Dieter Moor en Sonja in de "asshole-vrije zone"
De ezels hebben een dieet. Eet teveel geluksklaver, zegt Sonja Moor. Dat is waarom ze vandaag niet op het gazon mogen, maar binnen moeten blijven. We laten de ezelstal aan de rechterkant achter en de houten rondel waarin de paarden worden getraind, blijven door de modder waden, kruipen onder de elektrische afrastering - en we zitten precies in het midden van de steppe van Brandenburg. 150 hectare aan velden, weiden, uitgestrektheid. Daarboven een horizon, die eigenlijk nog steeds één is, onbelemmerd en onverholen.
Ergens, bij het kleine bos, moeten ze zijn. "Niet zo wild", zegt Sonja Moor. "Buffalo-stieren vinden het leuk om samen te vouwen als ze stress hebben." Dieter Moor heeft een paar stappen genomen en probeert het hondstrio Heidi, Max en Carla onder controle te houden. De drie mongrels worstelen ononderbroken en maken indrukwekkende cross-country sprints. In de laatste paar meter is de grond nog drassig, de dichtheid van de plas neemt toe. En dan zijn ze eindelijk hier, de waterbuffel. Weiden en dommelen zijn voor jezelf zuinig, lijken een beetje uit de tijd, maar veel minder exotisch dan verwacht, hier in de Oost-Duitse laaglanden.
Dieter Moor: Waar is Sonja?
"Sonja?" Dieter Moor kijkt rond. Sonja moest absoluut een omweg maken over de stal, borstel en navelspray pakken. Langzaam naderen de twee de waterbuffels, maar nemen nu liever de ordelijke retraite. Alleen kalf Gandhi, die Sonja Moor met de fles heeft grootgebracht, stopt stil, kan uitgebreid worden verzorgd, gestreeld en naar de navel van Sonja Moor kijken. Alles geneest goed, merkt ze tevreden op. Het is niet vanzelfsprekend dat het bij buffels niet veel anders is dan bij mensen: "De jongens zijn gevoeliger en hebben behoefte aan zorg dan de meisjes." Wanneer Gandhi vervolgens naar de stabiele zijpositie gaat, gaan Sonja en Dieter Moor er gewoon mee en knuffelen ze met hem - terwijl hond Max uitgebreid het oor van de jonge buffel likt. Je moet Gandhi zijn, hier, in Hirschfelde.
Dieter Moor en Sonja: "Wij zijn een gemeenschap van gemak"
Gesprek aan de keukentafel: Dieter Moor en Sonja met ChroniquesDuVasteMonde VROUW-redacteur Sina Teigelkötter.
Zes jaar geleden zijn Dieter en Sonja Moor vanuit Zwitserland hierheen verhuisd. Ze hadden al een voorproefje in het landelijke leven achter hen: in de buurt van Zürich woonden ze op een kleine bergboerderij. Op een gegeven moment voelden ze zich echter te idyllisch. Om te eindigen. En op een dag toen Dieter Moor enthousiast terugkwam van een tv-shoot in Brandenburg, besloten ze: "We moeten daarheen gaan."
Over wat er daarna kwam, over de lange zoektocht naar een nieuw huis en de langzame maar veilige aankomst in het buitenland, heeft Dieter Moor een boek geschreven: "Wat we niet hebben, heb je niet nodig, verhalen uit de arschlochfreien-zone". Daarin is te lezen van de schapen die zich over de Treckerkauf bewegen tot het eerste dorpsfeest alles over Sonja en Dieter Moors nieuwe liefde: Brandenburg.
En hoe zit het met de oude liefde - haar liefde? Had ze het gezamenlijke project nodig om fris te blijven? "Deze liefde vindt plaats in de bioscoop waar we allemaal van dromen, waar je elkaar diep in de ogen kijkt en zegt: ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet, en we zullen altijd bij elkaar blijven ... dat heeft er drie, als het goed is vier jaar, en als er dan geen nieuw niveau is ... "zegt Dieter Moor, terwijl we later aan de grote houten tafel in de keuken zitten, en laat het einde open. In "We zullen altijd bij elkaar blijven ..." is zijn stem naar octaaf gekropen, schril geworden. Sonja Moor kijkt hem verbluffend begrijpend aan en zegt dan in haar zeer donkere, zeer krachtige, zeer Oostenrijks gekleurde timbre een opmerkelijk onromantische zin: "Wij zijn een gemeenschap van gemak." Hoe alstublieft? Dieter Moor knikt. "Een heel ouderwetse," voegt hij eraan toe, nu weer in zijn rokerige mannenstem met een gedempte Zwitserse touch.
