Actrice Carice van Houten: The Visible
Het meisje groeide op in een bos in Nederland. Zijn vader bracht het soms naar de stad, een klassiek concert of een stomme film van vijf uur over Napoleon. Daar was het meisje vijf jaar oud.
Het meisje was dol op de muziek die altijd in huis was, op klassieke muziek of the Beatles, ertussenin was niets voor zijn vader. Maar hij verlangde naar een normaal leven in een rijtjeshuis, hij wilde geen boomhutten bouwen zoals zijn broers en zussen, hij wilde leven zoals de andere kinderen van zijn school. Op 12-jarige leeftijd was het de eerste keer op een podium en dacht: ten slotte merken mensen me op. Omdat het meisje tot die tijd geloofde dat het onder een soort magische mantel leefde: niemand zag het, hoe vaak het ook probeerde. Toen ze volwassen was, maakte het meisje films en werd beroemd, ontving tweemaal het Gouden Kalf, de belangrijkste Nederlandse filmprijs, werd genomineerd voor de European Film Awards en de German Film Awards, kuste Leonardo DiCaprio en werd verliefd op een donkerharige man omdat hij één was die het meisje al naar het hart had gedreven toen ze alleen een foto van hem had gezien. Met deze man, die een beroemde acteur is en het de mooiste en mooiste vrouw ter wereld noemt, reed ze naar de Academy Awards in een dure jurk en met lippen zorgvuldig geschilderd tot een rood hart. Ze zaten in een donkere limousine en liepen over rode tapijten. Of ze reden naar de Golden Globes, werden uitgenodigd voor privéfeesten in hotelkamers, en het meisje was slechts een meter verwijderd van Prince, denkend: "Madness. Dat ben ik. Carice van Houten. 32 jaar oud - en alles in haar leven lijkt opeens haalbaar.
Op het toneel had ze de kracht ontdekt die ze in het normale leven niet had gevonden. Na de middelbare school ging ze naar een theaterschool in Amsterdam. Ze wilde weg van huis, de scheiding die daar gaande was, maar plotseling besefte ze dat ze groot van het leven had gedacht, weg van het gezin, maar niet had gedacht dat eenzaamheid even groot zou zijn. Alles vanbinnen was plotseling zwaar, ze kon haar kleine kamer niet verdragen, voelde zich opgesloten, voelde dat ik mezelf niet door het leven kon dragen. Ze verslapen, ziek worden, was bijna nooit op school. Ze moest het appartement verlaten om vrij te komen, kon niet alleen zijn. 'Ik was een zwerver,' zegt ze, 'een beetje Charlie Chaplin, die met mijn plastic zak en beer door cafés en bars loopt.' Blauw noemt haar deze staat van weleer. "Het was goed dat ik niet dronk of medicijnen slikte, ik weet niet of ik hier anders zou zijn."
Elke nacht ging ze naar buiten, eerst naar de cafés tot ze dichtgingen, daarna naar de discostraat; Uiteindelijk heeft een portier haar naar huis gebracht. Eindelijk werd ze verliefd op een jongen, een zwerver zoals zij. Ze zat in deze flat, speelde kaarten, dronk whisky en luisterde naar Tom Waits en voelde plotseling weer waar haar verlangen naar toe ging. En liet in een theatervoorstelling in de school zien dat ze ondanks haar afwezigheid talent had. Ze mocht blijven.
Op de volgende pagina: Liefde op het eerste gezicht - Carice van Houten op Sebastian Koch
Tussen het ongeluk van die tijd en het geluk van vandaag was er het T-shirt met de afbeelding van de Nederlandse voetbalgod Johan Cruijff. Ze droeg het in een café, kletste daar met een oudere, kale man en de volgende dag belde iemand de school op en vroeg naar het meisje met het Cruyff-T-shirt. De oudere man was een casting director en ze had haar eerste filmrol. "Misschien is dat het," zegt ze vandaag. "Misschien ben ik vaak op het juiste moment op de juiste plek."
Misschien is het ook het gevoel van uitdagingen dat haar vooruit brengt. Toen regisseur Paul Verhoeven haar vroeg of ze de hoofdrol wilde spelen in 'Black Book' - het verhaal van de liefde tussen een Jood en een nazi-officier - had ze eerder een documentaire over hem gezien en dacht: Oh God, de actrices zijn allemaal zo dun en eten niets omdat hij ze geen tijd geeft. Maar op hetzelfde moment dacht ze: ik ben klaar voor zo iemand.
