Bruno Ganz: "Vrouwen zijn aardig voor me"
Bruno Ganz, de charmante prins?
Mr Ganz, willen we gaan wandelen?
Plots staat hij in de lobby van het hotel. Alleen, slank, donker gekleed. Een onopvallende man met een beroemd gezicht. Om hem heen zijn mensen met gele kaarten om hun nek. In het café zit Roberto Blanco met zijn gevolg. Op deze dinsdag in november is Bruno Ganz ook te gast in het "Bayerischer Hof". Hij gaf de hele ochtend interviews. De lucht is blauw en de Engelse tuin is niet ver. Meneer Ganz, gaan we liever niet wandelen? Een gesprek tijdens het lopen? En we zijn al buiten. Bruno Ganz vordert snel, weet de weg in de stad. Hij werkte op de Kammerspiele in München en maakte een "plaats delict". Hij woont nu in Zürich en Venetië. Als we door een winkelgalerij lopen, stopt de acteur voor een Armani-winkel. Bruno Ganz staat bekend om zijn uitstekende pakken. Hij streelt de bruinzwarte wol van zijn jas en legt uit dat de Armani-pakken vroeger mooier, comfortabeler waren, met een goed silhouet en fijne stoffen. Tegenwoordig zijn ze 'moeilijker', zegt hij, tot op de taille gesneden, alsof ze alleen voor 16-jarigen zijn gemaakt. Bruno Ganz wordt dit jaar 70 jaar oud.
Het is goed voor mij als mijn ogen groen zijn.
We gaan door. De acteur neemt charmant de leiding over - "op deze manier, Madame, in het groen", zegt hij met zijn onmiskenbare stem, die zachte maar geaccentueerde melodie die zo speciaal klinkt omdat Duits een tweede taal is voor de Zwitsers. Bruno Ganz draagt de jas open, het zijn vooral de voorbijgangers die naar zijn ogen kijken. Een vriendelijke, verlegen cognitie, geen gapen of luide verbazing. Vrouwen zoals hij. In een interview zei hij ooit dat er veel brieven kwamen na de film "Bread & Tulips". Hij zei dat hij de "sprookjesprins van de volwassen vrouw" was.
Een gesprek tijdens het wandelen met Bruno Ganz
Bruno Ganz maakt geen opmerkingen over zichzelf.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Prince Charming?
Bruno Ganz: Oh, weet je. Ik ben niet het type dat aan vrouwen schrijft "hallo, mijn naam is Corinna" en een foto van jezelf in de brief plakt. Maar ja, vrouwen zijn aardig tegen me. Ze glimlachen naar me. Net als nu.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat vinden vrouwen aantrekkelijk aan jou?
Bruno Ganz: Ik geef geen commentaar op mezelf!
Bruno Ganz ziet er streng uit. Vraag zinloos. Als hij niet wil, wil hij niet. Hij wrijft in zijn handen, niet met de kou, zegt hij, maar met vreugde.
Ik ben echt vriendelijk vandaag. Weet je, ik kan het anders doen. Ik kan koppig en gesloten zijn. Wat is het leuk vandaag. We hebben november. Een vreselijke maand! Ik ben net terug van een filmopname uit Frankrijk. Het heeft veel geregend.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Je nieuwe film "Latte Farben vor Schwarz" is nu in de bioscoop en je hebt al een andere film opgenomen?
Bruno Ganz: Ja. Het is nu bijna een beetje veel. Grandioos en tegelijkertijd angstaanjagend. Dat had mij eerder moeten overkomen - en niet nu op mijn leeftijd. Ik hou niet van al die rituelen, deze afspraken en rode lopers.
Lopen is goed om te denken, zegt Bruno Ganz.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wanneer u net zoveel draait als nu, hoe vindt u dan uw weg terug naar het dagelijks leven?
Bruno Ganz: Alles is duidelijk terwijl je werkt. Je leeft volgens een call sheet, een zogenaamd schema. Er zijn 14 tot 15 uur gepland en de rest slaapt.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En dan sta je plots weer voor je deur ...
Bruno Ganz: Ja. Enerzijds keek ik uit naar dit moment. Eindelijk vrede, geen tekst leren meer, slaap laat. Maar het is niet zo eenvoudig. Ik voel me vaak uitgehold, uitgeput en gedreven tegelijkertijd. Het duurt even voordat ik ben hersteld. Ik kan zeker iets met mezelf doen als ik niet werk. Omdat ik graag ga, kan ik mijn dagen goed organiseren.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wandelen?
Bruno Ganz: Ja, ik ga graag veel doen, zelfs urenlang. Ik ben graag buiten, zo was het vroeger. Maar nu is het me nog meer bewust geworden dat het goed voor me is als mijn ogen naar groen kijken. Het is goed om te denken, voor tekstueel leren, voor mijn lichaam. Tijdens het lopen zie ik meer. Dit ritme past bij mij.
