"Duizendjarige eieren met tofu, alsjeblieft!"
Eerst een bekentenis: Ja, ik heb een hond opgegeten! De eerste keer dat ik verrast was. Een Chinese Freud had me uitgenodigd voor het avondeten. "Ik wil je wat Chinese specialiteiten laten zien," had hij gezegd. En ik was niet snel genoeg overgestapt. Het restaurant was romantisch ingericht, kaarslicht en knuffels stelletjes. In het midden van de maaltijd lachte mijn vriend hard. "Weet je wat je nu aan het eten bent?" Ik hoor deze vraag steeds weer opnieuw, zelfs na zeven jaar in China kun je me er nog steeds mee verrassen.
Voedsel is het grootste misverstand tussen China en het Westen.
Ondertussen betrap ik mezelf erop dat ik mezelf soms als een Chinees denk. De andere dag in het winkelcentrum: ik slenterde doelloos door de winkels en stond plotseling voor een groot aquarium met siervissen. Een grote zwerm, dicht bij het raam, keek me aan. En mijn eerste gedachte was: "Hallo, je ziet er heerlijk uit!" En toen dacht ik: "Lekker ?!" Ik was een beetje bang voor mezelf. De Chinezen danken hun experiment aan het hebben van de meest gevarieerde en gevarieerde keuken ter wereld. Wat 's avonds in China op tafel komt, heeft echt niets te maken met de wiebelige zoetzure pulp die in veel Duitse Chinese restaurants wordt geserveerd. De meeste Chinezen kennen de gelukskoekjes niet eens, omdat ze oorspronkelijk uit Japan komen. Voedsel is misschien wel het grootste misverstand tussen China en het Westen.
In China is eten veel meer dan voedselinname: drie warme maaltijden zijn de belangrijkste rituelen in de dagelijkse Chinese routine, iedereen wordt nerveus als hij rond 12:00 uur niet bij de lunch zit. Zelfs peuters kunnen de favoriete gerechten van lang overleden keizers en generaals opsommen. Ze kennen ook de subtiele verschillen van de 'tien grote culinaire tradities' die hun vele duizenden gerechten hebben overgelaten aan de Chinese keuken. Sommige mensen zeggen dat de eetlust van de Chinezen nog steeds geworteld is in de hongerige tijden. Tijdens de Grote Sprong Voorwaarts en de Culturele Revolutie leed China aan voedseltekorten. De grote leider Mao Zedong was op dat moment waarschijnlijk de enige dikke Chinees. Maar na 30 jaar van hoogconjunctuur hadden de Chinezen eigenlijk al vol gegeten.
Het was maar een paar jaar geleden dat ik echt begreep hoe belangrijk de Chinezen zijn voor hun voedsel. In oktober 2003 zaten wij (1,3 miljard Chinezen en ik) voor de tv en keken hoe Yang Liwei in de ruimte werd geschoten aan boord van de Shenzhou 5, China's eerste astronaut. De staatstelevisie wordt urenlang live uitgezonden. Toen de raket een baan bereikte, toonden de camera's de stralende astronaut Zhang Yumei, die in het commandocentrum bij de radio ging zitten. Haar man was de eerste Chinees in het universum en haar eerste vraag was: "Heb je al gegeten?" Later ontdekten kijkers ook dat het Ruimtevaartagentschap "Gestoofde varkens", "Gestoomde eendenborst" en "Moon Taro Tarts" voor hun astronauten heeft bereid.
In China wordt de hele dag door voedsel gegeten
De Duitsers praten de hele dag over het werk. De Chinezen praten de hele dag over eten, zelfs op het werk. Dit is zo besmettelijk dat je automatisch meedoet. En dus is het geen wonder dat de gesprekken in ons huis als volgt klinken: "Wat eten we in het weekend?" - "Zullen we naar het restaurant 'Di Shui Dong' ('druppelwatergrot') gaan? Ik mis de gefrituurde varkensbuik met zoete sojasaus. ' - "Ik ook, maar we moeten niet vergeten om de koude gemengde vissenhuid en de vuurpot met de eend te bestellen en absoluut de duizendjarige eieren met tofu!"
Als we uit eten gaan, trommelen we zoveel mogelijk vrienden - want hoe meer je kunt bestellen. De restaurants hebben ronde tafels, alles komt in het midden op een draaibare plaat en wordt gedeeld.
Heel Shanghai eet de kleine monsters in de zomer.
Heel Shanghai verheugt zich op de zomer, waarna het culinaire festivalseizoen begint. Gedurende deze tijd vallen miljoenen kleine monsters over de stad. "Xiao long xia" is de naam die wordt gegeven aan de dieren met de harde schaal en de scissorhands in het Chinees, vertaald als "kleine drakengarnaal" of rivierkreeft. Dan vormen zich lange rijen voor de specialiteitenrestaurants. Sommigen wachten tot ver na middernacht om de kleine monsters op te eten. Echte kenners gaan naar speciale rivierkreeft-restaurants, die niets anders bieden dan de "Xiao long xia" zonder bijgerecht, ofwel warm, medium of licht gekruid. Geen kaarslicht, geen uitstekende obers, geen lichte achtergrondmuziek - het gaat echt alleen om eten. In mijn favoriete restaurant worden de dieren in grote kommen geserveerd. De gasten binden plastic schorten en eten direct met hun handen.Velen hebben verfijnde technieken ontwikkeld om het zachte witte vlees van de kleine ledematen van de krabben te zuigen. Voor elke gast staat een vuilnisemmer op tafel. De restjes worden gewoon uit je mond gegooid.
Heel Shanghai is eraan verslaafd, het seizoen van de rivierkreeften is een uitzondering. Hang dan waarschuwingsborden op luchthavens: rivierkreeften in handbagage verboden. Experts beweren dat de restaurants de rivierkreeften in wasmachines wassen, afhankelijk van het wasmiddel. De Shanghaiers, maar dat doet er niet toe. Ober, nog een emmer krabben! Fire sniper!
