Dickiness is geen karaktereigenschap
Sinds mijn moeder voor het eerst diëteerde op mijn twaalfde, weet ik hoeveel calorieën in zowat elk voedselproduct zitten. Maar het is pas sinds ik voedsel leerde op een jonge leeftijd van 40 met behulp van voedselcoaching, ik weet dat voedsel me gelukkig kan maken in plaats van paniek. Ik weet eindelijk dat mijn lichaam vrij groot is. Zelfs als het voller en zwaarder is dan het gemiddelde vrouwelijk lichaam.
"Fett" heeft zich de afgelopen decennia gevestigd als een nieuw favoriet vloekwoord. Omdat het dik is, lijkt dat iets extreem vreselijks te zijn. Zo erg dat 12-jarige meisjes zoals ik op dieet worden gezet - en de leeftijdsgrens is de afgelopen jaren verschoven. Onlangs publiceerde een Amerikaans-Amerikaanse moeder een boek waarin ze schreef over het dieet van haar zeven jaar oude dochter. De reacties waren voorspelbaar: sommige, waaronder ikzelf, kunnen gewoon niet geloven dat je zo stom bent. De anderen zijn het met de moeder eens en zeggen: ze redt alleen haar dochter van het slechte lot dat ze dik is.
Deze hersenspoeling wordt in het nieuwe Duitse "vetschokkende" genoemd
Ook ik had jarenlang geïnternaliseerd dat dik zijn het ergste is wat je kan overkomen. Ik dacht dat ik als dikke vrouw nooit een partner, een baan of een vervullend leven zou hebben - omdat ik dik ben. En zelfs in een tijd dat ik een partner had, een baan en een bevredigend leven, was ik niet tevreden - omdat ik toch nog dik was. Dus ik kon niet tevreden zijn. Wat een stomme, gehersenspoelde onzin.
Deze hersenspoeling wordt in het nieuwe Duitse "vetschokken" genoemd. Dikke mensen worden verondersteld de hele dag lang buiten bedrijf te zijn, en dat te vaak luidruchtig en zonder beleefdheid. Als ik een croissant koop bij de bakker in plaats van een goed volkorenbroodje (of beter nog: helemaal niets), dan moeten vreemden me vertellen dat ik het nu niet moet eten. Als je een dikke vrouw bent die naast een slanke vrouw in het vliegtuig zit, kan het gebeuren dat de buurman haar Facebook-status zichtbaar via een mobiele telefoon bijwerkt en klaagt dat ze naast een vet zit. Als je een doctoraat aan de New York University aanvraagt, heb je misschien de pech om een professor te vinden die onlangs heeft getweet: "Love overweight doctoral students: Degenen die niet de kracht hebben om zonder koolhydraten te leven, hebben niet de kracht om Dissertatie. #Truth "
Het walgelijke aan deze voorbeelden is niet alleen dat het geen geïsoleerde gevallen zijn. Het walgelijke is dat ze sociaal aanvaardbaar zijn. In zowat alles wat er gebeurt buiten onze zelfopgelegde witte hetero-norm, trekken we ons nu samen en maken we zo mogelijk geen aanstootgevende opmerkingen meer. Maar als het gaat om vet zijn, breken alle dammen die vooroordelen onder controle houden. Om u eraan te herinneren dat "Dick" geen karaktereigenschap is. Het is een lichaamsvorm.
De perfidie van sociale "vet-schokkende": Men neemt zelfs deel als een getroffen persoon omdat het net zo normaal is. Jarenlang heb ik als dikke vrouw op feesten door de hele zaal gereisd om te kijken of er iemand is die dikker is dan ik. Toen werd de avond gered, omdat er iemand anders was waar ik naar kon kijken, zoals anderen op me neerkijken. Ik dacht aan hem of haar en dan precies wat anderen over mij denken, namelijk: hoe kun je jezelf zo laten gaan?
Pas toen ik stopte met het haten van mijn eigen lichaam, kon ik stoppen met het beoordelen van anderen: als het goed gaat, zijn de anderen ook in orde. Dat moment kwam toen ik eindelijk stopte met het kijken naar eten zoals mijn vijand tussen mij en mijn eigenlijk slanke zelf staat.
We zijn vriendelijk geworden, mijn dikke lichaam en ik. Er zijn nog dagen dat ik kritisch naar hem kijk en wens dat hij in een of twee maten minder zou passen. Maar op de meeste dagen voel ik wat hij kan: hij draagt me, hij fietst met me mee, hij leert met mij, hij werkt met me, lacht en huilt met me - en krijgt rode wijn en chocolade als beloning. Hij was nooit mijn vijand. Het was gewoon dat stomme hersenspoeling die me probeerde te overtuigen dat ik niet in orde was, ook al was het de hele tijd.
Anke Gröner, 44, is een freelance copywriter en blogger (www.ankegroener.de). Ze nam haar ervaringen op in een boek (Nudeldicke Deern
, Grillig, 14,95 euro).
Jouw ervaringen Hoe gaat het met je figuur? Heb je vrede gesloten? Of behoor je ook tot de vele vrouwen die dagelijks een "ik haat mijn lichaam" hebben. Moment? Vertel ons je verhalen.
