Roland Kaiser's verrassende bekentenis over zijn moeder
Barbara: Roland, ik weet niet of ik het je wel kan vertellen, maar mijn moeder is de meest vormende persoon voor mij, ik sta dicht bij haar.
Roland: Wat leuk. Waarom zou je me dat niet vertellen?
Barbara: Omdat je zo'n moeilijke start had in het leven. Je werd als baby in de steek gelaten door je moeder in Berlijn, in een mand voor het weeshuis. Tragisch.
Roland: Ik denk het niet.
Barbara: Echt niet? Maar? Roland: De plot zelf is zeker niet grappig van buiten. Wat dacht je van een slechte Amerikaanse film? Maar achteraf ben ik daar erg dankbaar voor. Ze deed alles goed.
Barbara: je moet dat uitleggen.
Roland: Heel eenvoudig: als ik met haar was opgegroeid, zou ik hier vandaag niet zitten.
Barbara: Laten we het verhaal een voor een doornemen. Je kwam bij een pleegmoeder.
Roland: Dat klopt. En dat was geweldig, voor mij was dat mijn moeder. Maar toen ik een beetje groter werd, was het vier, vijf jaar oud?
Barbara: Nou, dat is niet zo groot.
Roland: ... ik merkte tenminste dat er iets anders was. Mijn moeder was 30 jaar ouder dan de andere moeders en ze had geen echtgenoot. Op een gegeven moment werd ik gepest vanwege hun andersheid, ik sloeg mezelf op het schoolplein voor hen. En toen stelde ik vragen.
Barbara: En jij?
Roland: Ik ging met mij mee naar het bureau voor jeugdzorg. En zij legden me uit waar ik vandaan kom en wie ik ben.
Barbara: Dat was eigenlijk traceerbaar?
Roland: Ja, ze kwamen er snel achter wie het was dat me had achtergelaten. En daar was een dik dossier om haar heen.
Barbara: Wat heb je geleerd?
Roland: Dat ze 17 was toen ik werd geboren. Het was zeven jaar na het einde van de oorlog, niet de beste tijd om illegaal een kind in Berlijn te krijgen. Ik begreep zelfs dat ze me niet hield.
Barbara: Wauw.
Roland: Daarna kreeg ze nog eens zes kinderen van vijf verschillende mannen. Ook zij kwamen naar pleegouders of naar het huis. Blijkbaar had ze grote interesse in het andere geslacht, maar niet in het resultaat van dat belang.
Barbara: Maar wilde je haar niet vinden en haar leren kennen?
Roland: Nee. Ik voelde niet de behoefte om mijn verhaal van oorsprong meer te geven dan basisinformatie. Omdat je weet dat ik ben opgegroeid met een goede vrouw in een goed huishouden, dat was cruciaal voor mij.
Barbara: Hoe was het met haar?
Roland: liefdevol. Respectvol. En bescheiden. Ze was een bruidegom en woonde met haar zus in een tweekamerappartement in Wedding, loo over de tuin, was op zaterdag overdekt in de Waschzuber op de zolder. En we moesten in een kamer slapen. Maar ze heeft alles voor me mogelijk gemaakt wat in haar macht lag. Heb een fiets voor haar kleine salaris gekocht. En een draagbare radio, waarmee ik dan 's avonds onder de covers ga? De hits van de week? rustig om haar niet te storen.
Barbara: Ik heb gehoord dat ze een speciale baan had.
Roland: Ja, we woonden in de Burgsdorfstraße, pal naast het Berlijnse SPD-feestkantoor. Ze heeft daar schoongemaakt en ze nam me vaak mee toen ik klein was. Dat is waarschijnlijk hoe ik een levenslange socioloog werd.
Barbara: Is het waar dat je van tijd tot tijd bij Willy Brandt op je schoot zat?
Roland: Dat is wat ze heeft verteld. Ik heb er geen herinnering aan. Ik heb ooit Willy Brandt ontmoet, hij is de grote ex-bondskanselier, ik ben al een zanger. Op de een of andere manier durfde ik hem niet tot deze anekdote aan te spreken.
Barbara: Waarom niet?
Roland: We waren niet de enige, alle sterren in deze kamer. Maar toen Brandt binnenkwam, was de kamer vol. Hij had zo'n aura, zo'n charisma, dat was gek. Mijn kleine verhaal zou daar niet passen.
Barbara: Je pleegmoeder heeft daar niet meer gewoond.
Roland: Nee. Ze stierf op de leeftijd van 65, toen ik pas 15 was.
Barbara: En jij?
Roland: Ik kwam naar het weeshuis. Maar slechts voor een week, dan mocht ik teruggaan. De zuster van mijn moeder was er ook en ik kon bij haar blijven.
