Müttermeinung: "Mijn kind hoeft niets te spelen behalve spelen!"
Ik kondig liever het eerste schokkende nieuws aan het begin aan: mijn kinderen zijn totaal gemiddeld. Ze kunnen niets heel goed doen, ze zijn niet een beetje begaafd, soms zijn ze zelfs heel laat met alles. Een feit dat ik vrij normaal vind? Maar niet iedereen is zo.
Klassieke muziek zelfs vóór de geboorte
Het begon praktisch vóór de geboorte. Ja, sommige stellen uit mijn omgeving speelden al in de derde maand van de zwangerschap klassieke muziek voor hun nakomelingen, zodat deze zich correct ontwikkelde. Ook zou jazz goed moeten zijn voor de ontwikkeling van de hersenen, werd mij verteld. Ik dacht dat dat destijds gek was? maar was onzeker omdat ik nieuw was in de baan. Moet ik er zelfs aan denken om mijn baby wat meer te promoten?
En natuurlijk heb ik veel gedaan: elke moeder wil het beste voor haar kind. PEKIP (ongeveer 99,9 procent van alle moeders weet waar ik het over heb, veronderstel ik? mijn dochter had plezier met de vette inhoud van een gigantisch blik Nivea op een plasticfolie. De koffie achteraf met de meestal aangename moeders was een echte onderbreking van deze onzin. Babyzwemmen? Ik was erbij. Ja, ik heb mijn vier maanden oude dochter voorgelezen omdat ik zeker wist dat het nooit pijn zou doen. Dwerg orkest? Al volgeboekt en zo sauteuer dat ik me herinnerde hoe ik vóór mijn leven een moeder was geweest: redelijk redelijk. Het kind met onze genen had immers geen kans om een ster op dit gebied te worden, zelfs met de vroegste muzikale ondersteuning. Hoewel ik het niet wil demoniseren, betwijfel ik gewoon of het zal werken. Hoe krijg ik dat? Ik heb twee kinderen.
Het gras groeit niet sneller als je eraan trekt
Voor mijn tweede kind viel er veel uit de boot, bijvoorbeeld PEKIP. Ik kon er gewoon niet meer overheen komen. Wat babyzwemmen is, weet dit meisje alleen van verre? Hij moest met slechts een paar weken in de Maxicosi aan de rand van het zwembad slapen, terwijl we met zijn grote zus zwommen. En, oh wonder, dit kind kon niets ergers of later doen! Sindsdien geloof ik maar één zin: het gras groeit niet sneller, als je eraan trekt. Een van mijn vriendinnen geweigerd toen ik haar vertelde dat ik me soms slecht voel, omdat mijn kinderen niet in het babykoor, dwergschilderij of prestatiegymnastiek voor tweejarigen zitten.
Spelen is het beste voor ontwikkeling
Afgezien daarvan doe ik niets NIETS. Mijn kinderen mogen, ja, ze MOETEN zelfs spelen. 1. Omdat ze dat meestal leuk vinden, 2. Omdat ze me dan niet irriteren. En 3. Omdat ze zoveel leren. Dit is een zwak excuus? Van vanwege. Voor iedereen die me niet gelooft, raad ik het boek "Save the Game! Omdat het leven meer dan functioneert" van neurobioloog Gerald Hüther en filosoof Christoph Quarch aan. Daar zit alles in. Elke game maakt je bijvoorbeeld slim en bereidt ons voor op het leven, omdat we oplossingen in de game moeten vinden. Door middel van spelen worden beloningscentra in de hersenen geactiveerd, dit zorgt ervoor dat we emoties loslaten en laat ons zien wat we kunnen doen. Het geeft ons energie, het maakt ons zelfverzekerder, slimmer en vooral gelukkiger. Dat vind ik nu niet helemaal onbelangrijk.
Lezen is ook promotie, toch?
Dat maakt ook blij: lezen. Daarom heb ik mijn kinderen voorgelezen. Ze kunnen het immers niet alleen. Maar zonder bijbedoelingen en gewoon omdat we het allemaal leuk vinden. Dus mijn nakomelingen zullen een beetje Abi doen? Kan me niet schelen. Je zou het leuk moeten vinden zoals ik. En toch is het ook promotie, toch?
Zo nu en dan grijpt het schuldige geweten mij en ik denk dat ik iets moet doen, zodat mijn kinderen niet zo onmusical Kulturbanausen worden als ik. Een paar weken geleden probeerde ik mijn dochter over te halen om zich bij het koor aan te sluiten. Ze zingt constant en heel mooi. Toen ik dacht dat dat zeker iets voor haar zou zijn, antwoordde de zesjarige slechts zeer vastberaden: "Ik wil daar niet, mama!" In plaats daarvan wilde ze spelen. En dan komt het bij me op: ze kan het echt bovengemiddeld goed doen.
