Familie
Mei 12, 2024

Leven met kinderen - mijn beste feest ooit!

De blog: Mama Mia De blogger: Mia heeft twee jongens, woont in Bonn en schrijft op haar blog over alles wat haar beweegt. Wij vinden dat leuk: Zelfs als ze pruilt of nadenkt - Mia maakt ons altijd blij met haar niet-aflatende optimisme!

Als een van jullie me wil ontmoeten voor een kop koffie, moet hij me dit snel laten weten zodat hij dit jaar kan werken. Ik heb niet veel tijd. 'S Ochtends ben ik altijd op kantoor - behalve op vrijdag, maar ik moet zorgen voor de wasserij en rekeningen betalen of naar de dokter - dat weet je.' S Middags ben ik op reis met de kinderen - op kinderfeestjes, op de speelplaats, met vrienden of andere afspraken, iets is altijd. En in het weekend zijn we ook meestal gepland.

Oeps, nu klaag ik weer. Dat doe ik af en toe. Sterker nog, ik kreun teveel over de mijne - hoe noem je dat? -Doppelbelastung. Omdat ik een persoon ben die van woorden houdt en ze veel gebruikt, vertel ik vaak andere mensen over hen, inclusief mensen zonder kinderen. En mijn dierbare collega's en vrienden zeggen dan dingen als: "Ik weet niet hoe je het toch kunt doen?", "Ik zou al ingestort zijn?" Kun je nanny misschien niet inhuren? Heb je ook een pauze nodig?

Iedereen wil helpen.

Meestal vind ik deze reacties leuk. Omdat het klinkt als waardering en waardering is goed, ik heb dat nodig. Ik heb ook waardering opgedaan voor alles wat ik elke dag doe sinds ik een moeder ben.

Ziet mijn leven er zielig uit?

Maar ik niet alleen klagen. Mijn vrienden klagen ook vaak tegen me, in ieder geval die zonder kinderen. "Ik zou je graag nog een keer willen hebben - en zonder jou, na een uur om naar de klok te kijken!", Klaagde een van mijn beste vrienden onlangs. ? Maar ik ...? Ik wilde net beginnen toen ze me onderbrak: "Ja, ik weet het, je hebt de kinderen. Is het niet gemakkelijk voor jou?

Ik moest toen slikken. Ziet mijn leven er zo zielig uit van buitenaf?

Beste vrienden en vooral lieve vrienden zonder kinderen: het is waar, ik klag soms tegen je en ik lijk vaak gestrest, dus het is tijd om één ding te verduidelijken:

Het ziet er misschien niet altijd zo uit, maar ik leef precies het leven dat ik wilde.

En dit leven is nog steeds een feest, net anders dan eerst. Trouwens, ik kan geen enkele partij uit het verleden bedenken die zo cool was als het leven met mijn familie.

Rubberen laarzen als een symbool van pure levensvreugde

Op dit moment liggen mijn zoons in hun bed te slapen. Zoals elke avond, sluip ik gewoon haar kamer in en geniet van de aanblik. Op deze momenten ben ik zo één met mezelf en met mijn leven dat ik me niet kan voorstellen dat ik ooit geluk in iets anders heb kunnen vinden.

Ik moet lachen om in een huis te wonen, in de hal met kleine, kleurrijke rubberen laarzen. Als ik langs de rubberen laarzen in de hal loop, kan ik mijn kinderen bijna horen lachen. Deze rubberen laarzen zijn voor mij een symbool van pure levenslust. En deze joie de vivre woont in mijn huis, en het groeit elke dag omdat hier twee lieve, ondernemende jongens wonen.

Kleine mensen in kleurrijke pyjama's, die hun toevlucht nemen tot monsters en droevige dromen in mijn bed 's nachts, talloze denneappels en stenen, die mij worden gegeven als waardevolle geschenken, kleine handen die in de mijne glijden, grote ogen in mooie kleine gezichten, de ik ondenkbaar, misschien niet dat alles.

Ik slaap te weinig, ik heb te weinig tijd voor seks en lekker eten en ik geef niet om jou, mijn vrienden. Maar ik koos het op die manier en je hoeft geen medelijden met mij te hebben! Zelfs niet als de babysitter opnieuw is geannuleerd. Kom op, we maken het leuk en vieren hier een beetje met ons. Hier in ons huis met de kleine kleurrijke rubberen laarzen in de gang.

P.S.: Oh, en als je komt, breng iets te drinken! We hebben meestal niets in huis. Behalve melk misschien. Of appelsap. Omdat ik er zelden in slaag om te gaan winkelen ...

Tekst van Mia Sommer, oorspronkelijk gepubliceerd op mamablog-mamamia.com