"Ik ben heel, heel streng"
We ontmoeten elkaar in het kantoor van haar agent in Keulen. Anke Engelke, 48, zit voor een groot raam met uitzicht op de stad: kort en taai, in zwarte sneakers, zwarte broek en een effen wit T-shirt, met ballerina bun op haar hoofd en zwarte bril op haar neus.
ChroniquesDuVasteMonde: U wilde oorspronkelijk een leraar zijn. Waar zou je vandaag voor zijn?
ANKE ANGELKE: Ik ben geïnteresseerd in de eerste lessen, waar je een beetje een gids kunt zijn en de school kan een goed imago missen, maar ook de puberteit. Ik veronderstel dat ik me zou laten leiden door leraren die ik zelf had, die me inspireerde.
Welke onderwerpen zou je geven?
Ik studeerde onderwijs en talen, helaas vanwege de baan alleen tot het tussentijdse examen. Dat zou me hebben geïnteresseerd: literatuur.
Zouden je lessen grappig zijn?
Ja, maar daarmee kom je niet ver.
Dus zou je liever streng zijn?
Extreem streng, ja. Heel, heel, heel, heel streng. Is altijd over discipline in mij.
Wat je snel merkt: de "Ladykracher" -ank, de Thank-Anke, de grappigste vrouw van Duitsland, begrijpt geen plezier als het gaat om dingen die haar na aan het hart liggen. Onderwijs is zo'n onderwerp. Daar heeft ze missiebewustzijn.
Klopt het dat je met tieners in de stadstrein praat om ze te corrigeren?
Ik doe het niet alleen zo. Maar als iemand grof is of iemand lastigvalt, zal ik iets zeggen. Soms is het goed als iemand komt en zegt dat dat onmogelijk is, zoals je je hier hebt gedragen. Een vreemdeling wordt anders behandeld dan bijvoorbeeld een ouder. Bij twijfel kennen de kinderen en adolescenten mij ook. Ze hebben te maken met het feit dat dit de vrouw van de televisie was, die ze zojuist heeft genoemd. Misschien zal er iets hangen. Ik denk dat ik daar een opdracht heb.
Nu zou je haar willen vragen hoe ze haar eigen drie kinderen grootbrengt (18, 9 en 5 jaar). Maar haar privé-leven beschermt haar, ze praat niet over haar familie. Dus ook in dit gesprek is de overeenkomst.
Je wilt niet praten over je eigen kinderen, wat ik accepteer. Kun je nog steeds uitleggen waarom?
Omdat ik niet wil dat mijn kinderen omgaan met mijn beroemdheid. Ze hebben mijn baan niet gekozen.
Kinderen en carrière - geen probleem voor jou?
Helemaal geen probleem.
Geldt dat voor elke vrouw?
Nee. In godsnaam, nee, nee. Dat zou grotesk zijn om dat te zeggen. Het is geen probleem voor mij, en ik zie in mijn vriendenkring dat het geen probleem is, want dit zijn natuurlijk mensen met goede banen of goede partners en, als ze alleenstaande ouders zijn, een goed netwerk. Natuurlijk kan ik niet allesomvattend zeggen, het is mogelijk voor iedereen. Dat is niet het geval. Er is geen ondersteuning en je weet niet waar je moet beginnen met de kritiek. Ik wil geen minister van het gezin zijn.
Maatregelen zoals de invoering van ouderschapsuitkering en de uitbreiding van de kleuterschool hebben al een verandering teweeggebracht, vooral onder de vaders.
Maar ik weet niet of de politiek ooit deze verandering heeft veroorzaakt. Dat moet altijd van de maatschappij komen. De vraag is: moet je dit privé regelen? Het antwoord is ja! Ik geef niet om iemand die ik kies als ik een zorgprobleem heb - woensdag om half vijf.
Wat doe je dan?
