Waarom het zo moeilijk voor ons is om van onszelf te houden
We kennen alle zinnen als deze: "Voordat je van iemand anders kunt houden, moet je eerst van jezelf houden". Goede zaak. Zou waarschijnlijk 99 van de 100 mensen zo ondertekenen. Het ding is alleen dat: wat klinkt volledig overtuigend in theorie valt voor velen van ons in de praktijk verdomd hard: zelfliefde.
Vaak zijn wij zelf onze scherpste critici. Haak, pok, unken. We verontschuldigen ons voor alles wat we zogenaamd niet goed genoeg zouden doen. Het is zeldzaam om iemand te horen zeggen: "Wel, ik ben redelijk goed zoals ik ben."
Waarom is dat? Waarom is het zo moeilijk voor ons om van onszelf te houden? De auteur Ulrike Wischer zegt: onze eigen ideeën hebben er een grote rol in. "We hebben ideeën over hoe de dingen zouden moeten zijn, hoe ze zouden moeten zijn." De problemen beginnen wanneer we ons echte leven meten met deze ideeën en proberen het aan te passen.
In haar boek "Living Together Free from Fear" noemt Wischer de man die het beeld van de perfecte familie vanaf de kindertijd bij zich draagt. Met zijn echte familie probeert hij nu onbewust dit ideaal te bereiken. De consequentie niet zelden: frustratie en teleurstelling. "Er is iets tragisch in het feit dat hij nooit ziet wat zijn echte familie is," zegt Wischer. Het is vergelijkbaar in veel relaties. "Als de partner zich niet ontwikkelt tot het 'beeld' dat de ander van zijn ideaal heeft, gaat hij bij hem weg. '
Stel illusies bloot
Wat heeft dit allemaal te maken met zelfliefde? Wiper zegt dat het de sleutel is om deze 'illusies' bloot te leggen. We bereiken dit door te pauzeren en eerlijke vragen te stellen. In het geval van de man zou dat de vraag zijn: "Wat verbindt mij werkelijk met mijn familie?" In het geval van relatie-frustratie, zou je je kunnen afvragen: "Is een eigenschap echt zo belangrijk voor mij, of denk ik dat andere mensen me beoordelen?"
Niet het uiterlijk en de ideeën van een ideaal leven zouden de richtlijn moeten zijn waarmee we ons oriënteren. In plaats daarvan moeten we in onszelf luisteren, volledig eerlijk zijn tegenover onszelf. "We herkennen onze beelden, onze in zichzelf gekeerde minderwaardigheid en onze gehechtheidsangst, en als we dat kunnen zien en voelen, zijn we vrij om te beslissen hoe we met de situatie omgaan, en dan hebben we veel opties", zei de auteur. Ook om van ons te houden zoals wij zijn.
