Klinkt goed, het werkt niet - deze tips van de therapeut hielpen niet

Zelfs therapeuten zijn geen genezers voor wonderen. Op Peters bank hebben we veel goede suggesties ontvangen? Soms echter wanneer je het probeert te implementeren: dat helpt niet. Of we zeiden in de sessie: "Klinkt goed!" ? maar het kon me niet schelen. Omdat het op de een of andere manier niet paste. Met deze tips bijvoorbeeld:

De "ik-gevoel" zinnen: maakt u deel uit van het standaardrepertoire van bijna elke therapeut? en Petrus heeft het ons in het hart gedrukt. Het principe: niet aanvallen maar gevoelens onthullen. In theorie geweldig, want het is duidelijk dat 'ik me eenzaam voel' iets heel anders is dan: 'altijd laat je me met rust, je denkt alleen aan jou!' Men kan de eerste zin invoeren, wat empathie genereert. De tweede zin vraagt alleen om verdediging. Maar ik vermoedde al tijdens de sessie: met Daniel is er niets. Om emotionele zinnen te produceren terwijl de halsslagader beukt? Wie op de lange termijn een humeurig iemand is, daar buig ik me voor. John Gottman, een Amerikaanse wetenschapper en een paartherapeut die ik enorm waardeerde, heeft ook opgemerkt dat veel paren erin slagen soms over te schakelen naar "ik-voel" -zinnen, maar op een gegeven moment vallen ze terug in oude patronen.
Wat ik nog steeds meeneem: het idee om meer naar Daniel's gevoelens te kijken, wat er achter zijn woede zit.

De wijnkaart: Peter adviseerde ons om een lijst met onderwerpen voor discussie te maken. Het moet worden gebruikt wanneer een onderwerp naar voren komt in het dagelijks leven, waar we ons realiseerden: "Ui, Konfliktstoff!" Na een glas wijn konden we de punten op de lijst in alle rust bespreken. Helaas willen we allebei onze verontwaardiging meestal meteen geven. Bovendien heeft Daniel weinig zin om avonden te vullen met conflictbesprekingen. Dus we blijven verbijsteren, discussiëren, wanneer de conflicten net opkomen. Soms slagen we er achteraf in om verhelderende, rustige woorden uit te wisselen.
Wat ik nog steeds meeneem: dat niet elk moment geschikt is om te bespreken. Wanneer Daniel zegt: "Ik wil niet meer ruzie maken, laten we stoppen", slaag ik er soms in mezelf bij elkaar te brengen en hem met rust te laten. In ruil daarvoor hecht ik meer en meer belang aan het feit dat hij het respecteert, als ik zeg: "Laat ons alsjeblieft niet voor Mattis praten, dus alsjeblieft, we zullen het later bespreken!"

Herhaal wat gezegd wordt: een andere therapeutklassieker. Het is de bedoeling om te oefenen luisteren als je blijft opsommen wat de ander gezegd heeft. Het doel: voorkomen dat je langs elkaar praat, alleen om je eigen mening te krijgen. Ik probeerde het een keer te herhalen. Maar Daniel reageerde geërgerd: "Ik heb dat niet nodig, je houdt van een papegaai die alles klaagt dat niet van het hart is."
Wat ik nog steeds meeneem: dat beter luisteren zeker de moeite waard is. Om je eigen argument voor een moment te slikken en de andere het gevoel te geven dat je wordt gehoord.

Laten we het vergelijken: Peter had gelijk aan mijn man toen hij zei, mijn constante boekhouding á la "wie maakt wat" is vergif voor de relatie. Maar ik vind het nog steeds oneerlijk als we bij zijn ouders zijn en Daniel elke ochtend slaapt? terwijl ik voor Mattis zorg. Ik blijf bij het feit dat ik wat balans nodig heb om tevreden te zijn.
Wat ik nog steeds meeneem: om de vergelijkingen meer voor mij te houden. In plaats van altijd iets van Daniel af te pakken, onzelfzuchtig taken voltooien? want dan doet hij veel meer alleen. Ik doe mijn best om minder te klagen, maar plaats mijn wensen anders op tafel. In plaats van hem te vertellen dat hij nu "afgestemd" is, is het waarschijnlijker dat dergelijke zinnen in Daniel zullen slagen: "Wat als je Mattis morgenochtend meeneemt, zou dat oké voor je zijn?"

Waarschijnlijk hadden we de therapie al lang geleden kunnen beëindigen, we zouden Peters-suggesties voorbeeldig implementeren. Maar we zijn mensen met veel kleine fouten. Dat is waarom we doorgaan. Alleen omdat we een kind hebben, komen reflectie en het zoeken naar alternatieve manieren te kort in ons dagelijks leven. Op Peter's bank nemen we er de tijd voor. Zelfs als een manier een doodlopende weg blijkt te zijn: het is het waard.

De finale in het dossier ChroniquesDuVasteMonde

Onze strijd om liefde - Maja Schwaab vertelt nu haar verhaal in het grote dossier ChroniquesDuVasteMonde (nummer 22, vanaf 8.10 in de kiosk). Daarin wordt ook de therapeut Peter uitgelegd, hoe hij het paar beoordeelt.