Sex op hoge leeftijd: nu weet ik wat ik wil

»Ik wens de sensualiteit van de ouderdom te ervaren« Astrid Schulz, 49

Ik kan niets doen tegen de deuken op mijn achterste ", zegt Astrid Schulz, 49. De Noord-Duitse, die in Londen woont en werkt als kostuumontwerper bij de National English Opera, heeft onlangs kritisch naar haar lichaam gekeken." Dat begon toen ik opstond een feest werd aangeboden aan een knappe jongeman die net door mij heen keek. Alsof ik lucht was. Dat was bitter. "

De aantrekkelijke blondine was eerder al drie jaar bij een 20-jarige kankeronderzoeker. Hij kon niets doen met vrouwen van zijn leeftijd. "Ze zijn allemaal saai, je kunt niet met ze praten," zei hij steeds, "dat hield ons bij - onze diepe gesprekken en goede seks." Hij was pas 25 toen we begonnen, en we waren erg in de liefde. "

De relatie wijkt af omdat de familie van haar vriendinnen van Indiase afkomst kleinkinderen wilde. "Ik zou geen kinderen meer kunnen hebben", zegt Astrid Schulz. "Ik vocht voor hem, maar hij ging weg en ik bleef achter met mijn slappe lichaam en vermoeidheid omdat er geen stimulerende gesprekken meer waren en geen geweldige seks."

Sindsdien heeft Astrid alles op de proef gesteld. Ze zocht onlangs modieuze outfits voor een moderne opera voor 15 performers in het centrum van Londen. De kleren sleepte ze zich in grote zakken naar de repetitie. "Dat is toen ik tot het uiterste ging, ik niet langer de energie van de jeugd had, voor het eerst voelde ik me zwak, mijn knieën deden verschrikkelijk pijn." Ondanks het prestigieuze succes zat ze 's avonds thuis en was ze' helemaal klaar '. Dat zette haar aan het denken.

"Ik wil niet langer een jongere man, maar iemand die op mijn niveau staat en met wie ik mijn interesses kan delen", legt Astrid Schulz uit. En geeft toe: "Ik heb last van minderwaardigheidscomplexen sinds de jaren 50." Toen ze onlangs op zoek was naar een slimme bril, kreeg ze een schok en ging naar een optometrist die mompelde dat chic niet zo belangrijk was als je ouder werd. "Dat ging door en door, omdat ik er jonger en jonger uitzag toen ik op mijn 31ste ging studeren. Ik was onsterfelijk! Mijn eerste man was negen jaar jonger, nog drie De mannen waren jaloers, sommigen hadden het moeilijk om niet aangepast te worden, en in bed was ik altijd veeleisend, seks is een taal en daarin wil ik interactie hebben met mijn partners niet altijd gewerkt. "

En nu? Astrid zucht. "Cellulite, vibrator, angst voor gebrek aan vocht in het vaginale gebied, smerende crème, seksuele frustratie." Haar laatste affaire was behoorlijk triest. "De man legde zijn handen meteen op me, hij wilde gewoon snel zijn pik in me stoppen, omdat hij zijn erectie niet lang kon vasthouden, maar dat is niet hoe je het lichaam van een vrouw hanteert!" Ik hou van die kuise fase daarvoor Seks: naderen langzaam de ander, kijken elkaar aan, verhogen de opwinding.

Is dat nu voorbij? "De toekomst ziet er somberder uit voor Astrid, maar ze is ook kieskeuriger." Ik heb niet zoveel seks nodig als jaren geleden. Ik ben op zoek naar een man met wie ik een goed gesprek kan voeren. Al het andere zal opstaan. "Het was gewoon dom dat de mannen van hun leeftijd onder druk stonden." Zeg niet: 1000 schoten, dan is het voorbij!? Ik heb al een paar mensen ontmoet die lang geleden alles hebben geblunderd. "Astrid's wens:" Blijf plezier hebben in het leven. "Haar oprechte verlangen:" Ik wens de sensualiteit van de ouderdom te ervaren, maar ik moet nog leren ", geeft ze toe.

Ik heb altijd met vrouwen geleefd

"Ik vind het niet leuk als een vagabond single" Christian Wehse, 57

Christian Wehse, 57, ziet dit anders. In principe comfortabel, bijna stoïcijns, faalt zijn retrospectief: "De jaren gingen voorbij, geen sporen van veroudering." De opvoeder werd meegenomen naar het management. De in Bielefeld wonende inwoner, die sinds 1982 in Berlijn woont, opende eerst een bedrijf met 40 chefs die bedrijven mobiel voedsel leverden. Na de ommekeer bekeerde hij de voormalige DDR "Pioneer Republic" aan de Brandenburger Werbellinsee met maximaal 350 werknemers tot een modern recreatiepark, een miljoenenproject. Vandaag heeft Christian Wehse een bouwbedrijf en is het voor het eerst sinds drie decennia vrijgezel.

