Goede opzettelijke sportschool? Nooit meer!
Het is weer tijd. Ik sta voor mijn sporttas en staar haar aan. Ze staart terug. Dan ga ik naar de koelkast. Dus op een nuchtere maag zou je niet eens moeten sporten, denk ik. En trouwens, ik heb nog een beetje tijd. Ik maak zelf een kaasbrood (volkoren met slabladeren erop, je wilt alles goed doen) en ga even aan tafel zitten. Omdat alleen eten je dik maakt, trek ik je op de bank en zet ik de tv aan. Kijk, Gilmore Girls, dat heb ik al lang niet meer gedaan. Maar is een vergissing, eet altijd en heb zelfs geen sporttas. Ik schakel over naar "Designated Survivor". Mega spannend. Helaas. Helaas sloot de studio drie uur later en ik voel me verschrikkelijk.
Ik heb een fitness horloge. Eerlijk!
Het is echt niet mijn motivatie. Helaas wordt mijn motivatie niet uitgedrukt in sporteenheden, maar eerder in de aanschaf van hoogwaardige sportkleding, een fitnesshorloge en alleen deze verdomde handtekening in het New Year's Enthousiasme (en eerlijk gezegd nog steeds half dronken) op de Fitnessstudiovertrag. Naarmate het concreter wordt, vind ik eigenlijk iets dat dringend moet worden gedaan. Eten bijvoorbeeld.
Het is echt moeilijk, zegt de specialist
Ik vraag advies aan een professional. Melanie Döring is specialist in veranderingsprocessen en was zelfs mentaal coach bij het junior performance center van FC St. Pauli. Precies de juiste vrouw voor mijn probleem. Als ze in staat was om adolescente jongens te motiveren om elke dag 90 minuten high-performance sport te spelen in wind, regen, storm of zomerhitte in plaats van PC Fifa te spelen, dan moet het kinderspel zijn om me een keer naar de sportschool te brengen. "Helaas is dat niet zo eenvoudig", zegt de expert. Mijn probleem is, zegt ze, mijn routines. "Er is echt niets moeilijker dan routines te breken en nieuwe routines op te zetten." Dit komt mijn schuldige geweten enigszins tegen. Deze barrière, zegt mijn coachingshulp, is zo bekend dat ze een naam hebben gekregen: klootzak. Ha, daar is hij weer, de varkenshond. Ik vraag wat ik aan deze engerd kan doen. "Bewust handelen", antwoordt ze. Ze legt me uit dat ik geen kans heb tegen de straathond als ik niet weet waarom ik überhaupt wil sporten.
Mijn motivatie is dimmen
Nadat ik enkele tips heb opgepikt, probeer ik het de volgende dag opnieuw. Mijn tas is al ingepakt. Ik sta naakt voor de spiegel om mezelf te redden door lang na te denken over mijn motivatie. Ik ben gewoon een effectieve kerel. Een blik, herkende motivatie. Ik wil eindelijk terug kunnen naar het zwembad om de hoek, zonder bang te zijn iemand te ontmoeten die ik ken. Ik wil in mijn kont kunnen kijken zonder aan zwaartekracht te hoeven denken en het zou heel mooi zijn als mijn bovenarmen niet langer zwaaien dan ik. Op hetzelfde moment komt er een idee bij me op. Openlucht zwembad! Zelfs niet om de hoek (bewuste actie alleen helpt niet tegen cellulitis - natuurlijk), maar dat in het andere district zou geweldig zijn. Misschien ben ik gewoon niet de gymman. Voordat ik van gedachten verander, noem ik "Kindeeeeeeer, Freibaaaaaad!" door het huis. Als iemand zijn wil met meer succes kan doen dan de klootzak, dan alleen mijn koppige nakomelingen. We pakken alles in en jet in het buitenzwembad. Niet om de hoek, om dat nog maar eens te noemen.
Daar is ze, de trainer van de sportschool
Tevreden lol ik in de zon en voel me mooi alleen omdat ik de zwijnenherder te slim af was. Nog vijf minuten, dan glijd ik als een pijl door het water. Minstens een uur Zo niet twee. Ik sta op en loop opgeheven en goed verborgen in mijn saunahanddoek naar de rand van het zwembad. Seconden voordat ik de covers laat vallen, hoor ik mijn naam. Het is Lisa, mijn buurvrouw. Natuurlijk Lisa, wie anders? Alle andere mensen die ik ken, hebben een paar probleemgebieden. Waarom zou ik ze ontmoeten in het buitenzwembad aan de andere kant van de stad? Nee, natuurlijk, de dramaturgie van mijn leven is Lisa. Degene die niet eens weet hoe spek aanvoelt. Degene die, zes weken na de geboorte van haar tweede kind, de grote in hotpants van de kleuterschool ophaalde en opnieuw body combat lessen gaf in de studio. Helaas weet ik dat alleen door geruchten. Lisa valt warm op me rond het met sauna bedekte lichaam. "Wel?" Vraagt ze. "Wat doe jij hier?" Ik vertel haar niet dat ik gewoon niemand wilde ontmoeten. Vooral niet zij. "Kom met me mee!", Zegt ze mysterieus en trekt me naar haar ligstoel. Ze heeft chocoladekoekjes en ingeblikte prosecco in haar tas. "Ik had eigenlijk een date met een vriend," zegt ze. Maar ze lag duidelijk op de bank. Nou, dat is het dan.
Trek chocoladekoekjes in plaats van reepjes
Wij zinken ook. Vertel ons over onze mannen, onze jeugdige zonden en droom van clubvakantie in het Caribisch gebied om te ontsnappen aan het dagelijks leven. En ik merk: zelfs een Lisa maakt zich zorgen. Van minuut tot minuut voel ik me beter en laat ik de saunahanddoek langzaam zinken.Ik merk dat Lisa me de hele tijd recht aankijkt. Mijn deuken interesseert haar niet de boon. We lachen en maken grapjes, terwijl de kinderen een wildwatergevecht houden. "Op de een of andere manier gek dat we nog nooit echt hebben gepraat," zeg ik na de tweede dosis prosecco. "Ja, helemaal", zegt Lisa. "We lijken zo op elkaar!" Het gekste is: ze heeft gelijk! Na een ontnuchterende les gaan we nog een paar rondjes rijden. Vastbesloten sta ik op en loop ik zonder handdoek vooruit.
Ik ben goed. Ook met deuken.
'S Avonds lig ik trots in mijn bed. Ik heb vandaag aan sport gedaan, ja, maar dat is het niet. Vandaag brak ik de routine om me voor mezelf te schamen. En ik realiseerde me dat de anderen niet veel schelen hoe ik eruit zie. Maar het beste is: ik heb genoten van zwemmen. Ik besluit het sportcontract op te zeggen en morgen naar het buitenzwembad om de hoek te gaan. Misschien ontmoet ik Lisa. Of wie dan ook. Kan me niet schelen. En nooit, nooit meer, maak ik tweejarige contracten voor dingen die gewoon niet bij me passen. Omdat dan de motivatie deuken krijgt.
