Deskundige legt uit: zo houdt liefde in het dagelijks leven!

ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Professor Bodenmann, hoe lang bent u al getrouwd? GUY BODENMANN: 27 jaar oud. En nog steeds blij.

Maak je eenvoudigweg minder fouten als hoogleraar psychologie? Of heb je het geheim van een langdurige gelukkige relatie gevonden? (lacht) Je leert veel van therapie en onderzoek, die je in je dagelijks leven kunt toepassen.

Bijvoorbeeld? Waarom is elk ander huwelijk vandaag gescheiden? Triggers zijn vaak veranderingen die een diepgaande invloed hebben op het leven: heroriëntatie, verplaatsing, verwijdering van kinderen, pensionering, ontrouw. Deze stressvolle gebeurtenissen veroorzaken een scheiding, maar alleen als de partners hoe dan ook ontevreden zijn met hun relatie.

Waar komt de ontevredenheid vandaan, welke rol speelt stress? Hij wordt duidelijk steeds groter voor ons allemaal in het dagelijks leven. We onderscheiden twee vormen van stress: microstress, dat wil zeggen dagelijkse stress en macro-stress, die intense, diepgaande gebeurtenissen in het leven zijn. De laatste lassen een paar samen, of ze breken de relatie voorgoed. De stress van het dagelijks leven tast alle samenwerkingsverbanden aan. De paren lijden aan de accumulatie van stress. Vooral 30- tot 50-jarigen zitten in dit stress-corset. Op een gegeven moment is de worm in partnerschap. Dan, zoals we in studies zien, kunnen zelfs stellen die goed met elkaar kunnen samenwerken, omdat stress hun relatie heeft ondermijnd, afwijken.

Als onderdeel van zijn wetenschappelijk werk heeft Guy Bodenmann een programma voor koppels ontwikkeld om stress en zorg voor het partnerschap te beheren. Informatie over deze cursussen "Paarlife" op www.paarlife.de

Lees meer: "Wat maakt koppels sterk" door Guy Bodenmann en Caroline Fux (224 p., 33,90 euro, Observer-editie 2013); "Strong against Stress" door Guy Bodenmann en Christine Klingler (256 p., 33,90 euro, Observer-editie 2013)

Waarom veroorzaakt stress zoveel schade aan relaties? Chronische stress zorgt ervoor dat de partners niet langer tijd voor elkaar hebben, geen gedeelde ervaringen om hun biopic te versterken. Iedereen leeft zijn eigen leven, lijdt onder het we-gevoel, wat essentieel is voor het succes van een partnerschap. Gebrek aan tijd verandert ook de communicatie. We haasten ons sneller, maken sarcastische opmerkingen, zijn intoleranter, terughoudender. We wisselen elkaar zelden uit als we gestresseerd zijn, zoeken naar snelle oplossingen voor problemen en onthouden ons van wat ons echt stoort en bezighoudt.

Veel vrouwen klagen dat hun man nooit naar hen luistert. Omdat ze zeuren. Dit ergert mannen. Het verhoogde vocale bereik zorgt voor een onaangename opwinding, ze gaan met pensioen, komen later thuis, verdwijnen voor de tv. Vrouwen klagen dan nog meer, een vicieuze cirkel. Stress toont steeds meer onze slechte kanten, we worden dominant, rigide. Plots zien we de partner deze andere pagina's doorbreken, het negatief in de samenwerking neemt toe, positief.

Minder leuke gebaren, minder lof, minder seks. Minder complimenten, minder knuffels, geen kus vaarwel. De vriendelijke houding waarmee verliefd wordt, is overdreven belemmerd. Vernietigend gedrag maakt een relatie ongemakkelijk. En na verloop van tijd lijden lichamelijk en geestelijk welzijn en seksualiteit.

Omdat stress lust vernietigt? Mannen verminderen vaak stress door seksualiteit. Maar vrouwen missen het plezier van stress. Dan zou een gesprek goed zijn om het stressknooppunt op te lossen. Alleen dan kan een vrouw genieten van seks, anders wordt hij een must-have voor haar, misschien zelfs pijnlijk. Seksualiteit is negatief geladen, de frequentie neemt nog verder af, de ontevredenheid nog verder. Seksualiteit is een gevoelige graadmeter voor de kwaliteit van een relatie. Gebrek aan libido, vooral van de vrouw, een stilte in bed, die niet biologisch is, zijn altijd waarschuwingssignalen.

