Eetstoornis: Heb je vandaag aan eten gedacht?
ChroniquesDuVasteMonde: Heb je vandaag aan eten gedacht?
Dr. Lisa Pecho: natuurlijk. Vanochtend dacht ik eraan wat mijn dochter op haar boterham zou moeten krijgen. Toen dacht ik aan wat ik graag ontbijt. En gasten komen vanavond, dus ik moet nadenken over wat ik kook.
ChroniquesDuVasteMonde: Veel vrouwen compenseren de calorieën van het ontbijt met de calorieën van de lunch, trakteren zichzelf 's middags op een stuk taart en onthouden zich ervan voor het avondeten. Hoeveel eetgedrag is normaal?
Dr. Lisa Pecho: De alarmbellen rinkelen als je stopt met eten, totdat je vol bent, als je bedenkt of je bijvoorbeeld een halve honingrol kunt krijgen, omdat je al een ontbijtgranen of een hele rol had. Iemand die voldoende voedsel aan zijn lichaam geeft, maakt zich geen zorgen over eten.
ChroniquesDuVasteMonde: Dat wil zeggen, als mijn gedachten alleen maar over eten gaan, eet ik dan te weinig?
Dr. Lisa Pecho: Of te veel. Tenminste niet normaal meer.
ChroniquesDuVasteMonde: Veel vrouwen irriteren deze gedachten zelf, ze willen ze uitzetten ...
Dr. Lisa Pecho: ... en blijf streng eten om niet één gram te verhogen. Ik kan alleen maar zeggen dat het niet zal werken. Iedereen heeft van nature een bepaald, individueel lichaamsgewicht, het zogenaamde instelpunt. Dit is echter meestal een paar kilo boven ons schoonheidsideaal. We beschouwen een BMI van niet meer dan 19 als ideaal - mijn eigen schommelt tussen 23 en 24. Iedereen die restrictief eet, geeft niet genoeg voedsel aan zijn lichaam. Dat gedachten dan alleen rond eten draaien, is een normale reactie van het lichaam.
ChroniquesDuVasteMonde: Hoe kom ik uit de spiraal van gedachten?
Dr. Lisa Pecho: door mijn gedrag te veranderen, kunnen we dat gemakkelijker beheersen dan onze gedachten. Dat betekent: ik sta niet meer op de weegschaal. Ik eet normale porties. En normaliseer mijn gewicht in de richting van mijn instelpunt. Dit is geen gemakkelijke manier. Ik zou daarom hulp van buitenaf krijgen en een professioneel voedingsadvies geven. Het is absurd: elke baby weet wanneer het gaat gebeuren. Veel vrouwen hebben hun natuurlijke verzadiging verloren.
ChroniquesDuVasteMonde: Waarom is het zo belangrijk voor ons om mager te zijn?
Dr. Lisa Pecho: van vrouwen wordt verwacht dat ze perfect werken op steeds meer niveaus: op het werk, als moeder, in huis, als partner. Als alles te veel voor me wordt, kan het een soort opluchting zijn om met het voedsel om te gaan en niet met de onderliggende problemen. Aan de oppervlakte hebben beperkende eateressen een perfecte grip op een deel van hun leven. Dat geeft hen een gevoel van veiligheid. En dan geldt de vergelijking in onze samenleving: wie dun is, is mooi, fit en succesvol. Zelfs lichtelijk overgewicht mensen worden als buitensporig en ongedisciplineerd beschouwd. Wie wil dat zijn in onze uitvoeringsmaatschappij?
ChroniquesDuVasteMonde: Het Robert Koch Instituut heeft in een recente studie gevonden dat een derde van de meisjes tussen 14 en 17 eetstoornissen zijn. Wat moet ik doen als mijn elfjarige dochter op dieet wil?
Dr. Lisa Pecho: Gisteravond komt voor de geest: een vriend van mijn twaalf jaar oude dochter at met ons. Toen ik boter op het brood smeerde, vroeg ze verbaasd: ben je niet op dieet? Er zijn veel kinderen die opgroeien met moeders die op dieet zijn en al heel vroeg ervaren dat lichaam en gewicht een belangrijke rol spelen. Hoe moeten deze kinderen dan een normale relatie met voedsel ontwikkelen? Allereerst zou ik mezelf willen afvragen wat voor soort eetgedrag ik heb voor mijn kinderen. Als de moeder in de andere richting beweegt, heeft het kind bijna geen kans. En dan zou ik met mijn dochter praten, naar haar luisteren en haar vragen wat haar lichaam stoort. En dat zonder het te evalueren. Anders zal het kind onmiddellijk sluiten.
ChroniquesDuVasteMonde: Wat, als het niet langer om een dieet gaat - maar mijn dochter braakt regelmatig?
Dr. Lisa Pecho: In de beginfase verbergen de meeste boulimia hun ziekte. Dus als ik erachter kom dat mijn kind overgeeft, is boulimie meestal al geavanceerd. Als ik alleen maar aanneem dat mijn kind bulimisch is, zou ik het direct moeten aanpakken. In het beste geval begint het te praten. Vaak wordt alles eenvoudigweg ontkend: de eetstoornis is als een goede vriend die geheim moet blijven om haar niet te verliezen. Ouders moeten in een dergelijk geval professionele hulp krijgen. Een dokter herkent bijvoorbeeld in het beste geval of er iets in de verdenking zit. Bovendien heeft het een brugfunctie: omdat het geen deel uitmaakt van het gezin, kan het kind gemakkelijker openen.
ChroniquesDuVasteMonde: Mijn kind of mijn beste vriend heeft een eetstoornis.Hoe gedraag ik me correct?
Dr. Lisa Pecho: door interesse, vraag en samen zoeken naar oplossingen. Maar als de eetstoornis al erg geavanceerd is, gaan alle gesprekken alleen over dit onderwerp en verandert er nog steeds niets, dan moet ik mezelf afbakenen. Een alcoholist koopt geen doos bier. Maar als je niet van soep met groenten houdt, geef je de voorkeur aan pudding, of wat anders kan ik voor je koken? Het onderwerp eten zou echter op een bepaald moment totaal uit den boze moeten zijn, anders heeft de getroffen persoon het gevoel: als ik de eetstoornis verliest, verlies ik ook de aandacht van mijn moeder of vriendin. Het is moeilijk om bij te houden. Maar het is de enige manier.
Veel vrouwen scharrelen langs een storing met hun espressostokjes: men eet slechts twee keer per week fruit, een andere sla tijdens de lunch, de derde na 18 uur helemaal niets. Hoe bescherm ik mezelf om niet in deze valkuil te vallen? Ik moet beseffen wat deze vrouwen doormaken. Je mag een paar kilo minder wegen dan ik, maar tegen welke prijs? Haar gedachten draaien constant rond eten. Het is net zoiets om na het werk en in het weekend na te denken over mijn baan. En vol van angst en beladen met schuld. Wat een verlies van kwaliteit van leven! Mijn leven is krap, en niet alleen in mijn gedachten: ik ga drie keer per week naar de sportschool, jog elke dag - en ik heb niet zoveel tijd voor sociale netwerken. Iedereen moet voor zichzelf beslissen: is het het waard?