Barbara: Ook was je biologische moeder geen probleem voor jou?
Roland: Nee. Nog een keer meer. Toen ik 18 werd, wilde ik mijn rijbewijs halen. Echter, men was toen pas op 21-jarige leeftijd en had een handtekening nodig van de toestemming van de ouders. Dus ik ben terug bij het jeugdwelzijnsbureau. Ik beschreef de zaak en vroeg mijn officieel benoemde voogd bij de autoriteit om mij haar adres te geven zodat ik deze handtekening kon krijgen. Hij keek me bezorgd aan en zei dat hij me moest vertellen dat mijn moeder kort daarvoor was overleden. Maar hij kon het toestemmingsformulier ondertekenen. Heeft hij dat ook gedaan?
Barbara: god van God. Hoe reageerde je?
Roland: Voor zover ik me herinner, was ik een moment geschokt. Maar ik kende deze vrouw niet.Ze zou me ooit hebben bezocht toen ik een jaar oud was. En ik heb een foto van haar gezien, een mooie vrouw. Uiteindelijk was ik opgelucht dat ik het kantoor kon verlaten met de ondertekende slip. Ik was daar eindelijk voor geweest.
Barbara: Ik durf het bijna niet te vragen, maar je vader ??
Roland: Ik was niet geïnteresseerd. Geen seconde. Maar?
Barbara: Ja?
Roland: In mijn werk heb ik vaak gezocht naar nabijheid bij oudere mannen. Dit waren die klassieke vaderfiguren voor mij, betrouwbare, slimme mannen wier advies ik heb gehoord. Kan gerelateerd zijn.
Barbara: Hm. Ik moet zeggen: ik bekijk alles van mijn moeder. Ook, en vooral, moederschap. Hoe is een vader, als elk rolmodel ontbreekt?
Roland: Ik denk dat dat in mensen zit, tenminste als je een bepaald gevoel van rationaliteit hebt. Heb ik een rolmodel nodig om mijn kinderen te zien zoals ze zijn? Om naar jou te luisteren? Ik denk het niet. Maar hoe is je relatie met je moeder in de loop van de jaren veranderd?
Barbara: Hm. Niet zo veel. Mijn moeder en ik debatteren al veertig jaar over precies dezelfde dingen. Maar het goede aan ouder worden is dat je de gevoeligheden van de ander kent. We zijn de hele tijd niet een beetje slimmer geworden, maar: we zullen niet meer volledig op elkaar gaan zitten.
Roland: Je schakelt voor de botsing uit, om zo te zeggen.
Barbara: Precies. Ik heb het gevoel dat het nog steeds voelt zoals het vroeger was. Maar ik weet dat het geen goed doet om naar buiten te komen op de plek waar het rally escaleert. En ik heb teveel respect.
Roland: Echt waar?
Barbara: Oh ja. Mijn moeder is de respectpersoon van mijn leven. Als we om vier uur koffie moeten drinken, dan zijn we er om vier uur. Al het andere kon ik niet uitstaan. Maar het is meer dan dat, ik heb mijn moeder altijd alles verteld.
Roland: Alles?
Barbara: Alles.
Roland: Zelfs de verhalen van de mannen?
Barbara: Alleen dat. Ik heb haar net verteld dat ik laatst, na meer dan 20 jaar, Christopher heb ontmoet. Zegt ze: Was dat niet degene met de nauwsluitende tepels? Het bestek van mijn vader viel van zijn vingers.
Roland: Dus je hebt het niet aan iedereen verteld?
Barbara: Nee. Ik hou heel veel van hem, maar mijn moeder is anders. Ze zegt altijd tegen hem wanneer hij zich weer buitengesloten voelt: er zijn dingen tussen ons waar je niets over hoeft te weten.
Roland: En zo veel intimiteit zorgt soms voor veel frictie en dan crasht het gewoon. Aan de andere kant ben ik vaak geërgerd door mijn kinderen. Het is al vrij goed ingeburgerd dat ze op een gegeven moment het ouderlijk huis verlaten en een beetje afstand nemen tot hun ouders. Ze komen uit een compleet andere wereld. Mijn zoon vroeg me onlangs of ik nog steeds, "lineaire televisie" citeer.
Barbara: Dat klinkt als een ziekte.
Roland: Precies. Ik zei toen dat ik het deed, want ik bestel ook een maaltijd van het menu in het restaurant: ik kies uit het aanbod dat verschillende kanalen voor mij beschikbaar maken. Dat is vreemd voor hem. Voor hem ben ik bijna uit het stenen tijdperk.
