenalinestoten en loslaten, vaak snel.

We zoeven over de gebogen brug, ik heb het gevoel door een heuvelachtig landschap te rijden. En in het midden van Parijs. Eenmaal over de Seine en terug, van het 12e tot het 13e arrondissement. En terug, omdat het zo leuk is. Ik kan de kinderen begrijpen die met hun fietsen ons hebben rondgereden en de brug naar de renbaan hebben uitgelegd. De Passerelle Simone de Beauvoir is een elegante brug voor het "zachte" verkeer, dus voor voetgangers en fietsers.

Het bestaat uit twee gebogen niveaus en ziet eruit als een lens. In 2006 werd het ingehuldigd, de eerste Parijse Seine-brug met een vrouwelijke naam, legt Britta uit. Onze tour gaat deze keer naar het zuiden van Parijs, met veel moderne architectuur en een reis naar de nostalgie van de 19e eeuw. Precies op de linkeroever lijken de L-vormige torens van de Nationale Bibliotheek, geopend in 1996, op open boeken. De inloopbasis van de bibliotheek is enorm, we duwen onze wielen over houten planken, fietsen is hier verboden. Een van de torens wordt "Tower of Time" genoemd - hoe lang zal hij blijven staan? En hoe lang behoren de torens zelfs tot de moderne architectuur? Voordat je het weet, zijn het klassiekers geworden.

Stop bij het Parc de Bercy; Schuif in de Rue du Square Montsouris: auteur Franziska Wolffheim; Spannend: de torens van de Nationale Bibliotheek met zijn groene binnenplaats.

Het wolkenkrabberdistrict "Les Olympiades" stamt uit de jaren zeventig en is grottoa lelijk. Trouwens, hoogbouw betekent "gratietiek" in het Frans, letterlijk vertaald "wolkenkrabber" - deze zijn al vrij oud. Hier in het 13e arrondissement ligt de Parijse Chinatown. We fietsen langs Aziatische restaurants en winkels waar rode lantaarns hangen. Adem de geur van pittige kerriesauzen in.

We vragen ons af hoe snel we met onze wielen landden in deze andere wereld. En krijg honger. Britta gaat weg en gaat op weg naar een enorme winkel. "De grootste Chinese supermarkt in Europa", zegt ze. "De eigenaren zijn twee broers en heten Tang." Voor de supermarkt is een Chinees tussendoortje, waar je goedkoop en goed kunt lunchen. We staan ​​in de rij, ik bestel rundvlees met citroengras. Tegenover zijn banken, we gaan zitten, de plastic kommen op onze schoot. Wolkenkrabbers zijn om ons heen, de wind fluit, lege plastic kommen vliegen door de lucht. Grote gezinnen met volledig geladen winkelwagentjes gaan failliet. Ik eet langzaam en voel me in een documentaire die zijn charme heeft, want ik ben in het midden van deze vreemde wereld, waarin geen enkel cliche van Parijs wordt geserveerd: la Capitale voorbij de Seine en de Notre-Dame en "Café de Flore ". Voordat we verder gaan, kopen we een paar kruiden en een klein flesje Tsingtao, Chinees bier in de supermarkt - niets meer past in de rugzak.

Zoals in een andere eeuw

Vliegfiets veranderen. Ik zit op een mooi rood wiel dat werd gebouwd in 1897 en over een rail loopt. Ik schop en trap, de andere fietsers ook, en gierend begint de carrousel te bewegen. Het is versierd met spiegels, met foto's van vintage auto's, achteropkomende bloemen. Hoe meer we trappen, hoe sneller we draaien. We zijn in het mooie museum "Les Pavillons de Bercy", een van de meest ongewone en mooie musea van Parijs, op de rechteroever van de Seine.

De zalen, die aan het einde van de 19e eeuw werden gebouwd, dienden ooit als een wijnmagazijn. In de groene binnenplaats hangen enorme kroonluchters van de kastanjebomen. In de donkere hallen hangen oude carnavalspaarden onder de dekens, een van de glinsterende carrousels is mooier dan de andere. Kleine boten dobberen op en neer voor een panorama van Venetië - niets dan puur! Het eerlijke museum, dat is gevuld met een privéverzamelaar, is pure nostalgie, een magische plek. Als je genoeg geld hebt, kun je hier je verjaardagsfeestje geven, legt Diane Gentilhomme uit, de jonge museumgids die ons zo enthousiast vertelt dat het bezoek nooit afloopt - des te beter. Later, als we terugrijden naar de fietsverhuurwinkel vanwege het bruisende verkeer in Parijs, heb ik het gevoel dat ik ergens tussen de 19e en 21e eeuw hang.

Beter met een helm: fietsen op Place la de Bastille; Uitnodigend: Brasserie op het Île Saint-Louis; Start: gratis rit voor fietsers.

Alles om me heen is in beweging, het rolt en schuift en duwt en wiebelt. Joggers, skateboarders, eenwielers. Roller skaters duwen hun kinderwagens voor hen. Druiven van fietsers, waaronder ook kinderen, die je zelden ziet tijdens de week. Half Parijs is vandaag op de Seine. Op zondag zijn de kades gesloten voor de auto's en bij goed weer breekt populaire festivalstemming uit. Geen benzinetank meer, geen getoeter - ik haal diep adem en hang mijn helm op het stuur.

