Mijn eerste keer cruise - helaas geweldig
We zijn op dek 12 terwijl de 250 voet lange AIDAmar in gang zet. Met een luide toeterende claxon beweegt ze zich weg van de cruiseterminal Warnemünde, uit de luidsprekers brult "Wegvaren" van Enya. Ik knijp mijn lippen om te voorkomen dat ik per ongeluk lach. Verdomme, de onwelkome lach is brutaal getransformeerd in kippenvel. De muziek, de zee, de vele mensen met hun zakdoeken, die me echt raken. En dat, hoewel ik mijn hele leven gezworen heb om nooit een van DENES te worden. DIE, dit zijn de cruisetoeristen. En ik, ik ben het zelfbenoemde tegenovergestelde. Wat dat ook mag zijn. Toch sta ik hier nu, op de AIDA? ter wille van mijn man (duidelijk een van DENEN). Elke seconde, tussen de vreugde van de zoute wind in mijn gezicht en de opstandige opstandigheid, aarzel ik om te stoppen met spannend om van dit toeristisch apparaat te genieten. Serieus nu ... een cruise !!! Voor mij was dat zo ver verwijderd van enig idee dat ik hier op dek 12 een beetje bang ben van mijn eigen kippenvel.
De piek van alle decadentie
Met mijn man, onze drie kinderen en ongeveer twee en een half duizend andere mensen, word ik nu elke dag naar een andere haven gebracht. Onze tournee: een dag op de volle zee, Tallinn, St. Petersburg, Helsinki, Stockholm, nog een dag zee, dan weer Warnemünde. Vier landen in slechts één week. Na proost! Ook inbegrepen: een kamer met uitzicht op zee, zeven restaurants, een casino, een 4D-bioscoop, een bibliotheek, verschillende cafés, bars, bubbelbaden, sauna's en ... de hemel, laten we dat doen. De Baltische wind blaast door mijn haar en Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Is het pervers wat we hier doen? De hoogte van alle decadentie? Zeker! En toch zullen veel endorfines in mijn bloed tegen mij het eerste pooldeckfeest op deze reis vieren. Het opgewonden afscheidsflard van de schepen die ons een beetje vergezellen, scheurt me uit mijn gedachten. "Hungry!", Ook onze jongste en we lieten een paar meter verderop een hamburger roosteren, wat ontzagwekkend heerlijk is. Of we wijn willen drinken, vraagt de ober. Het is inclusief, zegt hij. Ik knik dankbaar, ja, wijn kan helpen. Vooral inclusief.
Ik hoef niets te doen en toch bruist mijn hoofd
In de komende paar dagen voel ik me in het bijzonder trappen heffen en klimmen. Ik moet toegeven dat dat best grappig is. Vanuit onze hut op dek 4 naar het restaurant op dek 10, pak dan het jack op dek 4 om uit te gaan op dek 12, of speel voetballen op dek 14. Dek opnieuw af op dek 4, haal koffie op dek 9, op de Speeltuin op dek 5. Je hoeft niets anders te doen (een zin waarvan ik het belang niet hoef uit te leggen aan een moeder ...). Ik leer snel Estland leren kennen (niet een land dat ik echt op het scherm had), loop de volgende dag door het Russische St. Petersburg en spring de volgende dag door Finse plassen in Helsinki. Net als bij de intoxicatie vliegen de vele indrukken voorbij me. In de AIDA-fase wordt ondertussen gesproken over de bestemmingen, worden shows gespeeld en "Who wants to be a Millionaire". Elke avond in onze hut hangt een klein boekje met het programma van de volgende dag. Vier pagina's vol met workshops, data en mogelijkheden. Ik hoef me echt nergens zorgen over te maken en toch bruist mijn hoofd. Eén ding leren aan boord van de AIDA is de mogelijkheid om te kiezen tussen duizenden opties. Anders is het niet mijn allerhoogste discipline. Ergens tussen St. Petersburg en Helsinki komt eindelijk het mooiste gevoel ter wereld naar voren: The Joy of Missing out. Het plezier om veel te missen. Vooral workshops, afspraken en kansen.
Mijn conclusie? Helaas geweldig.
Vijf dagen na ons vertrek meren we aan in Stockholm, de eindbestemming van de tour. Ik weet inmiddels hoe ik aan boord ga, ik weet wanneer ik naar welk restaurant moet gaan om de strijd om de beste stoel te winnen, ik voel me een oude bekende van de kapitein, die ons twee keer per dag praat over het weer , de zee en de regionale kenmerken geleverd en kunnen nu meezingen "Zeilen". Met Bordwein-intus zelfs heel hard. Mijn hoofd is gewend geraakt aan het lichte schommelen van de vloer en mijn maag is gegroeid tot drie keer de hoeveelheid voedsel die het eigenlijk kent.
Welnu, nu Zweden. Mijn man maakt ons vanochtend vroeg wakker en we zitten tot vijf op een van de ronde banken op dek 10, vlak voor het raam. De meeste passagiers slapen nog steeds. Het enorme schip kronkelt langs de kleine eilandjes in de richting van Stockholm, aan de kust zie je door de ochtendmist kleine rode houten huizen met steiger. In mijn hand houd ik een kop warme koffie die ik niet hoefde te koken, en de kinderen manoeuvreerden ons door de smalste scheepvaartroutes met een denkbeeldig stuurwiel toen de zon goud opkwam uit de zee. Op dat moment verzoen ik me met de gedachte die ik de hele tijd heb verzet: Ja, verdomme. Ik vind het geweldig.Helemaal raar, maar wel cool. Ook al ben ik nu officieel een van DENEN ...
© Privé
© Privé
