Meer tijd, eindelijk: dit gezin heeft alles verkocht en is opnieuw begonnen
Het huis is weg? de schuld ook.
De echte redenen waarom we ons eigendom hebben verkocht.
Ik zit in het appartement aan de Chiemsee aan een oude tafel, op een ongemakkelijke, ouderwetse stoel met twijfelachtig rood patroon. Direct boven mijn hoofd, het schuine dak, verliet een klein raam met uitzicht op het aangrenzende huis, recht boven mij een onromantische (kelder) lamp en een oud stilleven in een instortend frame. Geen vergelijking met ons comfortabele huis, dat groot, gezellig en ingericht was met een mix van moderne en antieke meubels? Maar! Omdat ik me het nu niet beter kon voorstellen? In de hal in de woonkamer hoor ik Lara spelen met de kinderen en voel me ongelofelijk gelukkig dat ik getuige kan zijn van Giulio's geërgerde geschreeuw (Susanna wil ook een brandweerman spelen) en de rustgevende aanwezigheid van mijn familie hier.
Nog maar een paar maanden geleden was het nog steeds anders.
Kort voor de geboorte van onze dochter, in juni 2013, na drie jaar zoeken, vonden we eindelijk een oud huis met een fantastisch uitzicht op onze gewenste locatie.
Met de geboorte van ons eerste kind ontstond snel de behoefte aan een verplicht tehuis, waarin zoveel jonge gezinnen (niet in de laatste plaats ons) veel energie en tijd investeren.
Gelukkig hadden we op dat moment niet de behoefte om terug te gaan naar de pensioengerechtigde leeftijd en namen we afstand van een nieuwe keuken en nieuwe badkamers of zelfs een complete woningbouw.
Toch waren we met het verwijderen van het oude behang, diverse cosmetische reparaties, vloer leggen en de planning en uitvoering van het balkon op een heuvel met directe toegang tot de tuin meer dan druk. In een tijd dat ons tweede kind werd geboren. Vreemd genoeg kregen we niet het idee om de situatie te veranderen en stuurden we onverbiddelijk richting onze belastingslimiet.
Binnen een jaar stonden we voor de puinhoop van ons gezinsgeluk.
Met mijn fulltime baan, die me vaak 260 uur per maand kostte (inclusief zaterdagwerk), en de renovatie van ons 'droomhuis' was niets dan weinig tijd, spanning, constante stress, ongelukkige kinderen en eindeloze verschillen met mijn vrouw. Na zeven prachtige jaren als koppel hebben we serieus nagedacht over onze scheiding.
Het werd hoog tijd om dingen om te draaien en uiteindelijk de situatie te veranderen.
Hiervoor stelden we onszelf de volgende vragen:
- Wat is belangrijk voor ons als gezin?
- Wat hebben we nodig om een gelukkig gezinsleven te kunnen leiden?
- En vooral, wat hebben we niet nodig?
De antwoorden werden snel gevonden. We wilden allebei samen tijd doorbrengen als ouders voor onze kinderen, en niet alleen 's avonds of in het weekend.
Ik had duidelijk een andere baan nodig en om dat te doen, zouden we onze vaste kosten moeten verlagen. Dat leidde ons terug naar de vraag wat we niet nodig hadden. En dat was niet alleen het verlangen naar steeds hogere maandelijkse inkomsten, de uitbreiding van onze levensstandaard, twee auto's en een huishouden dat genoeg zou zijn geweest voor ten minste twee gezinnen.
Het was gewoon ons huis, waarvoor ik elke dag om 6:30 opstond en 12 uur later thuiskwam. Om het te kunnen financieren, waren we begonnen aan de typische spiraal van beroepsmatige afhankelijkheid die vaak leidt tot verlaten huizen, de hele dag door, niet alleen in de nieuwe woonwijken.
We besloten dat we liever ons geliefde, langverwachte huis zouden verkopen dan dat onze relatie en familie de muur zouden raken.
Zei, klaar. Ik stopte in november 2014 en, in tegenstelling tot het volledige gebrek aan begrip van onze families en vrienden, hebben we het huis in de lente van dit jaar te koop aangeboden. De huidige gespannen woonsituatie en de exploderende vastgoedkosten deden de rest en binnen twee weken werden de kopers gevonden.
We hebben alles gedaan en hebben er alles aan gedaan om onze twee kinderen te stabiliseren en onze blog te bouwen, het hele huishouden te ontbinden, het papierwerk af te maken, de auto's te verkopen, een camper te kopen, inpakken en vage plannen maken voor de reis. De sleutels zijn acht weken geleden overhandigd en sindsdien zijn we op de camper geweest. En wanneer ik hier zo zit, voel ik geen droefheid over het "verlies"? ons huis. Lara, de kinderen en ik missen ons oude huis niet. Zelfs als de gezelligheid van de houtkachel, het weidse uitzicht op de vallei, de (veronderstelde) beveiliging van een eigendom en het gereguleerde leven nu tot het verleden behoren. In de plaats van de eigen vier muren met tuin staan gedeeld ouderschap, gezinsleven, vrijheid en min of meer wenselijke avonturen.