Bruno Ganz, de eenling?
Bruno Ganz en Senta Berger in "Full Colors in Black".
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Hoe moet je je voorstellen als een zwerver? Er wordt gezegd dat je een eenling bent
Bruno Ganz: Soms, niet altijd. Ik heb een paar keer met Peter Handke gewandeld. Sommige dames waren er ook. Maar ik heb ook alleen gelopen van München naar Salzburg. 120 kilometer in zeven dagen.Ongelofelijk mooi. Een enkele snelweg, anders alleen de natuur, geen mens, alleen een vos.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Heb je een doel nodig tijdens het wandelen, de top?
Bruno Ganz: Nee. Ik hou helemaal niet van de bergen. Heuvels, zelfs rivieren, geef ik de voorkeur. Met Ruth (Ruth Walz, fotograaf en partner) ga ik graag langs de Havel in Berlijn. Maar ik kan ook een wandeling maken in steden. De laatste keer was ik op reis in Parijs. Zonder doel. Ik heb er net voor gezorgd dat een metro binnen handbereik is als ik moe word.
In de film spelen de twee een ouder echtpaar.
De Hofgarten München. Een laan met kale bomen en doosvormige struiken die in de herfst in de zon schijnen. Op een bankje in het park leest een man in lederhosen de dagelijkse krant. Moeders met kinderwagens die nippen aan hun koffiespullen. Een normale dinsdagmiddag. Naast Bruno Ganz voel je je een beetje op een zondagwandeling. Er hangt iets feestelijks en tegelijkertijd vrolijk. Hij bestuurt het spel. Het spel tussen man en vrouw, dat vaak slechts hypothetisch is, maar het dagelijkse leven zijn glans geeft. Terwijl een koepelgebouw voor ons verschijnt, bootst de acteur een stadsgids na en legt in het Beiers uit: "Zie het parlement." Een paar komt ons ontmoeten. De man zegt hardop tegen zijn Japanse metgezel: "Dit is een beroemde Duitse acteur!" Bruno Ganz glimlacht ondeugend en wijst naar mij, nee, niet dat hij de beroemde Duitse acteur is, "zij is beroemd". Hij lacht, samen met de vreemdeling, doet een stap naar hem toe. Er ontstaat een gesprek over Japan, een land dat hem bevalt, zegt Bruno Ganz, een cultuur waar hij dol op is. Onlangs bracht hij vier weken door op het eiland Shikoku voor "Ode to Joy", een film over Duitse krijgsgevangenen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Helaas was het een slechte film, zegt Bruno Ganz, terwijl we verder gaan. En legt uit, alsof hij, de drager van de Iffland-ring, een van de hoogste onderscheidingen die een Duitstalige acteur kan ontvangen, een mislukking moet rechtvaardigen:
Bruno Ganz: Film - dat is een heel ander medium. Dat moest ik eerst leren. In het theater heeft de bemiddeling andere manieren nodig. Er zijn grotere middelen nodig. De game voor en voor de camera is heel intiem. De camera ziet alles ...
Leonie Benesch (links) speelt de kleindochter van Bruno Ganz in "Full Colors before Black".
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: ... waarschijnlijk de kleinste zwaktes. Moest u eerst zelf op het scherm moeten leren staan?
Bruno Ganz: Er zijn ijdele redenen om elkaar niet aardig te vinden. Als je ouder wordt, kijk je soms niet graag naar jezelf. En ik zie dingen die ik niet leuk vind als acteur. Dit is anders met "Volledige kleuren voor zwart". Ik hou van het verhaal, en ik hou van mezelf en Senta Berger.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Hoewel je een ouder stel speelt en je bijna naakt bent? De camera staat heel dichtbij en laat elke vouw zien. Andreas Dresen, de directeur van "Wolke 9", zei ooit: "De samenleving wordt ouder, maar het ontbreekt aan de bijbehorende afbeeldingen."
Bruno Ganz: Ik heb "Cloud 9" nog niet gezien. Maar hij heeft gelijk. Sophie (Sophie Heldman, de regisseur) vertelde me dat deze scènes zo zouden moeten zijn. Ze wilde het lichaam in zijn kwetsbaarheid zien. We zijn niet tot het uiterste gegaan. Niemand wordt blootgesteld.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Je speelt Fred, die kanker heeft, maar niet wil worden behandeld en dus zijn vrouw en kinderen beledigd. Hij zegt: "Ik wil de laatste jaren van mijn leven niet als patiënt doorbrengen." Is dat egoïstisch?
