Contracteren voor de nieuwe partner?
Hij is mijn eerste liefde. Anderen zeggen deze zin om 18 uur. Ik ben 52. Als ik erover nadenk, lijkt het me nogal onwerkelijk. Mijn leven is half over? en ik kijk voor de eerste keer een man in de ogen en zeg van het hart: 'I love you!' Ik had het zelf niet geloofd. Maar het was de moeite waard om te wachten.
Hij is geweldig. Heel anders dan ik me altijd mijn "grote liefde" had voorgesteld. Maar perfect. Hij is onafhankelijk en zelfverzekerd, hij laat zich niet in de war brengen door mijn humeur, hij neemt ze met een knipoog. Als ik 's avonds naast hem in bed lig, herinner ik me soms de geloften van de kerk: "... totdat de dood ons scheidt." Voor de eerste keer in mijn leven lijkt deze grote zin niet belachelijk voor mij, maar eerder wenselijk uit de grond van mijn hart.
En toch: ik heb mijn leven als alleenstaande geregeld. Ik hou van München; de stad waar ik tien jaar woon. Hier hoeft u geen tekort te hebben zonder een partner. De terrasjes staan vol met alleenstaande yuppies. Ik deel het theaterabonnement met een vriend. In het weekend ga ik graag naar de bergen, het liefst alleen. Ik heb een leuk oud appartement in Schwabing. Het kan me niet schelen dat het elke maand een fortuin kost. Ik werk hard en verdien genoeg als hoofdredacteur van een uitgeverij om het dure leven in München ontspannen te kunnen betalen.
Het is mijn leven, het past bij mij, ik wil geen andere. Als Martin nog steeds naar me zou trekken? het zou perfect zijn. Maar dat zal hij niet. Hij is architect en heeft na de val van de muur een klein kantoor in Dresden opgebouwd. Het gaat nu echt goed. Het is zijn levenswerk waar hij heel trots op is. Hij zal het niet opgeven. Nooit. De liefde voor mij kan niet zo groot zijn.
Samentrekking? Hij oefent geen druk uit op mij.
Het hart zegt: wees dapper! Begin opnieuw!
Hij zou me nooit onder druk zetten. 'Ga me halen!' Zo'n zin zou nooit over zijn lippen gaan. Omdat hij weet dat het het tegenovergestelde zou doen. Ik ben een zelfbewuste vrouw die beide benen in het leven heeft. Ik ben ouder dan 50 en ga niet eens van A naar B, alleen omdat een man dat leuk zou vinden.
Toch laat Martin er geen twijfel over bestaan dat mijn overstap naar Dresden de enige kans voor ons beiden is. De shuttle tussen Beieren en Saksen? Dit kan op lange termijn niet goed zijn. We zijn te oud om elke vrijdagavond als studenten naar het station te rennen, uren in de trein om in slaap te vallen in de armen van de ander na middernacht.
Ook in de baan zou een verandering voor mij gemakkelijker zijn dan voor hem. Ik zou mijn eigen bedrijf kunnen beginnen, gewoon mijn werk doen als docent van thuis uit. Voor minder geld, minder beveiliging, minder herkenning. Maar ik ben er vrij zeker van dat het goed genoeg zou werken om onafhankelijk te blijven. Maar is het het waard?
Ik moet een beslissing nemen. Het is de gebruikelijke discussie tussen hart en geest. Ik ken haar uit zoveel situaties in het leven, maar ze moet elke keer opnieuw worden geleid. Het hart zegt: wees dapper! Begin opnieuw! Verlangde je zo lang naar haar, de grote liefde? laat ze niet passeren! De geest zegt: de onderneming is te groot! Een baan opgeven, in tijden van economische crisis? ben je gek? Op jouw leeftijd? En wat als de grote liefde barst als een zeepbel?
