In een dubbelpak op beroemdhedenjacht
De schuld van alles is Rotkäppchen. Meer specifiek, een kerstvoorstelling in 1941, in een klein theater in het Ruhrgebied. Op dat moment twee meisjes in het publiek, vijf jaar oud, met grote ogen en paniek in hun hart, omdat de wolf op het podium de Roodkapje wil opeten. "Dat was zo boeiend voor ons, we dachten dat de actie op het podium echt was", herinnert Christel Tenbuß zich. "Wat dit stuk en zijn acteurs in ons heeft geactiveerd, was waarschijnlijk de basis voor alles wat daarna kwam."
De Conny, de Jackie, de Senta ...
Arm in arm met de Knef.
Wat daarna kwam, zijn 90.000 foto's van acteurs en zangers, gemaakt met de camera van twee tweelingzussen die meer dan 50 jaar lang hun dagen en nachten doorbrachten op het wachten op geweldige artiesten - een levenslange passie.
Wanneer Margret en Christel Tenbuss praten over ontmoetingen met Hildegard Knef, Maria Callas en Jackie Kennedy, voel je de passie die ze beschrijven als "innerlijk vuur". Dan springen de herinneringen eruit en willen niet meer stoppen. Elk jaar staat de kleur van elke avondjurk op elke rode loper tot je beschikking. Maar het zijn nooit eenvoudige "beroemdhedenjagers" geweest. "We bewonderden de sterren en waren dankbaar voor wat ze ons gaven met hun spel en hun muziek", zegt Margret Tenbuss. "Onze foto's zijn een uitdrukking van onze aanbidding."
Een aanbidding die in de wacht wordt gezet na de opwekking met Roodkapje - de tweede Wereldoorlog stuurde Margret en Christel naar het platteland, overleven is het enige agendapunt. Pas als ze terug zijn in hun geboortestad Gladbeck en de radio weer operettes en hits stuurt, ontwaakt hun passie opnieuw. "De radio was onze eerste culturele donor", zegt Christel. "We hebben ze allemaal gehoord: Bruce Low, Liselotte Malkowsky en Cornelia Froboess, en we hielden erg veel van hen." De kinderster wordt het eerste onderwerp van de zussen. Op een zondagochtend rijden ze naar het hotel in Conny. Gewapend met haar 'doos', een camera voor 9 Mark 90, die haar vader hen in 1951 voor Kerstmis gaf, vragen ze de hotelportier om Cornelia Froboess. Hij geeft graag informatie, "de kleine" rijdt op een scooter in de tuin. De eerste foto zit in de doos. Vanaf dat moment zullen de tweeling geen beweging maken zonder hun camera. Ze bezoeken bioscooppremières, wachten voor hotels en achter theaters - waar ze hun sterren kunnen fotograferen, leren ze van bioscooptijdschriften.
Margret (links) en Christel Tenbuss.
Op een gegeven moment is het Ruhrgebied niet meer genoeg, in 1955 reizen ze voor het eerst naar München en hebben ze een jaar lang hun verkoopsterensalarissen voor deze vakantie gespaard. 'S Avonds gaan ze naar het theater, "tempel van de muzen", zoals de twee deze prachtige ouderwetse noemen, gedurende de dag staan de zusters voor de Bavaria Studios, hun "El Dorado", waar in de jaren 50 de geweldige films en de wereldsterren komen en gaan. Ze fotograferen O.W. Fischer, Sir Peter Ustinov, Horst Buchholz en Heinz Rühmann, hun archief groeit.
"We zijn erg volhardend", zegt Margret lachend. Dat was onmisbaar voor haar hobby. Net als instinct, gevoeligheid en discipline. "Je moet honger en dorst negeren, en je hebt meestal geen toilet als je uren op iemand wacht."
Vaardigheid en diplomatie worden niet door de zusters gerekend, maar ze beheersen het allebei goed. Toen ze bijvoorbeeld in 1957 naar Wenen gingen om Vivien Leigh te zien in een Shakespeare-uitvoering. Meerdere keren hadden ze de actrice naar Londen geschreven, dit had ze met brieven bedankt. Deze letters tonen ze als referentie bij de receptie van Hotel Sacher, waar Vivien Leigh woont. "'We kennen haar', zeiden we tegen de portier," herinnert Margret zich. Hij belt prompt in de actrice's kamer. Drie minuten later komt mevrouw Leigh de trap af, "in een blauw kostuum met witte manchetten, als een engel", zegt Christel. "De goede God had op dit moment niet belangrijker voor ons kunnen zijn."
