Help, ik ben benauwd! ? Waarom we werden wat we op dat moment nooit wilden
Ik denk dat het was toen ik merkte dat ik op een hondenfokker-site surfte. Man, huis, kind, hond? alleen de wil om de laatste te verwerven, nadat de rest al bestond, maakte het officieel: ik was benauwd. En is het nog steeds? Helaas kon het schokkende inzicht dat niet veranderen. Ik was vroeger een van degenen die de meest gewaagde plannen had. Mijn kamer was geplaveid met foto's van visioenen van hoe het eruit zou zien, mijn mooie volwassen leven. Zeker anders dan het saaie leven van mijn ouders. Hach, wat voelde ik als subliem in mijn geloof in hoe cool ik zou zijn! Ze zouden groen van jaloezie worden, alle twijfelaars en boosdoeners die het herhaalden mantramäßig: "Ja, je zult eerst opgroeien!" Ja, dat is precies wat ik zou doen. En ze zouden hun blauwe wonder beleven als ze zagen hoe gek en gek ik nog steeds met een kind en een kegel zou leven! En nu dat.
Zijn de anderen hetzelfde?
Alles heeft zijn tijd
Ik heb er lang over nagedacht of ik me schaam voor mijn 18-jarige. Ja, misschien een beetje, de hond was echt overdreven. Maar de rest? Mh Ik geloof dat je je in een droom niet kunt voorstellen hoe het is om kinderen te hebben voordat het echt gebeurt. Dat zelfs zuigelingen (misschien de mijne maar waren ook erg benauwd) om de mars te blazen, als je te veel met hen reist. Dat zelfs peuters al in staat zijn om vrienden te maken. Dat ouders, zodra ze grootouders zijn, niet langer vervelend zijn, maar de beste babysitter ter wereld. En die heeft plotseling de behoefte aan veiligheid, zelfs als hij die moet uitstralen. Dit alles vervangt dan stilletjes de dromen van Shaolin-kunst, dolfijnen en strandcafés aan de andere kant van de wereld. Is dat slecht? Ik denk het niet. We kunnen niet beginnen met onze kinderen de schuld te geven van het hebben van grote dromen. Onlangs vertelde mijn oudste dochter dat ze later walvisonderzoeker wil worden en de hele wereld op onderzoeksschepen wil bevaren. Wat ik dacht: "Ja, je zult eerst opgroeien!" Wat ik zei: "Ik denk dat dat geweldig is, ik zal je bezoeken op Antarctica!" En wie weet, misschien zal ik haar daar vinden. Dan zal ik haar vieren omdat ze ervoor heeft gezorgd dat ze geen filister wordt. Van mijn kant ben ik eigenlijk niet echt, als ik er echt nog eens over nadenk. Ik heb tenslotte geen hond. En dat is duidelijk een van hen!
