"Rennen, gapen of helpen?" Wat gaat door onze hoofden bij ongelukken
Daar lag ze, niet in staat om te ademen en hijgend, zodat ik doodsbang was. Mijn eerste gedachte: "Valt het op als ik wegga?". Mijn tweede: "Je kunt dat niet brengen". Dus rende ik naar de vrouw en vroeg wat er aan de hand was, als ik kon helpen. Opgelucht, stotterde de jonge man, die hulpeloos naast haar had staan staan, of hij een dokter moest krijgen. "Ja, alsjeblieft, heel snel," zei ik. En dat was mijn grootste zorg? maar niet alleen? over het leven van de zwaar ademende vrouw. Ik wist hoe blij ik zou zijn als er iemand eindelijk zou komen en precies wist wat te doen.
Tv-artsen zijn niet zo dom
Zolang niemand kwam, deed ik iets dat hoogst dwaas maar effectief was. Ik imiteerde lifesavers van films, hield de hand van de vrouw vast en vertelde haar dat hulp meteen zou komen. Toen ze dreigde flauw te vallen, zei ik zo vastberaden: "Houd je ogen open" en "Blijf wakker!" Dat ze niet durfde weg te gaan. Als ik me niet vergis, had ik het in "Die Hard", "Grey's Anatomy" of een ander off-balance formaat gezien. Ik kon niets beters bedenken, Maar ze kalmeerde een beetje totdat de dokter haar snel kwam helpen. Ze had een allergische shock en vertelde me later dat het goed was om te doen alsof ik alles onder controle had. Gelukkig was ze de volgende dag weer fit.
Eerstehulpvaardigheden die je moet vernieuwen
Aan de andere kant begon ik dagen later te trillen en werd ik attent toen ik me de situatie herinnerde.Wat zou ik gedaan hebben als ze echt een hartstilstand had gehad? Wat als het geen aardige, jonge, schoon uitziende vrouw was geweest, maar een onverzorgde, ongezond uitziende man? Misschien nog vol braaksel of bloed? Ik weet het niet. Maar ik wilde weten wat ik zou kunnen doen de volgende keer dat ik in een dergelijke situatie terechtkwam. Eerst dacht ik aan het opfrissen van mijn eerstehulpvaardigheden op een cursus. Mijn nieuwe held - ik werd terughoudender toen ik zag dat het alleen met een volledige zaterdag zou werken. Ook had ik pas drie jaar geleden, toen mijn eerste kind werd geboren, een opfriscursus gemaakt. Theoretisch wist ik wat ik moest doen. Het was niet de onwetendheid die me had verontrust, maar mijn angst.
Doe het liever beter dan te vertrekken
Ik belde eerst een collega-ongelukschirurg en vertelde hem hoe bang ik was. Toen vroeg ik hem of ik veel mis kon doen met de hartmassage."Iets doen is altijd beter dan niets doen, en we hebben allemaal respect, ook artsen.", Het zou alleen belangrijk zijn om ervoor te zorgen dat het weer op gang komt in geval van een hartstilstand. Maar hoe doe ik dat goed weer? "Je knielt naast de patiënt neer, grijpt je handen en drukt met rechte armen en recht naar het midden van de borst ongeveer vijf tot zes inch diep, één tot twee compressies per seconde is de regel." Kan ik echt niets breken, dan vraag ik later een vriendelijke verpleegster. "Een paar gebroken ribben zijn altijd beter dan dood", antwoordde ze. Trouwens, ademen is goed, maar dat hoeft niet zo te zijn. Iedereen die de neus van de aangedane persoon durft vast te houden en licht vanuit zijn mond in zijn mond ademt.
Als er niets werkt, wees daar dan gewoon
En wie dat niet kan, is alleen een mens. De 112 kiezen, handen vasthouden, op zoek naar het lichaam en de betrokken persoon vertellen dat hulp snel zal komen: dat is wat je meestal krijgt. Zelfs als je nerveus bent en helemaal geen idee hebt. Dat helpt tenminste een beetje. Ik weet dat vanuit mijn eigen ervaring.