"Soms herinnert ze me aan deze oude huwelijken, waar twee boerderijen met elkaar getrouwd waren - en liefde was niet het belangrijkste." Vernieuwde nek. Was dat deze professionele ironie die uit de televisie komt wanneer Dieter Moor zijn hoekige kin in een lichte helling zet en de volgende post wijzigt? Nee, dat was het niet.
Het is zelfs nog verbazingwekkender dat ze niet 'correct' met elkaar praten in het gesprek: als ze iets zegt, luistert hij aandachtig en geduldig, zelfs als ze opnieuw een gedachteloop draait en een lange weg moet nemen om ter zake te komen , Of soms komt het niet eens aan (een mooi Zwitsers gesprek voor een Oostenrijker).En als hij een sigaret oplicht, hoewel de oude amper burnt, en af en toe niet wil gaan (met een groot deel van de Weense humor voor een Zwitser), trekt ze geen wenkbrauwen op. In beide ogen - klinkt kaasachtig, maar is het wel - weerspiegelt een zeer diep begrip van elkaar. Een 'community of convenience' lijkt een romantische instelling te zijn.
Kunnen we niet gewoon 's avonds tv kijken, net als normale stellen?
"Ik kom er altijd achter", zegt Dieter Moor, "dat samenwerken, elkaar samen trekken - en ook in dezelfde richting - een vorm van liefde genereren - een betrouwbaar basisvertrouwen - na 16 jaar Ik vraag mezelf niet elke dag: zal ze morgen nog steeds aan mijn zijde staan? Wat we allemaal hebben meegemaakt, over crises, euforie, is zo belangrijk dat ik eerlijk gezegd zelfs niet veel nadenk over hoe onze relatie is Dat is gemakkelijk, en dat geeft me een heel goed gevoel. ' Hij neemt nog een diepe trek. "Is Panettone eindelijk beschikbaar?" Is er. En zelfgemaakte pruimenjam.
Dieter Moor ontdekte de "fee in een kanariegele jurk"
Voor de heide is de taakverdeling duidelijk omschreven: zij doet het kantoorwerk, hij doet de velddienst. Sonja Moor zorgt voor het hele huis, de boerderij en het vee. Hiervoor heeft ze haar baan als filmproducent opgegeven en opgeleid als een gecertificeerde boer. Dieter Moor, aan de andere kant, is slechts een part-time boer. Voor zijn presentatorschap bij het culturele tijdschrift "ttt" ("Titels, Scripties, Temperamenten") brengt hij gewoonlijk een paar dagen per week door met plannen, schieten, opnemen ... Men moet het geld verdienen dat Hof alleen kan ze leven nu niet.
Maar hoe verdraagt liefde - zelfs als het opportuun is - dat wanneer een persoon een echt dubbelleven leidt terwijl de ander de positie inneemt in het dagelijks leven? De truc van de Moren lijkt te zijn om dit dagelijks leven consistent te delen in de gemeenschappelijke tijd met elkaar, om hem serieus te nemen, samen met zijn niet-spectaculaire kanten: Is er nog voldoende melk in huis? Zijn de wortels van de markt echt biologische wortelen? Heeft Heiko morgen niet willen komen om de poort te repareren? En wanneer moet de schuur worden gemaaid? Er is altijd meer dan genoeg te doen in een tuin, en erover praten lijkt de twee bij elkaar te brengen. Maar natuurlijk niet alleen het praten: "We ontmoeten elkaar in feite", zegt Sonja Moor later.
Voor de eerste keer - op dat moment waren beiden begin dertig van de dertig en woonden in Wenen - ontmoetten ze elkaar op een literair festival georganiseerd door Dieter Moor. Sonja Moor leidde destijds de "School voor Poëzie in Wenen", die een van de programma-items ontwierp. Om twaalf uur 's nachts was Dieter Moor, die erg moe was, al bezig zijn spullen in te pakken, er werd plotseling gezegd dat hij nu de poëzieschool moest aankondigen. Hij wist niets, werd boos, weigerde. Toen Sonja Moor toen verscheen, "een fee gekleed in een kanariegele jurk", vertelde hij haar de nette mening. Ze keek hem recht in de ogen en zei alleen: "Ik begrijp je." Uiteindelijk klom ze op het podium ("de super-gau!"). Terwijl de microfoons een hekel hadden en liever op de achtergrond bleven terwijl ze thuis stalen. Dat hij haar naam bleef mompelen op weg naar de metro, alleen onderbroken door velen "dat is het, dat is het ...", en ze stond haar hoofd schuddend na het passeren van de uitvoering en zei steeds weer: "Hij is simpel weg ... "- iedereen hield dat voor zichzelf.