"Ik ben nooit getrouwd, geen kinderen, maar heb altijd met vrouwen gewoond", zegt hij. "Twaalf jaar bij een SPD-parlementslid, tot ze me betrapte met een geliefde, dan een lange tijd met een Hongaar, tussendoor met andere vrouwen." Nu sta ik voor het eerst sinds lange tijd alleen, maar daar ben ik niet voor gemaakt omdat ik een verzorger ben Dat beviel alle vrouwen. " Wat hij kon geven aan een vrouwelijk wezen in respect en hulde, in liefde energieën en lust, verdampt.Toen hij onlangs probeerde te werken met een veel jongere tijdgenoot, werd hij opgestart. "Alles ging goed, we kwamen dichterbij, totdat ze plotseling zei: denk eens aan hoe oud je bent, daar moeten we niet op ingaan!"

Dat gaf Christian een gehaaste midlifecrisis. "Ik speel tennis, ik was altijd slank." Nu ziet hij plotseling zijn grijze gevlekte krullende haar in de spiegel, vastgehouden door een hoepel, en gebruikt een anti-rimpelcrème. Dat hij "momenteel geen seks heeft", vervreemdt hem. Hij hield altijd van Martin Luther's regel: "Twaalf in de week, in het jaar 104, doet geen kwaad aan jou of haar."

Christian richtte een 'Institute for Life' op. Eerst met zichzelf als een enkel lid, maar in de toekomst graag samen zijn met anderen. Hij droomt van het leven op het platteland. "Ik eet goed, verhuis veel en leef goed, ik heb twee huizen, een fortuin en ik hoef niet meer te werken, ik kan een mooie oude boerderij veroorloven, maar ik vind het niet leuk als een verdwaalde single die ik graag zou willen weer gestationeerd met een partner. " Waarom verliet hij de vrouwen waarmee hij was? "Nou, op een gegeven moment waren het niet degenen waar ik ooit van hield." Maar hij dringt erop aan dat iedereen met wie hij eens een tafel en een bed heeft gedeeld, nog steeds bevriend met hem is.

Net als Lola, de meest opwindende liefde van Christian Wehse. Een vijf jaar oude Berlijnse arts met wie hij acht jaar had geda- teerd. Hij staat voortdurend in contact met haar, zelfs als hij geen relatie heeft. "Geen seks meer, dat is voorbij." Hij ontmoet haar één of twee keer per week, ze bezoeken haar ontmoetingsplaats in de buurt van de Kurfürstendamm, hij drijft haar naar de golfbaan, ze vergezelt hem wanneer hij hemden en broeken nodig heeft. "We zijn een goed gerepeteerd team." Het kan te wijten zijn aan zijn flegmatische temperament dat het zo goed gaat met de bruisende arts. "Er is geen dagelijks leven in Lola, het draait allemaal om de rol elke nacht, en er is altijd iets aan de hand in het weekend, ze kan niet stil zitten, ik laat me meeslepen en dan moet ik herstellen van de slaap."

De paradox: beiden brengen veel tijd samen door. "Maar we lijden aan ons alleen zijn", zegt Christian. "We kunnen goed opschieten, mijn principe is altijd openheid en eerlijkheid geweest, en Lola respecteert dat, ook al is ze soms jaloers wanneer een andere vrouw in het spel komt." Christian Wehse heeft al gul gepland met zijn "Geronto-concept": "Als ik voor de boerderij zorg, kan Lola ermee uitkomen. Gerontologie was ooit onderdeel van zijn opleiding. Als niet alles anders is. Voor Christian Wehse woont nachtelijke partijen bij, hij wil "seks zolang als de playboy Rolf Eden, zelfs als het medicijn opgewaardeerd moet worden". Met zijn uiterlijk maakt hij een indruk, "mijn tandarts heeft me een gouden neus opgeleverd". Zijn tijdelijk geheugenverlies zorgt echter voor problemen. "We waren onlangs in een musical, maar ik kan me de titel of de inhoud niet herinneren, wat me bang maakt." Alleen met Lola is het duidelijk dat, ongeacht welke vrouw nog steeds zijn pad kruist, zij in de toevluchtsboerderij zal zijn. "Ik zal dat niet vergeten."

"Wat ik schaamteloos mis, is het natuurlijke paargedrag." Emily Albers, 58

Wijneducatie Emily Albers, 58, beweert geen probleem te hebben met ouder worden. Alleen bij mannen die niet ouder worden. Ze woonde lange tijd bij een scheepvaartspecialist in Hamburg, totdat ze vertrok - vanwege een jongere Cyprioot, met wie hij nu getrouwd is. Emily Albers kan het niet goed vastpinnen. De dochter van emigranten werd geboren in Montevideo, Uruguay, een deel van haar familie woont in Argentinië, en ze gaat daar elk jaar naar toe "om zichzelf te voelen, er zijn vrouwen die nog steeds vrouwelijk zijn, er is een duidelijke rolverdeling, die alles eenvoudiger maakt" zegt ze. En ze zou al heel lang getrouwd kunnen zijn, maar ze wil niet nog een keer in Latijns-Amerika wonen.

