Sterk zijn is niet alles! Soms moet ik gewoon huilen

Sterke vrouwen tonen hun cellulitis op Instagram? Ik laat de mijne niet knappen.
Sterke vrouwen zijn het met je eens? Ik heb er vaak niet eens een.
Sterke vrouwen kijken uit naar een beroerte van het lot? Ik moet jarenlang huilen telkens als ik per ongeluk in de supermarkt beland met de honing. Omdat de honing me altijd aan mijn vader herinnert.

Nou, ik ben geen sterke vrouw. Maar ik ben het zat om mezelf te benadrukken en een slecht geweten te hebben overtuigt me. Ik denk van wel een recht om zwak te zijn ? niet omdat ik een vrouw ben, maar omdat ik een mens ben.

Nee, dat kan ik niet doen!

Toen ik begin 2017 mijn vader verloor, welteverstaan mijn hart brak voor de eerste keer in mijn levenen vervolgens in enkele duizenden stukken. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat hij me nooit meer zal antwoorden, me nooit meer zal omhelzen en er voor me zal zijn. Ik had al zoveel bij hem en zou dringend (!!) nog minstens een jaar bij hem nodig hebben! Het lot kan zo'n klootzak zijn ...

Toch ging ik weg na een gracieuze dag speciale terug te laten werken (de tweede die ik nodig had voor de herdenking). Natuurlijk had ik moeten zeggen dat ik niet meer tijd kan en nodig heb. Maar doe het, als je contract voor bepaalde tijd over vier maanden afloopt en je baas je acht weken lang ophoudt, als je wegloopt of moet vertrekken ... (Leuk feit: Ben ik de baan toch kwijt? door bedrijfsgerelateerde banenverlies. Achteraf gezien het beste dat mij kan overkomen, en eentje belangrijk leren: Backing beschermt niet tegen kont schoppen, Bij twijfel geef ik er de voorkeur aan om mijn eigen behoeften eerst te stellen ...)

Hoe dan ook, mijn liefste collega op mijn eerste dag op kantoor nam me vriendelijk in mijn armen en zei tegen mij: "Je kunt het! Je bent sterk!"Ik weet het, dat was goed bedoeld en toegegeven, alleen mijn vader, die me omhelsde, zou me toen toch echt hebben getroost, maar deze woorden van mijn collega waren nogal wat ellendige, om niet te zeggen overbodige troostpoging, Ik was niet sterk, integendeel. Ik was fragiel, machteloos en diep verdrietig. Om te zeggen dat ik het zou kunnen doen, leg er een gevoel van eenzaamheid op.

Supreme Rule: wees sterk en werk

Gelukkig had ik nog steeds vrienden en familie die me in die situatie beter begrepen. Maar de reactie van mijn collega weerspiegelt nog een fundamentele houding, die ik als zeer aanwezig in onze samenleving voel: Mensen moeten sterk zijn, grip hebben, werken, belasting betalen, dure dingen en eiwitrepen kopen en 's avonds hun problemen oplossen in het stille kamertje, "Een Indiaan kent geen pijn, de tijd heelt alle wonden" en nu bijten tanden en zwijgen!

Sterk zijn is automatisch goed en altijd het doel, zwak zijn is slecht en waar we aan moeten werken, Hoewel ik het niet erg vind om de sterke en de vrouwen te vieren die hun cellulitis op Instagram vieren, vind ik deze review problematisch. Het leidt ertoe dat mensen alleen hun sterke kanten en momenten tonen en hun kwetsbaarheid verbergen. Zouden we allemaal nog in grotten leven en zou het voedsel schaars zijn, ik denk dat het gepast zou zijn. De zwakken zouden uiteindelijk bang moeten zijn om door de sterken te worden opgestart. Maar in een wereld waarin we ons theoretisch solidariteit en compassie zouden kunnen veroorloven? waarom moeten we onszelf in zo'n wereld constant sterker maken dan we zijn?? Hiermee oefenen we alleen druk op elkaar uit en stellen we onze eisen kunstmatig op.

Afgezien daarvan, waarom is het zo duidelijk dat sterk = goed? Mensen hebben immers hun krachten gebundeld omdat ze te zwak zijn om te overleven, laat staan softwareprogrammering en vliegtuigbouw. Dus zwakke punten kunnen niet zooo slecht en beschamend zijn. Zwak zijn moet ook iets goeds hebben, anders zouden we dat niet zijn. Maar nee, deze fixatie op sterk zijn gaat zo ver dat we het zelfs sterk noemen, als we per ongeluk onze zwakheden bijstaan. Waarom, waarom moeten we "sterk" zijn? Wat is er mis met "mens"?

Het goede van sterk zijn

Ik zeg niet dat we onze zwakheden moeten vieren en moeten rusten op onze 'menselijkheid'. Als ik er een heb sterk moment heb bijvoorbeeld iemand in bescherming, laster aan de ander, of mijn puistjes storen me niet, ik voel me zelf zo goed. Aan de andere kant, als ik in de supermarkt begin te huilen als ik honing zie, voel ik me niet goed. En omdat goede gevoelens eigenlijk zijn wat ik wil, probeer ik natuurlijk altijd sterk te reageren en sterker te worden. maar Ik wil het voor mezelf doen en niet voor een samenlevingdie mijn sterkte in twijfel (zoals mijn ex-werkgever) niet waardeert of gewoon uitbuit.

Dat is ook zo'n probleem met deze Stark: Er is geen zo duidelijke definitie van menselijke kracht, noch van schoonheid, Vandaag is het sterk om zijn mening te zeggen, morgen kan het weer sterk zijn om afstand te doen omwille van de vrede. Daarom is het ook zo problematisch om sterk te zijn om het universele doel van het leven te verklaren: Kracht is subjectief en in zekere zin een kwestie van smaak.

Natuurlijk kunnen we mensen bewonderen omdat ze zich in onze ogen sterk gedragen, en dat willen we hen graag vertellen? er gaat niets boven wederzijdse waardering. Maar: sTarky zijn is niet alles. En de volgende keer dat ik een persoon ontmoet die voor de puinhoop van een noodlot staat, kan ik hem gewoon zeggen: "Je bent niet alleen, we laten je rug vrij."