Hoe kunnen paren nog steeds erkennen dat stress hun relatie in gevaar brengt? Wanneer ze merken dat ze vervreemd zijn, is dat altijd een ernstig teken. Het gevaar van alledaagse stress is dat koppels het niet lang opmerken, in welke dynamiek ze zijn. De accumulatie van negatieve ervaringen is een sluipend proces. Het gezeur van vrouwen is daarom een belangrijke indicator: partnerschappen waarin vrouwen zich nooit kritisch uiten hebben een groot scheidingsrisico. De adequate kritiek op de vrouw is op de langere termijn gunstig, omdat ze verandering wil.

Dus het zeuren heeft een functie. Ja. En hoe sneller u zich realiseert dat er iets mis gaat, hoe beter. Als de relatie te verzandt, zie je alles alleen met een negatieve bril. Dan kan de partner doen wat hij wil.Als hij bijvoorbeeld thuiskomt met bloemen, denkt de vrouw meteen dat hij dit doet vanuit een schuldig geweten.

Wat adviseer je aan koppels, zodat het zelfs niet zo ver komt? Ze zouden moeten proberen beter te zijn in het omgaan met stress in hun partnerschap. De meeste stress heeft niets te maken met de relatie, we brengen hem naar huis, op kantoor, vanaf de straat. Maar deze extragroepsstress veroorzaakt vaak stress binnen het paar. Wanneer de partner zich realiseert dat de ander geïrriteerd thuiskomt, denkt hij: hij of zij houdt niet langer van mij. Een fatale misrekening.

Dus refereer niet naar een slecht humeur, maar vraag wat er aan de hand was. Ja, maar niet oppervlakkig. Vaak praten mensen alleen over de feitelijke trigger van hun stress en niet over wat er echt achter zit. Dan gaat het er niet om dat de baas een kritische opmerking maakt. Het activeert een persoonlijk schema, een pijnpunt: "Ik bevredig nooit, ik doe altijd alles verkeerd, de beoordelingen van anderen zijn belangrijk." Eigenlijk gaat het over mij en mijn onderwerp. Als de partner kalmeert of voortijdig reageert met zogenaamd goed advies, is dat een klap in het gezicht. We voelen ons niet door de ander gedragen, gaan weg en drijven steeds meer uit elkaar.

En uiteindelijk veroorzaken kleine kleine dingen de grote crisis. De niet-gesloten buis met tandpasta wordt een echtscheidingsgrond. Stress binnen het partnerschap gaat meestal over die kleine dingen. Maar het gaat niet echt om een banaliteit, maar om iets heel belangrijks. Nogmaals, een pijnlijke punt is geactiveerd. De ongeremde tandpastabuis wordt gezien als een gebrek aan waardering. "Ik reken helemaal niet, ik word niet gerespecteerd, het is niet belangrijk voor hem of haar om dat voor mij te doen." De schijnbare banaliteit is substantieel en bedreigt het zelfrespect. En iemand met een laag zelfbeeld neemt dit tandpasta- verhaal veel persoonlijker op dan iemand met een goede eigen fundering.

Wat bedoel je met "stichting"? Stel je voor weerstand tegen stress als een huis met meerdere verdiepingen. De eerste verdieping staat voor waardering en waardering door anderen en mezelf. De tweede verdieping herbergt de prestaties, liefde en verwennerij. Bovendien zijn de strategieën om met stress om te gaan, opgelost. En de zolder komt overeen met de eigen waarden, die steun en oriëntatie bieden in het leven. Bepalend voor de stabiliteit en kwaliteit van dit huis is echter een stabiele, stabiele basis. Zonder dit zou het 'stresshuis' instorten. Deze stichting komt overeen met het gevoel van eigenwaarde, waarvan de basis wordt gelegd in de kindertijd. Een goede zelfwaarde geeft mentale stabiliteit en stressbestendigheid. Maar zolang de activatie pijnlijke punten van deze foundation kan schudden, helpen de beste ontspanningsmethoden niet met stress.

Moet elke partner zijn eigen 'stresshuis' voor zichzelf behouden? Of is het mogelijk om samen een huis te bouwen in een relatie? Allereerst heeft iedereen een huis nodig dat zo stabiel mogelijk is. Zonder identiteit kan de identiteit van het paar niet werken. Je kunt echter ook twee huizen samen bouwen. Als de ene partner een zwakke, wankele heeft, heeft de andere een stevig, stevig gebouw, de andere kan stabiliseren. Op voorwaarde dat ze niet alleen naast elkaar staan, maar een eenheid vormen, een 'wij'. Samen omgaan met stress verhoogt het gevoel erbij te horen.