"Ze wilde me op dat moment niet overtuigen", zegt Dieter Moor. "Ze nam me serieus, dat maakte indruk op me." Niettemin keert de moderator pas een jaar later terug naar de fee. Wanneer hij niet langer in een andere relatie is. Hij schrijft haar een kaart die weinig meer zegt dan "Ik zou je graag terugzien". En zij - antwoordt niet. Zes weken lang. Wanneer hij de hoop al heeft opgegeven, zichzelf als een idioot heeft beledigd en dingen heeft afgevinkt, roept ze. Ze was in Argentinië naar het buitenland gereisd - en op de terugvlucht had ze zich gemakkelijk afgescheiden van haar vroegere partner ...
Sonja Moor wankelt en keert langzaam terug naar het heden. "Nu is de hamer zo gedetailleerd verteld," zegt ze. Rechts. "Sonja praat gewoon te veel," zegt Dieter Moor. "Het stopt nooit." Hij legt zijn scherp hoofd weer achterdochtig schuin. "Ik vraag altijd: kunnen we 's avonds geen tv kijken, net als normale stellen?" Dan zegt ze: 'Ja, maar ik zal je dat even moeten vertellen ...' En dan is het kwart voor één. ' Laat hem, gun hem de onschuldige tip, Sonja Moor lijkt recht te denken. Of: eigenlijk is hij blij dat hij de entertainer niet hoeft te spelen in onze relatie. Ten slotte geeft Dieter Moor zelf toe dat hij op de eerste officiële datum die volgde op de briefkaartactie en plaatsvond in een Weens restaurant, zeer opgelucht was dat ze veel van het gesprek ontkende en beiden hadden ongetwijfeld veel te zeggen. In die tijd was het plotseling half vier. De volgende ochtend.
Sonja Moor moest haar beste vriendin nog uit haar slaap bellen en verslag uitbrengen."Ik zou niet hebben geluisterd," zegt Dieter Moor. "Ik wilde gewoon in slaap vallen in bed en in dat warme gevoel dat het geen projectie was, maar een hamerdier." Zei hij gewoon "hamerendier"? "Ja, een Hammerviech, gewoon een geweldige."
Sonja Moor is vandaag nog steeds onder de indruk: "Dan zit hij tegenover me en zegt dingen ... alleen ik kon het weten", zegt ze. Deze man kende kwaliteiten die haar irriteerden, compromissen die ze niet langer wilde, verlangens dat ze eindelijk vervuld wilde worden. Hoe wist hij dat? Omdat het hem was overkomen in zijn vroegere relaties en zijn huwelijk, net als jij. "Verleden ...", waarschuwt Dieter Moor haar nu voorzichtig. "Dat is hoe we nooit aankomen in het heden." Maar Sonja Moor heeft helemaal gelijk wat betreft het rondrijden op dit punt, want misschien is dat zelfs de grootste kracht van dit paar: dat twee zeer relationele mensen nu precies weten wat ze niet langer willen - en bovenal de ander kunnen vertellen. Goede startcondities, maar klinkt niet alles als te veel doel en te weinig liefde?
Om fundamenteel zacht te zijn, bijvoorbeeld, "zegt Sonja Moor, een andere Oostenrijks-Zwitserse gedachte loop Dieter Moor:" Het moet plaatsvinden. "Sonja Moor:" Dat is een fundamenteel recht. Als ik gehouden wil worden ... "Dieter Moor:" ... dan moet het gehouden worden. "Sonja Moor:" Point. "Dieter Moor:" Er is geen 'just can not', nee 'why' again? '. We erkennen fundamenteel hoe de ander voelt. "En dus zeggen ze dat ze vanaf het begin vele andere fundamentele rechten hebben gedefinieerd, die vandaag de basis vormen voor hun liefde - en die in de toekomst niet onderhandelbaar zullen blijven.
Niemand die ons bedriegt of teleurstelt, blijft bij ons in de buurt!