Ouders moeten zeggen, kijk uit, je hebt altijd maandag, dinsdag, enzovoort. Ik ben een grote vriend van netwerken. Mijn kledingpakketten, kinderwagens, wieg enzovoort, dwalen door onze vriendenkring. Een van mijn beste vrienden speelt vaak met de kinderen als we een knelpunt hebben en wordt beschouwd als een tante. Maar ze is helemaal geen tante. En wat? Ouders moeten netwerken creëren in de kleuterklas, klas, huishouden of straat. Iedereen die me vertelt dat ik overweldigd ben, dat ik zo'n zware taak heb - hij heeft misschien niet de tien minuten geduurd die nodig zijn om te organiseren. In de baan die goed werkt, omdat je ook punctueel bent en de juiste schoenen hebt. Als u kinderen heeft, moet u zich bewust zijn van uw verantwoordelijkheid. Natuurlijk ben ik bevoorrecht omdat ik een geweldige baan heb. Maar ik hoop dat ik zo praat als het niet zo goed gaat.
Anke Engelke is gewend aan succes, maar heeft ook geleerd hoe snel het tij kan keren, als opvolger van Harald Schmidt. "Ankes Late Night" werd vastgesteld ondanks een contract van drie jaar na vijf maanden.
Mislukken op het werk - hoe om te gaan met het prive? En hoe houd je dat weg van je familie?
Helemaal niet. Dat zou extreem verkeerd zijn. Dan hebt u niet het recht om te weten wat er rondom uw kinderen gebeurt.
Dus altijd eerlijk zijn?
Je kunt niets van je kinderen eisen dat je jezelf niet geeft. Ouders mogen nooit een mysterie voor hun kinderen zijn.Wat wij kinderen vragen is altijd om een antwoord op een vraag te zoeken. Mam is raar - misschien omdat ik mijn kamer niet heb schoongemaakt? Ze zoeken de schuld. We kennen dit ook van de scheidingspsychologie.
Is de essentie van onderwijs een goede band?
Ik zou de binding liever vervangen door vertrouwen. Bonding is problematisch, omdat sommigen het misschien niet als vrijwillig, maar als een plicht voelen.
Dus vertrouwen, openheid?
Natuurlijk moet ook openheid worden besproken. Er zijn leeftijdsfasen van jonge volwassenen, zoals uitgedrukt nabijheid over afstand. Je mag een 15-jarige een jaar wegsturen. Dan schijten de ouders niet, maar de opvoeders. Ik ben bang dat liefde alleen door deze vrijheid werkt.
In contact blijven met zijn kinderen is het meest veeleisende. Sinds we naar je favoriete onderwerp televisie komen: ook niet voor luie ouders.
Oh, tv. Natuurlijk is dat altijd een beetje onverdraagzaam als ik razend ben over televisie. Ik verdien er mijn geld mee. Maar ik geloof dat een tv die vijf uur per dag draait u van tijd en energie berooft. Hij maakt saai.
Hoe moet je tv kijken met kinderen?
Ga met de kinderen mee, kijk tien of twintig minuten en praat er vervolgens over. Of in het ideale geval, druk op de pauzeknop - je hoeft niet lineair te kijken - en te zeggen: "Huh? Ik begreep dat nu niet." Begrijp je dat? Het is erg belangrijk om te weten wat de kinderen ontvangen.
Zeker synoniem voor internet.
Internet? Helemaal niet, toch?
We hebben nu een code in de iPad gezet, zodat mijn zoon dat niet zal doen. , ,
Hoe oud is hij?
Acht. Hij typt altijd woorden in Google en kijkt bijvoorbeeld naar dierfilms.
Waarom mag hij je iPad hebben?
Nou, dat zou hij eigenlijk niet moeten doen. Het is net om ons heen.
Ik heb daar geen begrip voor. Alles dat er staat, hoort natuurlijk bij het leven van het kind. Dus als de ouders graag een fles wijn drinken, dan is er gewoon een fles wijn rond, en dat is een deel van de kosmos van het kind - zelfs een klein kind. Dat is elke dag. Als de ouders roken, als ze ruzie maken, als de iPad rondslingert, is alles normaal. Ouders definiëren de kosmos van het kind.
Anke Engelke heeft zelf een eeuwenoude mobiele telefoon waarmee ze niet graag telefoneert. Ze geeft er de voorkeur aan om sms-berichten te verzenden en haar e-mails checken ze slechts één keer in de avond.
Ben je niet een beetje te streng? De iPad maakt het dagelijks leven ook gemakkelijker voor ons, dus we controleren wanneer de volgende trein arriveert of wat we koken.