Parijs klassieker: Île de la Cité met de Notre-Dame

Vandaag ben ik alleen op pad, rij door het "klassieke" Parijs en heb geen problemen om linksaf te slaan. Het is heerlijk om langs de Seine te glijden, de bloempotten op de woonboten te tellen en na te denken over wat de brug moet zijn. Bij de Pont de Sully is er dans aan de kust, tango, vijf paren zwaaien in de middagzon, de muziek komt uit de gettoblaster. Hopelijk zal geen van de dansers de Seine binnenstappen. Op de brug tussen Île Saint-Louis en Île de la Cité improviseren twee jonge mannen een jazzconcert, piano en contrabas, terwijl het publiek meebeweegt. Op het einde enthousiast applaus - en ik bel mijn fietsbel. Vervolg over de Seine naar de Tuileries, de Place de la Concorde is nu bijna leeg.

Zelfs op de Champs-Élysées geen saaie stop-and-go, ik schop op en het maakt me warm. Een fietsriksja rijdt langs me heen, ik accelereer en klamp me vast aan de achterkant van de riksja, de bestuurder merkt niets, dan draait hij zich om, grijnst en laat me royaal naar de Place de l'Étoile rijden. Merci! Eenmaal rond de triomfboog, toen de Champs-Élysées weer naar beneden, liet ik mezelf rollen, zonder te stappen, alleen bij de verkeerslichten die ik me moet herinneren om vast te houden. Dat zou voor altijd kunnen doorgaan, maar dan zou ik uiteindelijk in botsing komen met de obelisk op Place de la Concorde.

Zoals in de film: Dance on the Seine

Ik kom snel bij de Marais en hier zijn te veel wegen afgesloten voor auto's. Voetgangers kriskras, fietsers rijden kronkelende lijnen. In de Rosiersstraat wordt iets van het joodse leven weerspiegeld: kosjere pizzawinkels naast slagerijen zonder varkensvlees en delicatessen. De straat is volledig geblokkeerd, zelfs zonder auto's, ik slinger zachtjes naar de fietswinkel. Veel winkels zijn open, van het stuur kijk ik in de etalages van de galerijen en boetieks. Ik ben zo traag dat ik tijdens het rijden gemakkelijk een fles rode wijn kon kopen.

Ik stel me voor dat de Marais en Quais voor altijd gesloten zouden zijn voor auto's. Dan zou Parijs een Vélo-paradijs zijn. En geen enkele fietshandelaar zou me ooit iets over David en Goliath vertellen.

Parijs op de fiets: informatie en adressen

hotels: Hotel Parijs Frankrijk. Charmant Belle Epoque huis, centraal gelegen in het noorden van de Marais. DZ / F vanaf 110 Euro (72 rue de Turbigo, 75003 Paris, tel. 0033/1/42 78 00 04, fax 42 71 99 43, www.paris-france-hotel.com.

genieten: La Cave d'l? Os à Moelle: Zeer goede traditionele Franse keuken tegen redelijke prijzen in de 15e Arr. Leuke, open sfeer. Op verzoek organiseert het restaurant ook picknickmanden voor de fietstocht (181, rue de Lourmel, tel. 45 57 28 28, op www.selectionrestaurant.com). La Rose de France. Mooi restaurant op het charmante Place Dauphine. Klassieke Franse keuken van uitstekende kwaliteit, menu 26,60 en 33,90 Euro (24 plaats Dauphine, tel. 43 54 10 12, www.larosedefrance.com). Le Grand Mericourt. Uitstekend restaurant in de 11e Arr., Fijne Franse keuken, ook zeer goede lunch (22, rue de la Folie Méricourt, tel. 43 38 94 04, www.legrandmericourt.fr)

info: Office du Tourisme (25, rue des Pyra-mides, tel. 49 52 42 63, www.parisinfo.com). In Duitsland: Atout France, Franse nationale toeristische dienst. (Postbus 100128, 60001 Frankfurt, www.franceguide.com).

Rondleidingen: De rondleidingen door de Duitser Britta Treede-Cissé (www.britta-treede-cisse.com, tel. 0033/622 37 70 65) worden aangeboden door de organisator Natours (www.natours.de). Bijvoorbeeld: 5 dagen incl. DZ / F, drie begeleide fietstochten, transfers volgens het programma 349 Euro. Britta Treede-Cissé biedt ook andere programma's voor individuele reizen in Parijs

Fietsverhuur: Fietstour door Parijs. Centraal gelegen in de Marais. Tel. 0033/142 74 22 14, www.parisbiketour.net

lezen "Paris". Een duidelijke, up-to-date gids, met tien spannende stadstours en een grote plattegrond van de stad (14,95 euro, paperback van Dumont). - "Paris, love, fashions, tête-à-têtes". Nieuw geïllustreerd boek met ongewone foto's en actuele teksten (24,95 euro, corso)

Fietsen in Parijs | Fietslabyrint.nl (Mei 2024).