Man, je zou niet alleen moeten zijn
Een lach op de mobiele telefoon.
"ü" - soms is het niet meer dan deze brief die Grace sms't. "ü" staat voor een glimlach. De twee stippen boven de "u" zien eruit als de ogen boven een lachende mond. Het feit dat de neus ontbreekt, wil je graag kopen, omdat ü sneller kan worden getypt dan de sneltoets :-).
"ü" zou me moeten vertellen: ik denk aan jou. Of: het leven is prachtig. En zelfs als het niet zo zou mogen zijn: lach! Mijn vriend Grace gebruikt zulke korte sms-berichten om met mij te communiceren. Dat is hier belangrijk. De Filippino's voelen zich niet goed alleen. Als ze uit de familie zijn, brengen ze hun tijd door met de Barkada, de kliek.
Alleen leven is niet mogelijk
Mijn andere vriend Joy, 43, een carrièrevrouw, is ongehuwd en woont nog steeds bij haar ouders. Niet omdat het ongepast zou zijn om alleen te leven, niet om financiële redenen. En waarom zeg ik zelfs dat ze nog steeds "thuis" woont? Mijn mening is gebaseerd op een cultureel misverstand.
Een stad als een familie
Vraag van Joy: "Waarom zou ik alleen wonen?" Er is geen eenmalige enquête onder huishoudens in de 15 miljoen metropool Manilla, maar ik schat dat deze naar nul neigt. Soms voelt het alsof de 80 miljoen Filippino's zich als een grote familie voelen.
Bijvoorbeeld, wanneer ik in het café zit en Grace de ober "kuya", "oudere broer" noemt. Of op kantoor, waar iedereen de secretaris "zuster Eva" noemt. Een oudere collega stelde zich aanvankelijk voor als Dr. Stelde Reyes voor, maar stelde al snel voor om haar Tita, tante, te noemen. Wanneer ik reis met een van de jeepneys, het belangrijkste vervoermiddel in het land, lijkt het me vaak dat het alleen daar is om te voldoen aan de algemene behoefte aan nabijheid.
Cultuur van saamhorigheid op de Filippijnen
Natuurlijk zijn er economische redenen waarom de bestuurder zoveel passagiers op de twee lange banken als mogelijk knijpt. Maar wanneer we dan stevig door de straten zwaaien en op langere stukken vallen, het hoofd van de volgende man op mijn schouder, kan het gebeuren dat ik een heel raadselachtig gevoel van saamhorigheid voel. Een opleving van bekendheid met vreemdelingen die toevallig dezelfde bestemming hebben als ik.
De behoefte aan retraite is vrij onbekend.
De behoefte van inwoners van de westerse wereld aan rust en terugtocht is in dit land totaal onbekend. Grace zei onlangs, geërgerd, dat haar nieuwe thuiszorg al na twee weken was afgelopen. Het was een zogenaamde leven-in-hulp die in het huis woont. De jonge plattelandsvrouw kon het niet verdragen een kamer voor zichzelf te hebben en de hele dag alleen met de moeder van Grace door te brengen. Ze was zo ongebruikt voor zo weinig mensen.
Ik heb eens een weekend doorgebracht in het strandhuis van vrienden. We waren dertien en het was echt grappig. Op een gegeven moment viel mij echter de dringende wens om me even terug te trekken uit de kring van geliefden aan. Ik zei dat ik wat plat bier zou krijgen. Ik had beter moeten weten. Het debat, dat toen ontspande, eindigde met de eigenaar van het huis om de drankjes per auto te kopen, dus ik hoefde geen minuut van de mooie ronde te missen.
Buitenlanders worden bewonderd
Mijn Duitse vriendin Anette heeft vorig jaar voor het eerst sinds tien jaar twee weken vakantie gehad bij haar familie. Na haar tussenstop in Manila was ze blij enkele dagen alleen op het strand door te brengen. Maar de hospita van haar kleine plaatsje heeft haar vreselijk pijn gedaan.
Alleenstaande reizigers veroorzaken medelijden.
Wanneer ze alleen voor haar bungalow zat om van de zonsondergang te genieten, nodigde het gastgezin haar resoluut uit voor het avondeten. Haar pogingen om de uitnodiging af te wijzen, werden waarschijnlijk geïnterpreteerd als hoffelijkheid.
Indien nodig bent u vrijwel in de buurt
Niemand hier denkt dat iemand liever een avond alleen zou doorbrengen met een boek en een drankje dan met andere mensen. Omdat je niet altijd bij elkaar kunt zijn, stuur je sms-berichten om op zijn minst de virtuele nabijheid van familie en vrienden te waarborgen.
De meesten hebben geen nieuwswaarde, maar dragen een mooie gedachte, een gevoel of een religieuze boodschap ("God is altijd bij je" of "Knuffel, knuffel, knuffel, heb een geweldige dag"). "Afwezig zijn", roept onze vriend Raoul, een socioloog.
Manila is de sms-hoofdstad van de wereld.
Grace stuurt en krijgt de 100 sms-berichten per dag en is daarom geen sms-junkie, maar de normale situatie. Manila wordt beschouwd als de sms-hoofdstad van de wereld. Studies schatten dat 150 miljoen sms-berichten dagelijks worden verzonden.Elke piep die de aankomst van een tekst aangeeft, wordt onderdeel van een netwerk van relaties dat zich als een beschermende cocon om je heen nestelt. Een soort onzichtbare navelstreng die u verbindt met uw geliefden.
Herverzekering na hitte
In het vliegtuig kunnen de Filipijnen worden herkend aan het feit dat ze zich tot het laatste moment aan hun mobiele telefoon vastklampen, alsof hun leven ervan afhing. Ook ben ik gevoelig voor deze constante herverzekering op het gebied van warmte en genegenheid. Na twee jaar in dit land besefte ik dat mijn eerste blik in de ochtend niet de wekker is, maar de telefoon op mijn nachtkastje. Ik zie of er een kleine envelop knippert.
Zelfs de baas is op zoek naar nabijheid
Overigens was het omdat ik kort voor het inslapen een paar sms-berichten met Grace moest uitwisselen. Maar soms realiseer ik me dat ik nog steeds een eerstejaars in de Filippijnse wereld ben. Dat deed me mijn onzekere reactie realiseren toen ik laatst, om zes uur 's morgens, een bericht ontving van mijn baas, met wie ik geen enkele privérelatie associeer. Het luidde: "word wakker in de ochtend, lach." Kort: ü.
