Green Book: een stevige mix van drama en buddy-comedy
Een ongeëvenaard duo in een situatie die zo lastig mogelijk is - dat is het simpele recept voor een lekkere buddy-komedie. "Green Book" (31 januari in de bioscoop) door regisseur Peter Farrelly (62, "King Pin") voegt ingrediënten zoals sociale kritiek, drama en twee uitstekende artiesten toe aan deze basis en proeft het allemaal met een fatsoenlijke, maar niet overdadige overvloed Knijp de kitsch uit. Et voilà, een Oscar-kandidaat!
Een gids door racisme
De Italiaans-Amerikaanse Tony Vallelonga aka Tony Lip (Viggo Mortensen, 60) komt uit een arm gezin en leeft zijn hele leven in de Bronx. Zijn voorliefde voor het snel spreken van zijn vuisten heeft hem veel banen gekost - tot ergernis van zijn vrouw Dolores (Linda Cardellini, 43) - maar hij heeft een bijzonder lucratieve: De Afro-Amerikaanse muzikant Don Shirley (Mahershala Ali) , 44) plant een reis door de zuidelijke Verenigde Staten. In 1962 geen veilige onderneming.
Half als een chauffeur, half als een lijfwacht, neemt Shirley daarom de ongeletterde incidentele schurk in dienst, die zelf zijn lieve problemen heeft met raciale vooroordelen. Maar aan het begin van de reis scheiden de ongelijke karakters nog grotere verdenkingen van elkaar en leren ze elkaar steeds meer waarderen tijdens hun reis. Vanwege al het toenemend gewelddadige racisme dat hen treft, worden ze dichter bij elkaar gebracht.
Vriendschap kent geen opleiding
Hij is een hoogopgeleid muziekgenie, de ander een levenskunstenaar met een maag die zo groot is als zijn onderwijskloven, en prijst zichzelf trots als een "shit talker". In zo'n smalle filmische ruimte als een auto, wanneer dergelijke uiteenlopende menselijke stakingen en culturen elkaar ontmoeten, biedt dit onvermijdelijk interessante situaties en dialogen. Zonder enige tussenpersonen en maren, het zijn deze interacties tussen Ali en Mortensen die de strip in totaal vijf Oscarnominaties hebben verdiend.
Maar één ding eerst: de film romantiseerde de ongewone vriendschap van Don Shirley en Tony Lip terecht, wat niet in de laatste plaats komt omdat zijn zoon Nick Vallelonga aan het script deelnam. De familie van Shirley is echter helemaal niet groen met "Green Book", beschuldigt de makers eerder van gebrek aan nauwkeurigheid.
Hier is de eeuwige puzzel: hoeveel artistieke vrijheid is er een als kijker die bereid is voor de filmmakers te zorgen? Net als bij Oscar-rivaal "Bohemian Rhapsody", moet iedereen voor zichzelf beslissen. Hoewel de toegeeflijkheid van "Green Book" waarschijnlijk gemakkelijker zal worden, zal het uiteindelijk een veel minder bekend verhaal vertellen.
Wie is de hoofdrolspeler en wie is de ondersteunende acteur?
De titel van de film verwijst naar het zogenaamde "Negro Motorist Green Book" uit die tijd. De reisgids vermeldde alle hotels, restaurants en benzinestations waar u werd bediend of gehost als Afro-Amerikanen. Hier vertelt de film misschien zijn sterkste boodschap:
De welgestelde Don Shirley hoefde deze handschoen in het zuiden niet te doen. Hij nam opzettelijk het risico en de kwelling om opnieuw te overdenken. "Green Book" is vooral zijn verhaal, verteld vanuit het perspectief van de ene kant, aan de andere kant, hartelijke, maar ook ongemanierde metgezel Tony Lip. Het personage dat aan het begin van de film twee glazen in de prullenbak gooit, omdat zwarte ambachtslieden ervan dronken.
Hoe snel de verandering van de geld-hongerige racist naar de trouwe vriend voor het leven plaatsvindt, is soms ongelooflijk en een beetje goedkoop. Een opmerkelijk iets slaagt echter in "Green Book" maar toch: bij elke seconde van de film (en als je niet weet wat de echte uitkomst van het verhaal is) raak je verrast door de gedachte: "Hopelijk gebeurt geen van beide!"
Door dit perspectief neemt het uitstekende spel Mortensen meer ruimte in de film in beslag. Dat Ali "alleen" werd genomineerd als een ondersteunende acteur, terwijl de eerste als een leidende acteur hoopt een Oscar te maken, maar dan verrast. Ali's ongelijkheid, of hij nu wordt gediscrimineerd vanwege zijn huidskleur, evenals zijn educatieve achtergrond en het gevoel zo volkomen alleen te zijn, verdient de hoogste erkenning. Evenals de waardigheid waarmee hij zelfs de meest beruchte beledigingen draagt.
conclusie:
Natuurlijk heeft het waargebeurde verhaal van Don Shirley's en Tony Vallelonga's reis door het zuiden ook de Hollywood-stijlrevisie ontvangen. Maar dat schrikt het monument van de echte muzikant niet, integendeel. Soms is het beter om een verhaal romantisch te vertellen - dan helemaal niet.