Barbara: Maar ik vind dat interessant met de afstand omdat ik ze echt niet wil.
Roland: Maar?
Barbara: Ik zou graag weer bij mijn ouders willen wonen, en waar we ook zijn, bij voorkeur bij mijn schoonouders. Ik hou van familie met wie ik uitgebreid ben, en ik hou van het gevoel dat iedereen er is en verbonden.
Roland: Wat leuk. Het idee heeft iets van een antiek, omdat uitgebreid gezin nog leefde en het advies van de Ouden werd gehoord en gewicht had. Is vandaag een beetje veranderd.
Barbara: Nu ben je 66. Heb je dat ook? Heb je het gevoel dat mensen naar je kijken en denken, wat wil de oude man nog meer?
Roland: Niet echt, en ik weet zeker dat dat dankzij mijn kinderen is. Ze houden me jong door me hun leven te laten delen. Ik voel me heel goed hoe hij duwt, de polsslag van de tijd. Hoewel ik nu het gevoel van mijn zoon tegenspreekt, ben ik een vader in de steentijd, maar tegenspraak is er een van.
Barbara: Ik weet precies wat je bedoelt. Wat ik via mijn kinderen heb geleerd, is stressbestendigheid. Je moet er met kinderen overheen gaan om niet gek te worden.
Roland: En je leert de verschillende soorten schreeuwen van kinderen interpreteren.
Barbara: Je wilt pijn onderscheiden van woede en frustratie en verdriet op de speelplaats.
Roland: Precies. Ik kan dat doen, we hebben de taken vanaf het begin ook met de kinderen gedeeld, dus ik was altijd dicht bij hen. Maar de veerkracht van een moeder zal altijd heel speciaal blijven, omdat ze eenvoudig de nauwste band met een kind heeft. Of zie je het anders?
Barbara: Hm. Waar ik mensen ken die zichzelf een absoluut papa-kind noemen. Maar andersom: ik zou inderdaad alles doen om het gevoel te hebben moeder te zijn en te worden. Ik ken geen man die dit in deze intensiteit doet.
Roland: ik zeg ja. We zullen daar nooit mannen gaan. Daarvoor mogen we ons verbazen over vele andere aspecten van het kinderleven.
Barbara: Bijvoorbeeld?
Roland: Als volwassene ben je het centrum van je eigen wereld, je cirkelt alleen om jezelf heen. Zodra een kind verschijnt, stap je automatisch naar de rand van die cirkel. Het hebben van een kind verandert het perspectief. Dit leidt tot een nieuwe bescheidenheid, je stopt met jezelf belangrijk te nemen. Goed voor mensen in ons beroep!
Barbara: Dat klopt! Daar sta je achter de voorstelling in de woonkamer en niemand klapt!
Roland: En je zoon vraagt of je eindelijk Lego gaat spelen met hem. Op een mooiere manier kun je niet geaard worden.
Barbara: Je werd een vader toen je 38 jaar oud was. Zou je dit soort familie kunnen leven als het 15 of 20 jaar eerder was gebeurd?
Roland: Misschien niet. Ik was nog steeds te veel op de uitkijk en bezig met mezelf. Ik vond mezelf ongelooflijk belangrijk. Dat ik dat niet ben en niet wat ik doe, moest ik eerst leren. En dit leerproces maakt me een betere vader. Ik weet het: mijn vrouw en kinderen zijn erg belangrijk. Point.
Barbara: En wat doe je nu de kinderen het huis uit zijn?
Roland: Ze hebben niet echt gelijk. Jan komt elke dag naar ons toe. Ik vraag het hem dan: Jan, wat doe je hier weer? Hij zegt: ik hou van mijn ouders. Ik vraag: heb je honger? Hij zegt: Oh, echt waar. Dan eet hij iets en vertrekt weer. Op een of andere manier vreemd. Maar hij zou niet komen: ik zou het gevoel hebben dat ik iets verkeerd gedaan heb.
ROLAND EMPEROR werd geboren in 1952 in Berlijn, waar zijn professionele biografie begon: hoofd van de reclameafdeling van een autodealer, telegram-koerier, zanger. Zijn eerste single werd uitgebracht in 1975. Wat gebeurde er met haar? 1977, zijn eerste hit, Seven Barrels of Wine?. Vanaf maart gaat hij op tournee, op 15 maart komt het nieuwe album? Alles of jij? ? een duet met Barbara inbegrepen! Kaiser woont samen met zijn derde vrouw Silvia in hun geboortestad Münster, heeft hij tijden in de plaatselijke "plaats delict"? speelde mee, is vrienden met de bondspresident en is tegen de wet begaan.
graphics:
