Persepolis
De film blijft dicht bij de sjabloon van het boek: de in 1969 in Iran geboren Satrapi heeft als kind de zaak van de sjah en de overname van de macht van het ayatollah-regime ervaren. Haar ouders sturen haar als tiener naar Oostenrijk, waar ze zich plotseling moet voordoen als een buitenstaander. Maar haar terugkeer naar haar oude land en het trouwen met een landgenoot voorziet haar niet langer van een thuis: Satrapi scheidt zich uiteindelijk en verhuist naar Parijs.
Wat Persepolis zo speciaal maakt, is de persoonlijke kijk op een land dat de media vaak religieuze fanatici en terroristen uitbeeldt. Bijna elk gezin kan zichzelf herkennen in de ouders en grootmoeder van Satrapi; Het is ook gemakkelijk om hun isolatie in het buitenland opnieuw te creëren. Dus de politieke verandering in Iran krijgt plots een heel nieuw gezicht. Dit zijn geen abstracte gebeurtenissen die misschien de vorm kunnen aannemen van een voetnoot bij de 'Tagesschau', het zijn gebeurtenissen die Satrapi en haar familie hebben gevormd: plotseling mogen vrouwen niet langer het huis verlaten zonder hun hoofddoeken en geliefden als politieke gevangenen. Maar Satrapi laat ook zien hoe mensen erin slagen om hun normaliteit in al hun wanen te houden.
In eenvoudige, heldere beelden schoot de cartoon de absurditeiten van het dagelijks leven in een totalitair regime in de gaten: aangezien westerse popmuziek wordt verboden, wordt deze stiekem verkocht door verdachte personages, voorbijgangers die zachtjes de namen van de band mompelen alsof ze over illegale drugs praten. En omdat de staat het vrouwelijke lichaam volledig wil verbieden, krijgt kunststudent Satrapi te doen met alleen een volledig versluierd model te tekenen, waarvan alleen de ogen en de neus te zien zijn. Dus de film is vaak verrassend grappig, ondanks het zware thema.
"Persepolis" is net zo aandoenlijk als vermakelijk en vooral één ding: kinderdingen.
