Christmas Countdown: Wanneer Mama de pakketdrager volgt
Drie dagen voor Kerstmis en ik heb het nog steeds niet allemaal samen. Niet omdat ik het niet snel genoeg op het scherm had. Nee, Toniebox en Wobbel zijn weken uitverkocht en de alternatieven willen ALLE andere ouders. Dus bestelde ik de derde op de brief voor de kerstman, nog steeds op tijd, en hoop op de online leveranciers. Immers, de stipte levering belofte op de vakantie. Maar ik weet zeker dat ik niet alleen ben vergeten dat er tot zaterdagochtend niemand in het appartement zit en wacht op de pakketkoerier.
Dus ik ga akkoord met alternatieve leverdata en opslaglocaties, alleen om te ontdekken dat slechts een van de drie serviceproviders zich eraan heeft gehouden.
Kort voor sluitingstijd bereiken de eerste "pakket-kon-niet-bezorgde" -mails mij. Ongelooflijk, ik staar naar de smartphone en ik vrees de rotzooi. Ironisch genoeg dreigen het cadeau voor het kind en de cadeaus voor de schoonouders teruggestuurd te worden. Op weg naar het kinderdagverblijf hing ik verschillende keren aan de fiets in de Infohotline van het bezorgpersoneel en zocht ik naar oplossingen. Geen gevonden. Daarna wordt het kind opgehaald en naar huis gebracht. Gelaten bij het feit dat de ontbrekende geschenken voor altijd worden opgehouden door het kind en de schoonfamilie.
Maar dan een lichtpuntje aan de horizon: het bestelvoertuig is moeilijk te missen, enorm en bijna lichtgevend voor mij als reddingsanker twee blokken van huis geparkeerd.
De drie en een half jaar oude en ik sta op bij het bestuurdersportier en wacht. De bezorger komt eraan, ik leg hem de Bredouille uit en toon mijn identiteitskaart. Maar het pakket zit niet meer in het busje. "We zullen vier blokken in veertig minuten ontmoeten, met de container, dus het pakket is klaar voor terugkeer en dan geef ik het aan hen." Ik vraag hem snel, waarom hij niet, zoals afgesproken, de opgegeven buurman op de vijfde verdieping heeft gegeven. "Dat kunnen we niet vóór Kerstmis doen en dat hoeven we ook niet te doen." Maar ik had de extra gisteren de dienstverlener veranderd ... Niet zijn schuld, maar mijn wanhoop.
Veertig minuten later haalde ik de peuter moeizaam over om weer op de fiets te stappen en naar het ontmoetingspunt van de container te gaan.
We zijn nu kerstengelen en moeten Kerstmis redden, zeg ik, terwijl ik het Elsa-kostuum voor haar opdoe.
Dat was haar toestand. In glinsterende schoenen bereiken we het ontmoetingspunt en wanneer de bezorger de oproldeur van de container opent en ik plechtig verklaar dat dit een kerstkamp is, is alles leeg. Alle pacten verdwenen. Onze laatste kans zou zijn om de collega van de nieuwe dienst te volgen. Kort daarna legt de aardige heer de route uit en daarna vliegen we op onze Nederlandse fiets met kinderzitje. En wanneer we bijna opgeven en naar huis willen gaan, komt de grote bestelwagen om de hoek en parkeert voor ons. We hebben het gedaan! In de woonkamer pakken het kleine meisje en ik cadeaus voor oma en opa (natuurlijk vertegenwoordiger van de kerstman). En vertel papa trots over onze kerst engel prestatie.
Op dit punt een groot compliment voor alle bezorgers, die dit überhaupt mogelijk maken en ook bovenmenselijk. Het zijn de echte kerstengelen, natuurlijk naast mijn dochter. En mijn man, die vandaag nog naar het postkantoor moet.