Wat jammer. Ik zou dat altijd in vraag stellen. Het is tenslotte jouw leven, dus je moet goed kijken, wat er binnenkomt en wat vanzelf spreekt. Ik vind het twijfelachtig, omdat het ook de traagheid van de voogden laat zien.
Maar om de kinderen volledig uit de buurt van digitale media te houden, is dit op de lange termijn vreemd.
Niemand wil het stenen tijdperk terugbrengen. Maar het is gemakkelijk om te zeggen dat dat er deel van uitmaakt. De dictaten van geen alternatieven. Maar ik kan de normen zelf bepalen. Dus waarom is het niet standaard om op zondag samen te koken? Waarom is het niet standaard om altijd je bord leeg te maken? Natuurlijk moet je de kinderen bieden wat je wilt voor een goed leven: vriendelijke samenwerking, vertrouwen, verantwoordelijkheid. De kinderen nemen alles over. Maar u kunt ze niet vragen om beter, correcter of consistenter te zijn dan u bent. Mijn tussentijdse examenthema was "The Moral Feeling" van Jean Piaget, de god van moraliteit in de ontwikkeling van kinderen en jongeren.
Anke Engelke betreurt het dat ze haar studie nog niet heeft afgerond. Vandaag geeft ze les als hoogleraar komedie aan de Keulse Academie voor Mediakunst en leidt ze kinderen door de Kunsthalle in Bonn.
De kinderen die je door het museum in Bonn leiden, weten dat Anke Engelke net om de hoek is?
Ze hebben dat geboekt, ja. Ik neem ook graag wat zware trainers mee. En dan zijn er altijd een paar, de stengel direct, de film aan de telefoon enzovoort. Omdat ik dan - hopelijk - gekke weg direct smerig ben. Ik zal testen wie een contra-indicatie kan hebben? Wie heeft entertainerkwaliteiten? Ik ben heel blij. En als we anderhalf uur later uit elkaar gingen, gebeurde er iets. Dan praten ze anders. Omdat ze anderhalf uur serieus werden genomen.
Om eerlijk te zijn, serieus, om kinderen rechtstreeks aan te spreken, heb je hetzelfde gedaan in je ARD-Themenwochen-serie over geluk. Op het Kinderkrebsstation in Essen vertelde je een jongen in het gezicht dat hij snel zou sterven.
Nou, natuurlijk, omdat hij het ook weet. Als de kinderen ziek zijn, waarom zou je eromheen praten? Kinderen hebben hele goede sensoren, die kunnen worden gebruikt als iemand slijmerig of hatelijk is.
Anke Engelke zong als kind bij Heino en Udo Jürgens en modereerde van 1979 tot 1986 het dagelijkse kinderprogramma op het ZDF-vakantieprogramma. Op 14-jarige leeftijd interviewde Anke Engelke ooit Astrid Lindgren. Wat ze zich het meest herinnerde: de Zweed nam haar serieus.
Is gebaseerd op wat je vandaag over het onderwijs denkt, zelfs over wat je als kind hebt meegemaakt?
Mijn ouders hebben me veel verboden. Op een gegeven moment, denk ik dat ik 14 was, was er ook de kwestie van vroegtijdig schoolverlaten en naar Amerika gaan. Dit liep parallel met Désirée Nosbusch, met wie ik in 1979 op de radiotentoonstelling modereerde. Dat was natuurlijk niet voor debat met ons. Een dergelijk verbod is eerder een uitdrukking van vrijheid, van onafhankelijkheid, in de zin van: wees eerst een kind.
Dus je ouders hebben alles goed gedaan?
Als ik aan mijn ouders vraag, waarom heb je me dan niet gedwongen om piano te blijven spelen, zeggen ze, omdat het dwingen van een kind niet leuk is. Nu denk ik: jammer.
Dus wat is je advies aan de ouders van vandaag?
Ik ben niet echt geïnteresseerd in de ouders. Ik ben geïnteresseerd in de kinderen. Toch beland ik altijd met de ouders. Je moet het gewoon duidelijk maken: kinderen zijn de betere mensen. De leugens zijn erger, ze hebben niets verkeerds gedaan. Maar wij volwassenen al heel veel.