Bruno Ganz: In onze samenleving wordt er constant over gesproken, alles is openbaar. Ik denk dat je het recht hebt om over jezelf te beslissen. Zijn egoïsme is begrijpelijk en heeft ook te maken met zijn ziekte. Prostaatkanker groeit langzaam. Een operatie verlengt niet noodzakelijkerwijs de levensduur, maar brengt hoge risico's met zich mee.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Het echtpaar kiest voor een gezamenlijke zelfmoord. Dit is onder meer verontrustend, omdat beide niet bepaald moe zijn van het leven. Vooral Fred. Bij de diploma-uitreiking van zijn kleindochter danst hij als een jonge god.
Bruno Ganz: Ja, de dansscène (hij lacht). Ik was sceptisch. Ik dans zelden, het kan niet echt. Ik had geen idee wat voor muziek er op zo'n afstudeerfeest wordt gespeeld en dacht dat ik daarvoor danslessen zou moeten volgen. Toen kwam ik naar de shoot en zei: Zet nu de muziek aan. Wat een verrassing: ik vond haar zo geil (Bruno Ganz zegt eigenlijk 'geweldig') dat ik meteen zin had om te bewegen. De Senta heeft net haar neus gekruld en leek een beetje aarzelend. Ik zei tegen haar: Ja, we zijn twee oudere mensen, het maakt niet uit, we gooien onszelf daar nu in. En toen kreeg ze ook plezier.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat vond u van de beslissing van het paar om zelf de tijd van zijn dood te bepalen en zelfmoord te plegen?
Bruno Ganz: Er is nog steeds veel christelijk onderwijs in mij dat dat afwijst. En een andere verlegenheid, waarvan de oorsprong voor mij verborgen is, verdedigt zich ertegen. Maar ik ben verdeeld en ambivalent.
Ik kan nog steeds zo vaak de dood spelen, en toch verlies ik als altijd.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat is de andere kant van de medaille?
Bruno Ganz: We leven in grote steden, we gaan weg van de natuur, we worden virtueel, we schaffen God af. Het is heel autocratisch, zoals we geloven, dat we alles kunnen beheersen, besturen en beheersen. In Zürich is er Dignitas, een soort euthanasiebedrijf. Mensen reizen naar Zwitserland om te sterven - dat is best een toeristisch aspect voor mij. Aan de andere kant kan ik er niets tegen zeggen als iemand er niet meer tegen kan als hij wil sterven. Ik denk dat het mogelijk moet zijn dat zulke mensen worden geholpen.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Je hebt de laatste tijd vaker mensen met ongeneeslijke ziekten gespeeld - in "A Strong Departure" aan de kant van Monica Bleibtreu, bijvoorbeeld of als Tiziano Terzani in "The End is My Beginning." Dus je hebt veel te maken gehad met het onderwerp dood ...
Bruno Ganz: Ja, maar ik kan niet tot een conclusie komen. Ik kan nog steeds zo vaak de dood spelen, en toch verlies ik als altijd. Steeds vaker echter, het idee dat hij extreem vreselijke aanvallen op mij kan zijn. Als ik me voorstellen dat het zou gebeuren in het midden van een drukke tram in Zürich of de metro van Berlijn, verschrikkelijk. Ja, dit komt steeds dichterbij. De dood zit me dwars. Maar het verplettert me niet.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En hopelijk sterf je ook niet in je volgende film.
Bruno Ganz: Nee (hij lacht). Integendeel. Daar speel ik een rij-instructeur die met een jongere vrouw naar Hongarije blaast.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Dat klinkt alsof het leuk was.Bruno Ganz: En hoe! Bruno Ganz kijkt naar de klok. De binnentuin wordt leeg. Wat overblijft zijn een paar boule-spelers en een dunne sikkelmaan. In de vlucht haasten we ons terug naar het hotel. Naar het volgende interview. Onderweg zit een accordeonist en speelt met droevige ogen een vrolijke melodie. Bruno Ganz stopt en reikt in de zak van zijn jas.
Aan de persoon: Bruno Ganz
Bruno Ganz wordt beschouwd als een van de belangrijkste Duitstalige acteurs. Reeds op 23-jarige leeftijd werkte hij in het Theater van Bremen met regisseurs zoals Peter Stein en Peter Zadek. De inheemse Zwitser schreef theatergeschiedenis in de jaren '70 in de Berlijnse Schaubühne. Later, met zijn rol als Faust in Stein's 21-uur durende enscenering op de Expo 2000. Ondertussen heeft Bruno Ganz zich teruggetrokken uit het theater en volledig toegewijd aan de film. Met "The Sky over Berlin", "Bread & Tulips" of "The Downfall" werd de acteur bekend bij het grote publiek.
