Incest case Amstetten: "De vader was niet de enige die een sleutelsleutel had"

Uit Amstetten meldt ChroniquesDuVasteMonde-editor Meike Dinklage

Sabine Kirschbichler en haar broer Thomas: twee jaar lang woonden ze met daders en slachtoffers in een huis

Soms ontmoette Sabine Kirschbichler hem, onder, bij de voordeur. "Meestal was het toen al donker," zegt ze, "de Fritzl, je hebt elkaar pas 's avonds ontmoet." Vaak nam hij boodschappentassen mee, "meerdere tassen tegelijk", zegt Sabine Kirschbichler, ze spreekt heel Oostenrijks, "van Spar, en toen dacht ik dat er iets mis was met het huwelijk, omdat hij boodschappen doet zonder zijn vrouw alleen. " Zijn vrouw, Rosemarie Fritzl, heeft haar bijna nooit gezien. "Ze verliet zelden het appartement, maar soms, toen ik het afval naar beneden bracht, hoorde ik haar ruzie maken door de deur, en de kinderen waren behoorlijk kalm."

Sabine Kirschbichler woonde twee jaar in Ybbsstraße 40, van 2001 tot 2003, op de tweede verdieping, 90 vierkante meter voor 460 euro. Haar woonkamer was naast de twee gebrandschilderde ramen, die al twee dagen op zoveel foto's te zien zijn, omdat ze het symbool zijn geworden van het incestgeval van Amstetten: symbool van de gevangen kinderen in huisnummer 40 en het dubbelleven van de familievader Josef Fritzl, 73 die in het geheim de ergste misdaden pleegden: zijn dochter keer op keer verkrachten en de vrijheid van haar en haar kinderen, hun gezondheid, opleiding, een leven nemen. In de kelder hield hij Elisabeth verborgen, vandaag is ze 42, hij verwekte haar met haar zeven kinderen, verbrandde er één, nam drie voor zichzelf mee naar huis, bij daglicht, liet de twee oudste en de jongste bij de moeder achter. Beweerde dat Elizabeth in een sekte woonde en de drie kinderen voor de deur had staan om met zijn vrouw op te voeden. Daarover hebben de autoriteiten, de buren en waarschijnlijk ook de eigen vrouw verteld. Hoe dan ook, hij zegt dat uit. De man is nu, na 24 jaar, volledig zelf bekend.

Symbool voor het incestgeval van Amstetten: de bewolkte vensters in Ybbsstraße 40

Nu, in het weekend, kwam alles uit. En Sabine Kirschbichler, 25, en haar broer Thomas, 30, zaten zondagavond voor de tv, zagen het nieuws, de foto's met de gebrandschilderde ramen op de tweede verdieping, keken elkaar aan en Thomas zei: "Nu weet ik waarom we kon geen kelder in het huis huren. "

Samen hadden ze in Ybbsstraße gewoond, een overgang, net zoals haar leven er weer één is: Sabine woont samen met haar moeder in een klein stadje op 20 kilometer van Amstetten. Haar vriend woonde bij haar moeder, toen ging hij weg, haar zoon is drie en een half. Ze heeft geen opleiding, zelfs geen baan. Broeder Thomas is een bouwvakker, een pittige man met oorbel en spieren en is net verhuisd naar zijn moeder, ze delen vier kamers met een hond en twee katten.

Op de volgende pagina: Wat was er verborgen achter de kelderdeur?

"Elisabeth's broer zei: Er is slechts één stookruimte in de kelder"

Er zijn een dozijn appartementen in het huis, allemaal eigendom van Josef Fritzl

Sabine, blond en heel bleek met een vriendelijke, ingetogen glimlach, zegt dat het vreemd was: naast hen op de tweede verdieping woonde een van de zeven kinderen van het echtpaar Fritzl, de broer van Elisabeth. En deze broer, waarschijnlijk midden dertig, een nogal dikke man, kort haar en bijna altijd dronken, had een sleutel tot de kelder. "Hij was de conciërge, dus stelde hij zichzelf aan ons voor en als we iets nodig hadden, een tegel kapot was of iets met het elektrische systeem, ging hij de kelder in en nam een vervanging, altijd onmiddellijk." Haar broer Thomas zegt dat het al is opgemerkt dat hij de kelder altijd zo zorgvuldig op slot deed. Hij vroeg hem waarom, en waarom een flat geen kelderruimte omvat. "Toen zei de zoon van Fritzl: Oh, er is maar één kamer, vol met verwarming en boiler." Van muur tot muur hebben ze geleefd, de Fritzl-zoon en de Kirschbichlers, "Nooit een bezoek gehad", zegt Sabine, "en wanneer je hebt gebeld, had hij een fles in zijn hand, bier, wijn." Maar de vader, die kwam, Fritzl en zijn zoon hadden goed contact.

