Protesten in Iran: angst voor mijn familieleden
Een jonge vrouw ligt op de grond en kijkt smekend de camera in. Haar naam is Neda, nog geen 30 jaar oud - maar haar leven is al voorbij. Een kogel is in haar ribbenkast ontploft, haar gezicht is bebloed. In een YouTube-video kan de hele wereld zien hoe hun ogen troebel worden en uiteindelijk sterven (//mashable.com/2009/06/21/neda/). Het wil niet met zekerheid zeggen of deze film echt is of aangepast? dit geldt voor alle afbeeldingen en nieuws dat tegenwoordig de Iraanse censuur kan worden omzeild, het totale nieuws stopt en het wereldpubliek bereikt. Maar er zijn veel aanwijzingen dat de jonge vrouw zaterdag haar leven moest opgeven tijdens de protesten tegen de vermeende verkiezingsfraude in Iran. Neda is een symbolische figuur van de demonstranten geworden.
Ver weg in gedachte
Hoe ik me voel als ik deze foto's zie, welke mening ik heb over de ontwikkelingen in het land, willen mijn vrienden en collega's weten. Ze vragen het me omdat ik familie en vrienden heb in Iran omdat ik pas twee weken geleden daar was. Om eerlijk te zijn, is het ongelooflijk moeilijk om een antwoord te geven. De foto's die ik momenteel op tv en op internet zie, het nieuws dat ik lees, de video van de stervende Neda? dit alles is zo schokkend, zo dramatisch, zo ongelooflijk dat ik nauwelijks weet wat ik er tegen moet zeggen. Natuurlijk houd ik me vast aan de demonstranten. Ik ben mentaal bij hen, kan me nauwelijks concentreren op mijn werk, omdat ik wou dat ze iets bereiken.
Thuis blijven of thuis demonstreren?
Maar tegelijkertijd beef ik om haar heen. Vraag me af hoeveel mensen op dit moment hun leven zullen verliezen omdat ze vechten voor vrijheid en vrede in het land. De politiechef van Teheran heeft nu een nog zwaarder optreden tegen de demonstranten aangekondigd. Ik ben bang dat er meer aanvallen zullen zijn, dat meer mensen naar de gevangenis zullen gaan en de omstandigheden in het land zullen verslechteren. En natuurlijk maak ik me zorgen om mijn familieleden. Ik vraag me af of ik je moet aanmoedigen om mee te doen, of liever: blijf thuis en breng jezelf niet in gevaar. Op zaterdag probeerde ik met ze te praten, maar de ontvangst was slecht, we begrepen elkaar nauwelijks. De mobiele telefoonlijnen in Iran zijn dagenlang steeds weer verstoord, de sms-dienst werkt niet meer. De overheid wil voorkomen dat mensen met elkaar communiceren, die informatie lekt. Bovendien kunnen de telefoons worden onderschept. Ik durfde tenslotte nauwelijks veel te vragen, we spraken slechts heel kort. Ik wil niemand in de problemen brengen.
Drugsverslaafde relschoppers
Voor ons hier in Duitsland is dit allemaal zo moeilijk voor te stellen: mensen moeten hun mening niet vrijelijk uiten, niet aantonen, de staatsmedia melden onzin, wat niets met de waarheid te maken heeft: in een rapport van het programma werd "wereldspiegel" gezegd Gisteren belde de door de staat gerunde Iraanse televisie de drugsverslaafden van de demonstranten die zouden gaan rellen. Het Westen zou zelfs deze "relschoppers" steunen, voor hen in de stemming komen. De Amerikaanse president Barack Obama heeft de kant van de criminelen gekozen.
Als ik hierover nadenk, weet ik welk antwoord ik kan geven op de vraag over mijn gevoelens over Iran, hoe cheesy het ook mag klinken: we kunnen blij en dankbaar zijn om hier in Duitsland te wonen. Ons rechtssysteem - vooral de basiswet - heeft een onschatbare waarde. Op zaterdag gingen ook veel mensen in Hamburg de straat op vanwege de ontwikkelingen in Iran om te demonstreren. Niemand vreesde om op straat te worden neergeschoten. We mogen een mening hebben en die uiten. Onze pers is gratis. Elk bericht over Iran maakt duidelijk wat veel mensen daar zouden doen om al deze rechten te hebben.
