Schakel gewoon uit: het 30-daagse Whatsapp-dieet tegen stress
Ik heb het al lang aangekondigd. Ze geloofden me niet allemaal. En toen deed ik het. Net op tijd voor mijn verjaardag (om de top van impudence met pauken en trompetten direct op dag 1 te beklimmen) heb ik mijn mobiele telefoon uitgeschakeld. Waarom deed ik dat? Misschien wilde ik de wereld een beetje tegenwerken voor alle onnodige BINGS die ik de afgelopen maanden te veel heb ingenomen. Het gebeurt heel sluipend, met de BING-terreur, maar plotseling overweldigt hij je, uiterlijk wanneer je kinderen hebt en bevindt hij zich plotseling in driehonderdvijftig miljoen Whatsapp-groepen voor de meest absurde onderwerpen.
Whatsapp slaat toe
Oh, het was zo onschadelijk begonnen. Met het leuke gevoel, een kleine foto van Mama, een snelle info voor de baas, een korte? Mis je? om naar de geliefden te kunnen sturen, zonder al te lang te chatten of te crashen met grote afbeeldingsbestanden, de capaciteit van GMX. Ja, het was geweldig. Maar toen begon het. Ken je deze mensen die drie vraagtekens sturen na twee minuten niet reageren? Helaas ken ik ze waarschijnlijk allemaal. Hoe dan ook, in mijn leven zijn ze een angstaanjagend veel voorkomende soort: de Whatsapp-Stresser. Vooral populair is de vraag: "Leef je nog? Als je niet meteen reageert." Het gekke is dat het leven soms uitzonderlijk dus buiten de smartphone gebeurt. In de echte wereld. Helaas miste ik ze steeds vaker, omdat mijn ogen naar de telefoon staken en mijn vingers over de toetsen dansten, om geen drie vraagtekens te verzamelen. Soms smste ik echt in de wc. De vraag was vrij dichtbij: hoe diep kun je eigenlijk zinken?
Tijd voor een beetje sociale detox
Dus terwijl de wereld om me heen afslankte met weinig koolhydraten en walgelijke gouden melk na Nieuwjaar, kleren kwijtraakte of voorzichtiger werd, probeerde ik het te vertragen met de telefoon. Je hoeft niet altijd te antwoorden, dacht ik, maar het was zelfbedrog. Want wat mij eigenlijk benadrukte, waren niet de vraagtekens en niet het nieuws dat kwam, maar mijn zieke drang om te blijven kletsen op de telefoon of constant op de kleine knop te drukken om het display te laten oplichten. Onderzoekers hebben ontdekt dat dezelfde druk op de knop een gevoel van geluk creëert dat op chocolade lijkt en daarom verslavend is. Ik geloof meteen. KLIK! AAAHHH.
Een maand is lang
Ik zou heel graag meer gedifferentieerd willen schrijven en mijn maand opdelen in fasen waarin ik het min of meer moeilijk vond, maar het zou niet eerlijk zijn. De waarheid is: het was cool. En dat vanaf de eerste dag. Heb erover nagedacht of ik iets sociopathische eigenschappen heb, omdat ik zo goed met mezelf alleen was en er zelfs een beetje van genoot dat veel mensen zonder Whatsapp overdonderd waren om contact met me op te nemen. Misschien is het zo. Maar maakt niet uit, want ik heb drie belangrijke lessen geleerd! Ten eerste: niet alles heeft mijn reactie nodig 2. Mijn leven is net zo mooi, al was ik maar blij met een prachtige zonsopgang en niet dertig Whatsapp-vrienden met mij 3. De enige die je kan benadrukken bij Whatsapp ben jij zelf Vraagtekens doen er niet toe als u ze niet ziet. Maar het belangrijkste is dat alle anderen ook iets hebben geleerd, namelijk: ik ben gewoon niet permanent beschikbaar. En niet omdat ik niet meer leef, maar omdat ik leef. En dat is niet ondeugend, niet dapper, niet flagrant, dat is gezond.
En nu?
Ondertussen is de maand voorbij. Nee, ik spring niet van de digitale vensterbank en verwijder de app, zo flagrant zelfs dat ben ik niet. Maar ik begrijp dat Whatsapp eigenlijk niets meer is dan een mailbox, tenminste als je het domme blauwe vinkje en de laatste online functie uitschakelt. Je kunt het legen, maar je kunt het ook verlaten. Als u dat doet, gaat het u niet aan. Als iemand reageert, net zo weinig. En nu en dan moet je misschien een digitale feestdag maken en je afmelden voor de post. Om opnieuw te ontspannen. En ja, een beetje ook om de wereld te irriteren, want dat is veel leuker dan je zorgen maken wanneer er weer drie vraagtekens oplichten.
