"Is het een schande om nu uit Amstetten te komen?"
Van Amstetten meldde ChroniquesDuVasteMonde hoofdreporter Meike Dinklage
Lichten voor de slachtoffers: meer dan 200 Amstetten-mensen ontmoetten elkaar gisteren voor een herdenking
'S Morgens branden de kaarsen op het centrale plein van Amstetten. Meer dan 200 mensen hadden elkaar daar op dinsdagavond ontmoet en lantaarns en lampen aangestoken, ze hadden samen gestaan in de regen, rustig en attent, en probeerden duidelijk te maken wat het voortaan betekent: een Amstettener te zijn. "Van sprakeloosheid naar zelfvertrouwen," zegt Alexandra Eisenstöck, 35, "dat was ons motto, we wilden het op gang krijgen." En haar vriend Ursula Kloimüller (45) zegt: "Nog maar een paar dagen geleden had ik mezelf gezegd: zulke dingen kunnen ons niet overkomen."
Het gebeurde. De zaak Fritzl, het incest-drama in de kelder van Ybbsstraße 40, Amstetten. De twee vrouwen richtten het initiatief Lichtermeer op, dinsdagmorgen om 7.30 uur kwamen ze op het idee. "We brachten onze negen jaar oude dochters naar de school, die werd afgesloten door de politie, om de studenten te beschermen, en we vonden de sfeer zo deprimerend dat we besloten, in het belang van onze kinderen, we moeten iets doen."
Alexandra Eisenstöck en Ursula Kloimüller: "We wilden een teken voor het gezin neerzetten"
De twee moeders organiseerden de herdenking privé en zo veel mogelijk binnen een paar uur. "Ook vanwege de jonge mensen die alles volledig krijgen", zegt Ursula Kloimüller, "hebben ze problemen om uit te komen als Amstettener." Haar 14-jarige dochter had haar gezegd: het zou een schande zijn om vanaf nu vanuit Amstetten te zijn.
"De eigenlijke beslissing om iets te doen, om er publiekelijk over te praten, was een bevrijding", zegt Alexandra Eisenstöck. "Je durfde in kleine stapjes te denken over wat de tragedie voor ieder van ons betekent, maar nu moeten we er voor elkaar zijn en niet minder."
De menigte op het centrale plein
Toen 's avonds de OB-bestelwagenvloot, die anders voor het huis van de Fritzls parkeert, naar het centrale plein verhuisde, "voelden we ons al misselijk", zegt Alexandra Eisenstöck: "Wat als geen Amstettener komt?" Maar toen kwamen er honderden, met lichten en lampen, een rijschool geschonken aanstekers, een meubelwinkel kaarsen. En daarna was het als een gedeelde opluchting. "We maken allemaal deel uit van deze plek, en nu hebben we allemaal te maken met geschiedenis", zegt Alexandra Eisenstöck.
"We wilden ook een teken voor het gezin neerzetten", voegt Ursula Kloimüller toe: "We wilden laten zien dat het je overkwam, maar het doet ons ook pijn."
Op woensdagochtend keerden de kinderen terug naar school zonder politiebescherming.