In 1958 kwam ze naar Bremen, studeerde in Hamburg en leidt nu haar eigen PR-bureau dat gespecialiseerd is in wijnbemiddeling. "Wat ik schaamteloos mis is het natuurlijke paringsgedrag van mensen in het Zuiden, wanneer mijn Argentijnse neven een feestje vieren of hen uitnodigen voor het diner, vragen ze zich af wie ze vragen wie er naast moet zitten, dus ik heb een aantal interessante Het kan gebeuren, maar niet noodzakelijkerwijs gebeurt alles in een ontspannen sfeer. "

Alleen in Duitsland zouden de kansen lager zijn, klaagt Emily. In Hamburg zijn er geen bijeenkomsten van mensen aan wie stelletjes en singles zijn uitgenodigd, stelletjes die liever beneden blijven, deze mensen willen hun levensradius niet verbreden . "

Het kan niet het uiterlijk van haar zijn, zegt Emily Albers, dat ze geen verbinding kan maken. "Ik ben erg bewust van het lichaam, dat is wat mijn moeder doet, en charme gaat over houding en discipline." Ze houdt zichzelf in vorm met yoga, als wijnkenner met veel diploma's drinkt ze nooit meer wijn dan ze kan verdragen, "en ik heb goede genen".Ze vermijdt de vette praat van vrouwen van haar leeftijd die de dijkracht vergelijken, en ze doet alleen mee aan ouderwetse gesprekken als ze daartoe door haar vrienden wordt gedwongen. "Ik heb geen maag, geen uitstulpingen, nauwelijks cellulitis en mijn voorhoofdrimpel is geen diepe greppel", zegt Emily Albers. Maar: "Ik kan de juiste man niet vinden!" Ze droomt van een kerel "die internationaal bekend is, talen spreekt, met me reist, van lekker eten en drinken houdt, vrijgevig is en jeugdige humor uitstraalt".

Dat is een enorme verwachting. "Ja, ik weet het," kust Emily. "Maar mijn vader was zo, mijn ouders leefden op die manier, het zijn mijn grote rolmodellen." Ze geeft toe meer naar jongere mannen te kijken dan die van haar leeftijd. Ze maakt vierentwintig dagen per maand wijnproeverijen. "De mannen in het kantoor kijken me aan, flirten, zelfs 20 jaar jonger, maar alleen op het niveau van sympathie. Het is rustgevend om te ervaren dat ik niet helemaal ben afgevinkt als een vrouw."

Emily's seksuele begeerte is ongebroken, maar ze heeft haar al jaren niet gedeeld met een man. "Misschien heb ik het al helemaal geproefd, en dat is het," mijmert ze. Tien seconden later: "Nee, dat kan niet!" Emily wil de datingportaalmarathon niet voltooien. "Waarom zijn er geen salons voor vrouwen en mannen zoals ik, waar we elkaar in een ontspannen sfeer kunnen leren kennen? Dat zou een geweldig zakelijk idee zijn!" Ze heeft alleen maar hoop, ze noemt het 'verstandig doorzettingsvermogen'.

Interview: De Berlijnse schrijver Iris Hanika, 50, over de liefde voor het ouder worden

ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat is het verschil in erotiek en seks tussen jonge en oudere mensen?

Iris Hanika: In de jeugd is het instinct een brute natuur, het is het voortplantingsmechanisme. Later, na de jaren 40, is het zorgzaam. In de jeugd, slechts een kleine vorm van liefde, wordt het het belangrijkste. Niet alleen voor vrouwen, ook voor mannen.

In je boek "Dancing on Concrete" schrijf je dat als je ouder wordt je "de saaie, algemene drang verliest, het gaat niet meer om seks, het gaat om het verbinden met een bepaalde persoon".

De mens telt meer dan seks. En wanneer er geen seks meer is, wordt het soms herinnerd dat het bestaat, maar zonder wanhoop. Dat is slechts een voorbijgaande gedachte tijdens het rijden en van dezelfde waarde als het niet lang eten van pizza.

Ze schrijven zinnen in de bijna bijbelse taal: "Alles wat men doet om geliefd te zijn, wordt tevergeefs gedaan, maar alles wat men doet uit liefde is goed gedaan en eeuwigdurend." Selbsttröstung?

Nee, leeftijdswijsheid.

In je boek is eenzaamheid de alomtegenwoordige vlek van het ouder worden.

We zijn helemaal alleen. Het is bekend dat iemand grotesk alleen kan zijn in een huwelijk. En natuurlijk, wanneer een relatie ten einde komt, ben je nog meer alleen omdat je poging om niet meer te zijn is mislukt.

Waarom wil je een man?

Omdat het niet goed is om alleen te zijn. Zoals de Bijbel zegt: "Twee zijn beter dan één alleen ... Omdat wanneer ze vallen, de een de ander opzet." Dat is van vitaal belang, daarom hebben we er nog een nodig aan onze zijde.

En als het niet werkt?

Je moet nooit opgeven. Als je eenmaal hebt besloten om uit te zoeken wat het is dat klaagt, dus je besluit zelf verantwoordelijkheid te nemen, voel je je meteen beter. Ik denk dat dat het echte wonder is.

Iris Hanika: "Dansen op beton" (167 p., 19 Euro, Droschl Verlag)