Het idee om deze rechten, die zo belangrijk zijn voor beide, in het openbaar te vertegenwoordigen, komt pas later naar voren, wanneer deze twee al lang getrouwd zijn (na een volledig ongepast huwelijk in een helikopter boven Las Vegas). Samen met vrienden besluiten ze lid te worden van de vereniging "Alternatives für Zukunft e.V." een "butthole-vrije zone" creëren waarin mensen dezelfde waarden delen, voor elkaar opkomen en samen projecten realiseren. Sindsdien houden deze mensen van en komen vaak naar de boerderij van de Moren, sluiten zich aan - en ontmoeten de twee in feite. Misschien ook een beetje een eigen familie, de dochter van Dieter Moor uit haar eerste huwelijk is al volwassen, ze hebben geen kinderen bij elkaar. "Maar er komen alleen mensen die de moed hebben om te groeien", zegt Sonja Moor. "Niemand die ons bedriegt, bedriegt of teleurstelt, blijft in onze nabijheid." Immers, fundamenteel recht nummer twee is ook van toepassing: iedereen laat de ander zoals hij is. Omdraaien is niet van toepassing. Hoe ouderwets dat werkt in tijden waarin iedereen die zichzelf niet snel genoeg verdedigt, een coaching voor alle levenssituaties wordt voorgeschreven. En hoe rustgevend. Dieter Moor wordt rusteloos. Te veel harmonie praten? Nee, hij moest gewoon nu gaan, naar zijn bureau. Hij heeft werk te doen. Sonja kon het nog steeds vertellen.
Dus Sonja Moor zit nog steeds en vertelt iets. Van deze droom had ze voordat ze Dieter ontmoette, waarin haar grote liefde haar toonde: een man van ongeveer 70, lange, magere Panama-hoed op zijn hoofd. Sonja Moor reisde met hem mee. Iemand op de achtergrond had alles georganiseerd, beiden hadden alleen lichte bagage nodig, konden gewoon blij van elkaar zijn en rijden, waar ze naartoe wilde. "Een mooie, rustgevende droom", zegt Sonja Moor. "Daarna dacht ik: nu moet je op zoek naar 70-jarige mannen, maar toen was ik begin dertig - zou ik voor het bejaardentehuis moeten staan?" Vandaag lacht ze. In die tijd was ze bedroefd door de gedachte dat deze vanzelfsprekende, gedienstige, ongebreidelde liefde waarschijnlijk slechts een mooie droom was. Toen ze Dieter Moor ontmoette, vertelde ze hem wat ze had gedroomd. "Hoe oud was je in je droom?", Vroeg hij haar. "Toen realiseerde ik me opeens: ik had over mij gedroomd als een 70-jarige," zegt Sonja Moor. "Ik keek naar Dieter - en dacht, nou ja, geen Panama-hoed, maar hoe handig het is dat we allebei dezelfde leeftijd hebben."
Sonja Moor
Sonja Moor, geboren in 1958, werd geboren in Linz. Ze is een opgeleide industriële klerk, maar vond de culturele industrie al snel opwindender. In Wenen leidde ze jou. a. de "School voor poëzie in Wenen". Later werkte ze als film- en televisieproducent in Oostenrijk en Duitsland. Vijf jaar geleden stapte ze uit de media-industrie en volgde ze een opleiding als afgestudeerde boer. Sindsdien beheert ze de boerderij in de buurt van Berlijn en verkoopt ze biologisch vlees onder het merk "Sonja Moor Landbau". Samen met Dieter Moor heeft ze het netwerk "Alternatives for the Future e.V." (AFZ) opgericht. www.afz-netz.de met het hoofdproject www.modell dorf-hirschfelde.de
Dieter Moor
Dieter Moor, geboren in 1958, werd geboren in Zürich. Daar voltooide hij een acteeropleiding na school.Na een paar engagementen in theaters en kleinere filmrollen, banen als schilder, telemarketingagent, kiosk-huurders, barbezitters en effectenmakelaars, concentreerde hij zich uiteindelijk op een televisiecarrière. Aan het begin van de jaren negentig werd hij in Duitsland bekend als de moderator van het mediamagazine "Canale Grande" (Vox). Dit werd gevolgd door verschillende tv-formaten, waaronder hun eigen talkshows, in Duitse, Oostenrijkse en Zwitserse televisie. Sinds 2007 heeft hij het cultureel tijdschrift ARD "ttt" gemodereerd ("Titels, Scripties, Temperamenten"). Uit haar eerste huwelijk komt dochter Mirjam, die vandaag in Parijs woont.
