Huwelijk: "Het beste wat ik kon doen voor onszelf"
Hij was een egoïst - en ik wist het. Hij wilde mij en een kind, het ouderlijk bedrijf had een stam nodig. Hij hield van snelle auto's, reed naar autoracen, was op dure racecursussen. Het geld hiervoor bespaarde hij op het budgetgeld. Thuis was hij meestal niet ondanks de zoon.
Zelfs vrouwen waren interessant, niet alleen om te kijken. Hij bracht ze in vieren en vertrouwde op mij om het niet op te merken. Ik werd een alleenstaande ouder met een ontrouwe man die alleen uiterlijk leefde, de show speelde. Ik was alleen, eenzaam. Weinig geld, de kennis van de andere vrouwen, en toen ik iets zei, zei het: "Daar is de deur vooraan, je kunt gaan."
Op tijd om 12 uur wilde hij zijn eten
Met een peuter in je armen, denk je altijd dat je de man die van je houdt niet kunt verlaten. Neem de vader niet mee naar het kind. Zelfs als hij voorbij de speeltuin in de Porsche rijdt en wenkt, maar niet stopt om een zandkasteel te bouwen. Zet nooit zijn kind in bed of lees geen verhaal voor het slapengaan.
Ik had het geld niet om hem te verlaten. In mijn huwelijkscontract stond dat ik zelfs de pensioenaanspraak moest opgeven. Mijn ochtendbaan bracht niet veel. Ik kon de hele dag niet werken omdat mijn man zijn eten om twaalf uur stipt wilde hebben en dan op de bekleding wilde rusten. Er kwam geen bord van hem de keuken in.
Ik dacht dat ik dood zou gaan
Toen ik ziek was, was er niet eens een glas water in het bed. Toen ik na het tweede kind zwaar bloedde na thuissterilisatie, ging hij het liefst met zijn moeder naar Martinsgans eten. Mijn zus bracht me net op tijd naar het ziekenhuis. Ik had geluk - ik dacht dat ik dood zou gaan. Na een week mocht ik naar huis gaan.
Hij maakte vrienden om me het hele weekend bezig te houden, zodat hij zijn hobby's kon volgen. Tot onze beste man, die met hem sprak over de onredelijke omstandigheden, zei hij: "Wat wil ze? Ze heeft een huis, een tuin met een zwembad, twee kinderen, en bovendien heeft ze een operatie aan de knie, ze kan toch niet lopen."
Twee jaar later rende ik. Op een koude ochtend nam mijn man me mee naar het treinstation: een week vakantie in Ierland, die hij voor me geregeld had - hij had vrij spel nodig. Om zes uur in de ochtend liet hij me alleen en wachtte niet tot de trein arriveerde. Op dat moment wist ik: ik zal nergens worden afgezet. Wanneer ik terugkom uit Ierland, verander ik mijn leven.
Vandaag ben ik trots
Vandaag ben ik gelukkig elf jaar getrouwd, met onze beste man. Ik krijg aandacht en liefde, hij is een geweldige vader voor de kinderen die veel van hem houden. Zelfs financieel - ik kan niet zoveel met mijn parttime baan doen - hij heeft ons betrapt zonder te mopperen.
Vandaag ben ik er trots op een partnerschap en een liefdevol leven met mijn kinderen te leiden. Ze hebben contact met de vader, maar alleen als hij ze wil laten zien en als hij tijd heeft. Het doet me pijn om te zien dat zijn egoïsme niet stopt voor de kinderen. Hij was geschokt dat ik hem kon verlaten en vertelde iedereen dat ik terug zou komen. Het was een moeilijke tijd, maar het was het beste wat ik kon doen voor ons.