Franz Polzer, hoofd van de deelstaatpolitie Neder-Oostenrijkzei op dinsdagmiddag tegen ChroniquesDuVasteMonde.com: "Het is heel goed mogelijk dat iemand een sleutel in de kelder had, maar het nog steeds niet opmerkte." De kerker was geluiddicht en bevond zich achter de eerste kelderkamer. " Ze spraken met de broers en zussen van Elisabeth Fritzl als ze ooit vermoedden. Ze hadden verzekerd dat ze niets hadden opgemerkt, 'en geloofwaardig waren'.

Er zijn een dozijn appartementen in het huis, Eigenaar is in alle gevallen Josef Fritzl.Hij en zijn gezin woonden op de begane grond, op de eerste verdieping zijn acht of negen kleine appartementen met één slaapkamer. De Kirschbichlers hadden nauwelijks contact met de andere huurders. Thomas denkt dat Fritzl zich heel veilig moet hebben gevoeld - 'met zijn geheim met zoveel huurders en altijd dezelfde vraag over de kelder.'

Ze kunnen weinig zeggen over Josef Fritzl"Hij was kalm, comfortabel, vriendelijk, op de een of andere manier gemakkelijk in de omgang", zegt Thomas Kirschbichler. Eens, toen ze de huurovereenkomst ondertekenden, waren ze in het appartement, "veel hout, zelfs houten plafonds, oud, maar geen antiek meubilair - niets bijzonders, alles is normaal", zegt Thomas. De kinderen werd geleerd om een gitaar te spelen, "en de middelste man ging naar karate, en toen hij de oranje riem had, liet hij hem met trots op de trap zien", zegt Thomas. Het meisje ging naar de kloosterschool, haar vader pakte haar op. Nee, beiden zeggen, ze hebben zich nooit afgevraagd hoe het komt dat twee gepensioneerden zulke jonge kinderen hebben. "Dat er een dochter in een sekte zou moeten zijn", zegt Sabine, "we hebben er niets over gehoord." Ze gingen weg toen Thomas's vriendin bij het appartement wilde intrekken en er problemen waren met de Mietvertag.

Op de volgende pagina: Ybbsstraße - een trieste beurs

Slechts enkele namen zijn leesbaar op de belknoppen

De meeste naamplaatjes bij huisnummer 40 zijn van de belknoppen afgescheurdSlechts drie zijn nog leesbaar. De politie wil de mensen beschermen, de politie is tegenwoordig overal op de Ybbs, op de hoekdam. De gesloten weg ziet eruit als een kermis, maar een triest, alleen licht, geen lawaai. 'S Nachts stopt er een vloot OB-bestelwagens voor, de schijnwerpers verlichten de achtergevel van het bunkerachtige huis. Twee politieagenten houden de hele nacht de wacht. De mensen van het tegenovergestelde huis hebben hun balkon gehuurd voor camerateams, de buurvrouw duwt haastig haar fiets op het terrein en sluit de deur. De bakkerij Pramreiter in het hoekhuis maakt koffie en de broodjes zijn de zaak van hun leven.

Er zijn ook veel laat in de avond die niet echt toeschouwers zijnomdat hier kijken niet grappig is. Het is meer een blik, een collectieve blik naar het huis, de bunker, grijs en de tuin gegroeid. Omdat je hier niet meer kunt doen, maar er is, omdat het huis er is. Wat verenigt is de klap die deze misdaad de mensen in de plaats brengt. De kracht van actie. Misschien denk je op zo'n plek dat als je maar lang genoeg naar het gebouw kijkt, er iets zou verdwijnen. Alsof je, wanneer je de buitenkant grijpt, ook het interieur kunt begrijpen en het verborgene kunt aanraken.

Beleg op Ybbsstraße: De hele wereld staart naar het huis waar het ongelooflijke gebeurde.

"Ik ben gewoon blij dat ik daar niet meer woon"zegt Sabine Kirschbichler. En ze wil dit huis zeker nooit meer binnenkomen. Ga niet eens. Maar Thomas werd verleid en reed maandagavond naar Ybbsstrasse. Daar stond hij en keek, zoals iedereen, starend: naar de ramen, het symbool van gruwel in het huis met het nummer 40. De ramen naast de zijne.