Waarom wil hij niet met me naar bed?
Het grootste en oudste cliché over mannen, de moeder van alle mannelijke stereotypen, is dat mannen altijd in de stemming zijn voor seks. Het maakt niet uit welke Amerikaanse sitcom, welke woensdagfilm, welk popnummer en welke uitspraken in mannenrondes je ter harte gaat: de mannen wachten altijd gewoon op de vriendin of vrouw om een tijdje lui tegen de koelkast te leunen, van nul tot honderd en dan, grinnikend, een ondergoed- en ondergoedspoor achterlatend, om de slaapkamer te openen. Omdat: mannen. Willen. Sex.
Wanneer deze foto's echter op televisie zijn en naast hun vrouw op de bank zitten, kunnen sommige mannen zich een beetje ongemakkelijk voelen, waarschijnlijk verkeerd begrepen of onder druk staan. Omdat er natuurlijk mannen zijn die zich niet conformeren aan dit stereotype. En als je de onderzoeksresultaten wilt geloven, steeds meer. Het Hamburg Institute for Men's Health in het Universitair Ziekenhuis Eppendorf heeft in een groot onderzoek in 2008 al aangetoond dat bijvoorbeeld mannen tussen de 41 en 50 jaar significant minder seks hebben - en aanzienlijk minder verlangen naar seks - dan in de vorige generatie: de mannelijke geslachtsfrequentie binnen 30 jaar van zes tot tien keer per maand op twee of drie keer afgenomen. Frank Sommer, de directeur van het instituut, gaat ervan uit dat de lusteloosheid van mannen zal blijven toenemen.
De lusteloosheid van mannen neemt toe
Voor een deel komt dit simpelweg doordat de testosteronspiegel vanaf 35 jaar daalt. Maar dat is altijd zo geweest. Wat echter toeneemt, is volgens de zomer "externe factoren" zoals gebrek aan lichaamsbeweging, onjuist dieet - en stress: wie zijn passie in het werk gebruikt en 's avonds in bed denkt in de avond van de taken van de volgende dag, heeft het hoofd nu niet vrij voor seks. De vraag die de neiging heeft om voor alle betrokkenen aanstootgevend te zijn, waarom een man geen zin heeft om seks te hebben, lijkt te worden beantwoord: te veel junkfood en te weinig lichaamsbeweging doodt de hormonen en elimineert het workaholisme, wat overblijft van het verlangen dan. Misschien is dat een opluchting, want in één zijn alle experts het erover eens: lusteloosheid bij mannen heeft niets te maken met het feit dat ze zich minder aangetrokken voelen tot hun partner. Het heeft altijd te maken met de mannen zelf. Vanwege "U verlangt niet langer naar mij", is de waarheid: "U wilt niets meer." Dit leidt tot een ander cliché, dat echter niet veel geschikter is dan dat van de altijd parate Karnickel-man: de gestresste, bocklosen rouwende knoedel, wiens kinetische energie net genoeg is om zichzelf nu en dan netjes te bevredigen.
Kan het zijn dat mannen liever aan porno masturberen?
Nu heeft de Amerikaanse sekstherapeut Laurie Watson van Duke University, North Carolina, auteur van het boek 'Wanting Sex Again', onlangs een scriptie in haar blog geplaatst die de moeite van het overwegen waard is. Watson spreekt van "seksuele autonomie", dus geen woordspeling bedoeld: de autonomie in bed. Mogelijk schrijft de man, "wil niet onderhandelen over seks en neemt daarom letterlijk zijn verlangen in eigen handen: hij masturbeert naar porno of zijn eigen fantasieën omdat het snel en efficiënt is."
Een ding dat vooral interessant is aan de stelling van Laurie Watson is het grote verlangen naar zelfbeschikking, om zelf te kunnen beslissen. Seks is eigenlijk in grote mate precies het tegenovergestelde ervan. Tijdens seks vervagen de grenzen tussen individuen, je geeft controle en onafhankelijkheid op, je geeft jezelf op en neer. Dus hoe is het gebeurd dat mannen seks met zichzelf ontdekken als een soort toevluchtsoord, een perfecte manier om aan alles te ontsnappen?
Want als de stelling van Watson correct is, dan zijn het niet de mannen die geen zin hebben om seks met hun partner te hebben dat ze aan deze specifieke partner ontsnappen. Het gaat erom uit alles te komen. Na het motto: Nergens mag ik meer beslissen, omdat ik op zijn minst de geslachtstijden wil bepalen, wat er aan de hand is. Lustloze mannen hebben gewoon geen zin om zich extern bestuurd te voelen in elk deel van hun leven.
Je zou natuurlijk kunnen argumenteren waarom Laurie Watson haar scriptie niet uitbreidt tot vrouwen. Omdat, vermoedelijk, het voor veel vrouwen vergelijkbaar is: ons dagelijks leven is een enkele aanval op onze autonomie, er zijn steeds minder niches waarin je je nog steeds onafhankelijk en vrij kunt voelen. De werkdruk is de afgelopen twintig jaar meetbaar toegenomen en tegelijkertijd vervagen de grenzen tussen werk en privéleven; de druk om te coördineren met leraren in opvoeding en te vergelijken met andere ouders groeit; in het algemeen is de drang en dwang om te vergelijken met anderen sterker geworden via sociale media. In bijna geen enkel deel van ons leven zijn we nog steeds zelfbepaald en alleen verantwoordelijk voor onszelf.
Seks wil niet snel en efficiënt zijn
Het is eigenlijk vanzelfsprekend, als alleen het geslacht het gebied wordt waarin je je uiteindelijk hebt teruggetrokken, om eindelijk iets thuis te hebben. Want juist waar nabijheid en toegankelijkheid zo centraal staan, wordt het des te moeilijker om ze toe te laten - zelfs als de rest van het leven bestaat uit vervagende grenzen en constante toegankelijkheid.
De tragedie hiervan is natuurlijk dat iedereen die ongewild aan zijn of haar voorbestemde leven wil ontsnappen door geen verlangen naar seks met een ander mens te hebben, afziet van wat het grootste tegenwicht of tegengif zou kunnen zijn voor het leven in de loopband van buitenaards determinisme: de onstuimige zelfvergetelheid van seks. Omdat wanneer seks, zoals de sekstherapeut Laurie Watson zegt, blijkbaar "snel en efficiënt" is, zolang je het met jezelf maakt, dan is het net als al het andere dat van je wordt vereist. Je moet overal snel en efficiënt zijn. Seks was eigenlijk het enige in het leven, waar het voor een keer somber en ongecontroleerd en inefficiënt kon zijn.
Het verlangen naar zelfbeschikking
Of de afnemende geslachtsfrequentie en het libido bij mannen echt ongelukkige lusteloosheid is of gewoon een leuk leven met alleen andere prioriteiten - dat kan alleen worden beoordeeld door wie het ervaart. Maar zodra iemand lijdt aan de lusteloze man, zelfs als hij zichzelf is, is het misschien een troost dat achter het gebrek aan verlangen niet de afwezigheid van verlangen kan zijn, maar een ander verlangen: dat van zelfbeschikking. En misschien kun je de lusteloosheid lezen als een waarschuwingsteken om dingen in het leven helemaal te veranderen: om meer vrijheid op andere gebieden te krijgen, om onafhankelijker te worden op het werk - en waar anders mogelijk - van de eisen en instructies van anderen. Zodat je het gevoel hebt af en toe op te geven.