En toen was er dat moment waarop ze googelde wie de officier zou spelen die ze in de film moest verleiden. Ze zag een foto van de Duitse acteur Sebastian Koch en denkt vandaag, ze werd meteen verliefd op hem. Wanneer ze elkaar voor de eerste keer ontmoeten, staat ze met haar rug naar de deur, hoort hem binnenkomen en blijft denken: dat is hem. Gedraag je normaal."Hey!", Zegt ze, alsof ze niet bijzonder geïnteresseerd was, en hij zegt vandaag: "Dat was al op je voorhoofd geschreven wat je voelde."
"Ik kan gewoon niet liegen," zegt ze. "Ik bloos dan als een idioot." Ze kan het vandaag nog steeds zien wanneer ze naar Black Book kijkt. Sebastian schudt haar hand op een platform en bloost haar omdat ze haar gevoelens niet kan verbergen. "Ondanks make-up, oh mijn god," zegt ze. "Black Book" maakte haar internationaal bekend in 2006. En Sebastian Koch leerde haar dat je moet leren zeggen: ik wil dit en dat niet. In het begin wilde ze iedereen tevreden stellen, haar hele leven in interviews op de tafel proppen en zich te laat realiseren: het is niet eerlijk, omdat het gezin niet kan verdedigen.
Ze werd ingeruild als een nieuw Bond Girl, speelde de vrouw van verzetsstrijder Stauffenberg naast Tom Cruise in "Operation Valkyrie" en hoefde niet eens een casting te doen. Ze noemt Tom Cruise een "erg aardige, positieve en open man" en is verbaasd over de opwinding die de film tijdens het filmen heeft veroorzaakt. Misschien, zegt ze, houdt ze ook van Tom Cruise omdat hij een gevoel voor humor heeft. "Kom hier, kleintjes, laten we dansen", riep ze naar hem voordat ze opnam, en hij lachte.
Op de volgende pagina: Hoe Carice van Houten haar angst voor liefdescènes overwint
In de afgelopen jaren is het doorgegeven van festival tot festival en zag fascinerende dingen: rijkdom, luxe, prachtige hotels. Maar ze was moe en verward en voelde dat ze de structuur thuis ook in Amsterdam nodig had. Zitten op het dak, gitaar spelen met Sebastian, de nachten met de mensen waar ze van houdt, spelletjes spelen en vrienden vertellen: haal me naar beneden als ik me ga gedragen als een diva. Omdat het leven andere foto's heeft. De vader werd erg ziek, en ze was tegelijkertijd overal opnieuw en opnieuw in het ziekenhuis en voelde: je moet nooit vergeten waar iemand vandaan komt. De vader, de broers en zussen, de moeder die zich opgewerkt heeft van een omroep van een omroep tot het hoofd van de juridische afdeling, dit gezin dat haar leerde dat wat ze nu ervaart niet echt is en dat je er tegelijkertijd dankbaar voor bent nodig heeft.
Ze heeft net gehoord dat haar rol uit de Ridley Scott-film 'The Man Who Never Lived' is weggelaten. "Shit happens", zegt ze alleen. Omdat ze weet waarom ze eigenlijk speelt. Vooral in het theater: "Als je een trieste of dramatische scène hebt en het publiek met je ademt, dan is dit het moment waarop niemand alleen gelaten wordt, in wie er een gemeenschappelijk begrip is, en dan is spelen magie." Alleen maar liefdescènes in de film, die op de een of andere manier eng zijn. En omdat het haar nerveus maakt wanneer anderen nerveus worden, wil ze de filmploeg als volgt benaderen: "Mag ik je voorstellen, dit is Tom, dit is Bob, we hebben het genoegen vandaag met je samen te werken." Pak dan haar borsten uit. En is opgelucht als de spanning plaats maakt voor het lachen. Net als toen de make-up artist een schaamhaar pruik maakte voor 'Black Book'. Daar zat deze vrouw tussen haar benen, de verkeerde haar op haar geplakt, en Carice van Houten dacht gewoon: "Wat voor baan heb je gekozen?"
Haar gezicht is perfect samengesteld door de fotoshoot, een knoop ontbreekt op haar vest. Ze heeft iets ouderwets. Ze heeft nog nooit gekeken naar 'Sex and the City', het maakt haar boos. "Dit hoort het leven van jonge vrouwen te zijn, alleen maar praten over seks, schoenen en drankjes?" En toen ontving ze net de "Elle Personal Style Award". "Ik dacht alleen dat ze ongelijk hadden", zegt ze. Ze houdt van kleding, kleuren, kunst: "Maar ik - een stijlicoon - een knoop ontbreekt, een hiel, ik ben nooit perfect, een meisje."
Het meisje zegt dat haar vriend houdt van lekker eten en goede wijnen, en ze eet zelf als een kind. Ze houdt meer van spaghetti dan van wat dan ook. En wanneer ze zich eenzaam of ziek voelt, kijkt ze naar de Simpsons. Het is goed als het leven altijd met de eenvoudigste middelen samen kan worden gesteld.
