Moet ik mijn zoon eruit gooien?
Het is elke nacht hetzelfde. Mijn man en zoon ruziën over de afstandsbediening. Eigenlijk een volkomen normale situatie, als je een scholier opvoedt. Behalve dat mijn kind 28 jaar oud is en zijn schooljaren tien jaar geleden zijn.
Hij woont nu al bijna drie jaar bij ons. Voordat hij een appartement deelde met zijn vriendin, maar toen ze afscheid namen, ging hij tijdelijk naar binnen. Deze "tijdelijke" duurt nu voor het vierde jaar. Hij verdient genoeg geld en kan zijn eigen flat betrekken. Maar hij doet het niet omdat hij zegt dat hij graag weer "met mama" leeft. Ik vind dat vleiend - het is altijd leuk om door zijn volwassen kinderen nodig te zijn en ik vind het leuk om mijn zoon om me heen te hebben. Maar het zijn de vele kleine dingen die me beginnen te irriteren - zoals het nachtelijke argument over de afstandsbediening.
Ik heb geen plaats van terugtrekking meer.
Het enige wat ik kan doen is verliezen en mijn favoriete programma's laten opnemen, dus ik hoef er ook geen ruzie mee te maken. En: ik heb niet langer een toevluchtsoord. We wonen in een tweekamerappartement en mijn zoon slaapt in de woonkamer op de bank. Degene die de hanengevechten wint, bezet de televisie, de tweede plaatst de computer. Voor mij alleen de stoelen in de keuken - of de slaapkamer. Maar ik kan om 20.00 uur niet naar bed! Er kan geen sprake zijn van ontspanning. Als ik dan de computer kan gebruiken, knipperen constant opnieuw geïnstalleerde programma's op mijn scherm, die noch voor mij, noch voor mijn echtgenoot bekend zijn. Er zijn al een paar virussen ingeslopen.
Met mijn zoon zijn de zorgen hersteld.
Natuurlijk vind ik het leuk om mijn zoon om me heen te hebben. We keken een paar van de WK-wedstrijden bij elkaar, ik hou ervan om het te koken en ik geniet ervan wanneer het goed smaakt. Maar ook dat is weer een probleem: ik weet nooit of ik zelfs voor hem moet koken, want hij is eens bij ons gebleven en soms bij zijn huidige vriendin. En als hij 's avonds niet thuiskomt, begin ik me zorgen te maken. Ik weet het, dit zijn typische gedragspatronen van een moeder. Maar wanneer het kind verhuist, zijn veel zorgen overbodig. In ons geval zijn deze zorgen en mijn zoon echter bij ons teruggekomen.
Van tijd tot tijd zegt hij dat hij binnenkort naar een flat zoekt. Ik knik en wacht. Maar er gebeurt niets. Ik weet niet of en hoe ik de hele situatie kan aanpakken. Hij is mijn zoon. Ik kan hem niet gewoon de deur uit zetten. Maar ik ben bang dat samenleven op de lange duur hem en onze relatie kan schaden.