Wie zijn de betere supporters - vrouwen of mannen? Vrouwen denken dat ze empathischer zijn dan mannen, en mannen denken ook dat vrouwen zijn. Dit stereotype is niet waar. Door op een welwillende en empathische manier te reageren, kunnen mannen net zo goed als vrouwen. Goede supporters, ongeacht geslacht, verlagen het niveau van hun partner van het stresshormoon cortisol. Mannen zijn echter minder veerkrachtig en wanneer ze gestresseerd zijn, kunnen ze hun partner niet langer adequaat ondersteunen. Vrouwen zijn meer geneigd dan mannen om een oplossing te zoeken in een gesprek en hun stress te uiten. Maar praten over diepere gevoelens is zowel onbekend als moeilijk voor beiden.

Hoe kunnen stellen, behalve in gesprekken, hun dagelijkse stress verminderen? Er zijn veel dingen, zoals tennis, joggen, fietsen, dansen, iets creatiefs doen, spelen, mediteren. Het is heel belangrijk om te genieten van het plezier van twee, een goede maaltijd, muziek, wandelingen, reizen. Samen genieten toont de kwaliteit van de relatie.

Dit wordt steeds moeilijker voor velen gezien de overvolle schema's. Stress is tegenwoordig het statussymbool. Verbroken relaties dus vaker dan voorheen? De zelf gemaakte stress is een belangrijke reden. In restaurants zie je vaak koppels stil en zichtbaar ongemakkelijk zitten. Ze weten niet wat ze met elkaar moeten doen. Ze hebben hun vrije tijd verloren. Zittend op een bank wordt als onaangenaam ervaren. Er moet constant actie zijn om belangrijk te voelen. Dat is een negatieve ontwikkeling.We moeten dringend vertragen en bewuster beslissen over waar we echt onze tijd voor willen gebruiken: voor de carrière of voor de partner. We hebben niet overal middelen voor.

Met andere woorden, iedereen moet ruimte creëren voor de ander in zijn 'stresshuis'? Gemeenschappelijke ruimtes op elke verdieping zijn net zo belangrijk als de hunne, om zichzelf te ontwikkelen en om nabijheid en afstand in evenwicht te brengen. Elke relatie kent golfbewegingen, soms zoekt iemand naar nabijheid, soms naar afstand. Dit is eenvoudig als beide behoeften synchroon lopen. Maar vaak wil een partner afstand, terwijl de ander afstand wil. Als beide constant asynchroon zijn, zijn er geen meer algemene "kamers".

Is het niet mogelijk voor zo veel mensen om een goede relatie te hebben op de lange termijn? Onze samenleving neigt naar individualisering; iedereen is belangrijker voor zichzelf dan voor de ander. Dus we sluiten geen compromis, wat we in de samenwerking zouden moeten afsluiten. De bereidheid om zich te committeren aan de relatie, de toewijding, ontbreekt. Liefde aangaan lijkt te tijdrovend, te vermoeiend. Maar als twee in een boot zitten, elk met een roer in zijn hand, en maar één roeier, draait het in een cirkel. Alleen als beide de boot met gelijke kracht duwen, slaagt de reis.

Zijn onze verwachtingen van relaties te hoog? Een relatie is vandaag een volledig overvol schip. 150 jaar geleden moest het zijn bestaan beveiligen, kinderen grootbrengen - een realistischer project. Vandaag zijn de verwachtingen zo hoog dat ze nauwelijks kunnen worden vervuld. 23 procent van de koppels die tevreden zijn in en van zichzelf, toch echtscheiding. Ze hebben vaak 20, 30 jaar relatiegeschiedenis achter de rug, opnieuw hetzelfde bereik van de levensverwachting voor hen en willen iets nieuws hebben in plaats van te investeren in het oude. Het overstromingsdenken, de niet-zorgzame behoefte van onze consumenten- en wegwerpmaatschappij heeft onze relaties verwoest. U gaat naar geschikte platforms op internet en er zijn duizenden prikkelende vooruitzichten.

Heeft het model van een langlopend partnerschap nog steeds een toekomst? Ik denk van wel. Stabiliteit is een belangrijke basisbehoefte. Hoe meer globalisering en vervreemding in de wereld, des te dringender hebben we samenwerking en familie nodig als tegengewicht.