Grote mond en niets erachter
Sirenes huilen, blauw licht verlicht de nacht in Keulen en voorbijgangers en brandweerlieden kijken omhoog naar de lucht. Daarboven, op de buitenste vensterbank van een zolderappartement, staat een jonge man, klaarblijkelijk klaar voor de sprong. Zal de blonde jongen (Oliver Pocher) zichzelf echt doden? Of heeft iets anders hem in deze lastige situatie gebracht?
Weg naar de buitenste vensterbank is het verhaal van een verliezer. Zijn vriendin verliet hem - zwanger van een ander - een jaar geleden. De Zwanziger kan ook geen vrouwelijke veroveringen tonen, zelfs na enkele vakanties moet hij als enige door de deur stappen met het opschrift "Ungegögelt". De goedbedoelde tips van zijn beste vrienden Steve (Thomas Sinclair Spencer) en Paula (Tanja Wenzel) fokken helemaal niet bij Simon. Integendeel, hij is zo pretentieus en arrogant dat de vrouwen na walging verbale lage slagen en - nog erger - medelevend vluchten.
De prachtige melkopschuimer
Professioneel ziet het er niet beter uit: Simon vervult zijn werk zonder veel passie, maar hij heeft alleen plezier als hij zijn klanten kan irriteren met zijn buddy, de dikke Flick (Oliver Fleischer). De vermaningen van zijn baas, de uil (Anke Engelke), negeert en misbruikt voortdurend hun begrip genadeloos. Een opdringerige wetshandhavingsfunctionaris (Herbert Feuerstein), die lange openstaande schulden wil innen, brengt Simon op de rand van een zenuwinzinking. Maar op een nacht komt de zon plotseling op: Simon ontdekt bij een bezoek aan een "All American Coffee Company" filiaal Marcia (Ellenie Salvo González), de mooie melkopschuimer, de "moeder van mijn kinderen". Het enige probleem is: Simon weet niet hoe hij zijn geliefde moet aanspreken. Als hij dat op een dag doet, zijn de gebeurtenissen zo overweldigend dat Simon zichzelf vindt vlak voordat hij uit de vensterbank springt ...
Pijnlijk, beschamend Mr. Pocher
"Vollidiot" had een grappige aanpassing van de film kunnen zijn, met zijn moderne soundtrack en de snelle snit als basis - als de producenten hadden gekozen voor een andere hoofdrolspeler. Oliver Pocher, de tv-bigmouth, neemt de rol van de seksistische, arrogante en zichzelf overschattende verliezers over. Maar deze kwaliteiten zijn niet de enige facetten van het singles-type beschreven in het boek "Idiot". De figuur Simon is daar veel complexer gemaakt. Tot haar behoren gevoelens als verdriet, stil geluk en verlegen verliefdheid, die helaas niet in staat is om Pocher te spelen. Wanneer Simon bijvoorbeeld zijn liefde aan zijn ex-vriendin opbiecht, of aan zichzelf twijfelt en door de stad vol fantasieën over zelfvernietiging zweeft, is de interpretatie van Pocher belachelijk en niet succesvol. Je kunt je dus niet alleen schamen voor de vele schaamte van Simon Peters, maar ook voor het falen van Oliver Pocher. Ook bouwt er geen spanning op. Hoe zou dat mogelijk kunnen zijn met opeenvolgende schetsmatige afleveringen?
Welkom bij de "Pocher-Show"
Een paar fascinerende momenten flitsen maar ook in "idioot" op. Wanneer spotjes worden bespot, vervelende beltonen, tienerbands zoals Tokio Hotel of Pocher's rol als reclamemedium in het echte leven. Ondanks deze enkele hoogtepunten is "Vollidiot" een vrij gemiddelde productie die meer degenereert met elke scène naar de "Pocher-Show". Liefhebbers van grof lot zullen zich zeker goed vermaakt voelen, maar men kijkt tevergeefs naar diepte. Zelfs een gedurfde sprong uit de vensterbank helpt niet.