Mijn kever rook drie maanden na Hilde's parfum.
Het is dit gevoel dat van de hobby een passie maakt. Maar ook de mogelijkheid om te ontsnappen aan het dagelijks leven. "Dit alles hielp ons door sombere tijden, omdat we twaalf uur per dag als leerlingen werkten, er bleef niets anders over dan vuil", zegt Margret. In de loop der jaren is er regelmatig correspondentie met enkele sterren, met sommige zelfs vriendschappen. Liv Ullmann nodigt haar uit naar Noorwegen om zich bij haar familie te voegen. Ute Lemper stuurt altijd foto's van haar kinderen. Hildegard Knef doopt de eerste auto van Christel met een fles van haar zondig dure parfum. "Daarna rook mijn kever drie maanden naar Hilde", herinnert Christel zich.
In 1962 werd de passie van Margret zo groot dat ze naar München verhuisde. "Ik wilde meer kunst inslikken", zegt ze, "maar voor een jaar." Het ene jaar zal een leven lang duren, het spijt dat beide Margrets nooit bewegen, zelfs als ze elkaar missen, omdat Christel haar zus pas dertig jaar later, in 1992, naar Beieren volgt. In hun gewone vakantie blijven ze naar de sterren reizen: in Monte Carlo rijden ze 's ochtends om vijf uur op naaldhakken in de auto van Prins Rainier en Grace Kelly. In Gstaad fotograferen ze, weliswaar stiekem, Jackie Onassis in een kerk terwijl ze bidden. Op een filmfestival borstelt Christel stuifmeel uit de jurk van Catherine Deneuve, met een kleine borstel die ze toevallig in haar zak heeft, en ontmoet Muhammed Ali, Clint Eastwood, Shirley McLaine, Dustin Hoffman en Liz Taylor. Ze presenteren koningin Silvia enkele foto's die Margret 20 jaar eerder maakte op de Olympische Spelen, waar Silvia als gastvrouw werkte.
Op het vliegveld poseerde Alfred Hitchcock met Margret Tenbuss.
"We hebben altijd geprobeerd de sterren iets terug te geven door ze onze foto's te sturen, ze te geven aan kindermeisjes of tuinders, of zelfs bankzaken te doen", zegt Christel. Ze wilden zelf nooit geld verdienen met de foto's. Na verloop van tijd worden haar foto's, die ze in 1972 met een Leica maakte, afgedrukt in tijdschriften, op boek- en albumomslagen, theaterposters en handtekeningenkaarten. Waarom maakte fotografie geen beroep? "We zouden op zoek moeten zijn naar een nieuwe en betere hobby dan deze die we niet hadden ontmoet."
Het feit dat ze zelf door de jaren heen prominent zijn geworden, op televisie verschijnen, tentoonstellingen hebben en vooral dat ze nu de fanmail ontvangen, maakt hen trots. Nu, op 73-jarige leeftijd, beginnen ze langzaam te geloven dat ze iets geweldigs hebben gecreëerd, ook al was dat nooit hun doel: een culturele geschiedenis in beeld.
De Tenbuss-tweeling is enthousiast over Moritz Bleibtreu
Zelfs het feit dat ze hun eigen gezin niet zijn begonnen, doet hen geen pijn. "We sluiten het huwelijk nooit uit", zegt Christel. "Maar ze was niet onze bestemming." En "ranzuschmeißen" voor de mannelijke sterren was nooit ter discussie. "We hebben ze eindelijk aanbeden." Maar ze grinniken en geven toe: "We zouden er niet een paar van de rand van het bed hebben geslagen als de gelegenheid zich voordeed." De mogelijkheid voor foto's die ze vandaag alleen in München waarnemen, ze zitten een beetje vol met zoveel ontmoetingen in de afgelopen jaren al.
Er zijn nog steeds acteurs die een Tenbuss-foto waard zijn: "We houden van Wiebke Puls, Nina Kunzendorf en Moritz Bleibtreu," zeggen ze. "Maar ze komen ook naar München, we hoeven niet naar hen te reizen." Hollywood en de Academy Awards zouden natuurlijk een droom zijn geweest. Maar er moeten ook onvervulde wensen zijn, zeggen de twee. "Als je geen dromen meer hebt, ben je als een vogel met gebroken vleugels."
De Tenbuss-tweeling vertoont
Van 16 april tot 21 mei 2010 is een selectie van de sterrenfoto's van de tweeling te zien in Galerie Frank Schlag in Essen. Galerij Frank Schlag Meinsenburgstraße 173 45133 Essen Telefoon: 0201-1807772
