Kleverige kinderen
"Als ik groot ben, wil ik ook een filistijn zijn" - de uitdrukking uit de reclame van een bouwvereniging, sommige ouders diep. Omdat ze zo onconventioneel hebben geleefd, hebben ze nooit gezegd: "Was je handen" en zeker niet "maak een bok" of "maak een dienaar". Nee, ze waren en zijn echt geweldige freaks. En nu hebben ze volwassen kinderen, die soms het gevoel hebben dat ze een beetje benauwd zijn.
"Antje is conservatiever dan ik in alles", zegt Evi Zediri over haar 29-jarige dochter. De 52-jarige heeft de punk nooit volledig afgeworpen, met lijfje, minirok, tatoeages en piercings. Antje houdt van Jil Sander-pakken. Toen Evi arriveerde om haar dochter te trainen met een vers geschoren kaal hoofd, had het kind 'bijna een zenuwinzinking'. Antje zegt: "Waar mijn moeder aandacht voor kreeg, was blootstelling aan mij." Ze hield toen lange tijd van kleding met een witte kraag. "Er waren werelden tussen ons", zegt Evi. Tegen moeders levensstijl als een zelfbenoemde kunstenaar, die probeerde in mode, film en theater en vervolgens landde bij het tatoeëren, plaatste de dochter een super-Abi en een soepel getrokken studie: "Het leven van deze hele kunstenaar is veel te inconsistent, te ongereguleerd, ook onzeker. " Een goed georganiseerde, op succes gerichte dochter - anderen wensen hen tevergeefs, de tattoo-punker die ze op schoot heeft laten vallen. Moedig als protest tegen Mama's wildheid. Evi begrijpt: "Antje heeft altijd een normale moeder gewild." En een bovenkast en een bank.
Kinderen zijn conservatief. Wil geen aandacht trekken, wil het hebben zoals de anderen. In de jeugd kantelt dit verlangen. Dan gaat het om verschil. Als ouders zo verdomd onconventioneel zijn, dan moet je ze alleen shockeren met goede cijfers, vers haar en haar en spaargeld opbouwen.
Antje wil haar kinderen 'een stabiel, consistent, veilig thuis bieden'. Condominium, gereguleerde vrijetijdsactiviteiten, regelmatige weekenduitstapjes, sportclub, familiebijeenkomsten. ' Benauwd? En zo ja: "Beste krekels op het fornuis als Nina Hagen", zegt Antje. Ze bedoelt niet letterlijk het fornuis: "Over vijf jaar zie ik mezelf als stadsplanner in Singapore, in een pak met een laptop onder mijn arm."
Weigering - ooit was niemand kan ze vandaag betalen. Stijgen in plaats van afsluiten is de formule. Sociaal wetenschapper prof. Klaus Hurrelmann zegt: "Nu worden ijver, orde en materiële veiligheid teruggekomen als hoge waarden, waarschijnlijk in reactie op de onzekere arbeidsmarkt." Ambitie en spaarzaamheid zijn ook veel gevraagd, zoals studies onder 18- tot 30-jarigen aantonen. Er is een goed onderhouden stijl en goed gedrag terug. De vaders kenden geen toepassingsmarathon, de bedrijven hebben in de bloeitijd om hen heen. Aangeboden 14 salarissen en een bedrijfswagen. Het was gemakkelijk om je benen op het bureau te leggen. Maar de dikke jaren zijn voorbij. Althans voor de overgrote meerderheid. En op een ongemakkelijk moment is er een drang om zichzelf te beveiligen.
Paul Langer vindt zijn vader eigenlijk cool, "maar hij heeft geen idee over financiën". Maak gewoon een andere zoon! "Onverantwoordelijk", zegt de 20-jarige. "Ik denk dat als je een kind hebt, je eerst moet nadenken over wat er moet zijn", zegt Paul. Zijn vader is de "totale Lebemensch, maar hij is financieel helemaal niet beveiligd ..." Gestoorde wereld. De zoon klaagt over verantwoordelijkheid. Peter Langer daarentegen zegt: "Mijn leven is nooit gepland, het zijn altijd individuele stappen geweest, één ding is iets nieuws gebleken, zo ben ik, alles komt goed." In 1983 verliet hij de school om politieke redenen en begon vervolgens culturele projecten te organiseren: nieuwe culturele centra, internationale festivals. Hij was actief in de vredesbeweging en werkt nu aan het partnerschap met Zuidoost-Europa. Paul, die naast de school werkt, vindt de projecten en de inzet van zijn vader geweldig: "Hij is al een rolmodel." Maar privé zou hij willen dat hij een beetje steviger was.
Een reden voor de nieuwe degelijkheid: Vandaag leeft het gevaarlijker. De diffuse angst voor de atoombom heeft plaatsgemaakt voor de zeer concrete angst voor werkloosheid en Hartz IV. Gierigheid is de minste zorg. Aanpassing is niet langer een dwaas. Een beetje nerds zijn misschien al. We hebben ze gesneden voordat we het woord pesten wisten. Tegenwoordig kan het raadzaam zijn om zijn nerd te cultiveren. Van revolutionair tot minister, alleen een verhaal uit het verre verleden.
Het is altijd zo geweest: Wat schaars is, heeft waarde. Dus vandaag: vast werk, stabiel huwelijk, veilig bestaan. Intact familie - het ideaal van de scheidingsgeneratie. Karline Weiss hecht bijvoorbeeld veel belang aan exclusieve saamhorigheid. Ze groeide op in een zeer ongewone omgeving. Haar moeder Jutta Winkelmann leeft al 30 jaar in een harem. Samen met de oude commandant Rainer Langhans.De vader van Karline behoorde slechts kort tot het gezin. Nu ervaart de 24-jarige haar eerste solide liefdesrelatie. En ze vecht tegen de innerlijke strijd van alle liefhebbende vrouwen: het gaat over jaloezie, loyaliteit en eeuwigheid. Ze houdt er niet van om 'zo zwerver' te zijn als haar moeder. "Je hoort al bij elkaar", zegt Karline. En ze gelooft dat "het niet gemakkelijk was voor een van de vrouwen in de gemeenschap om te delen, maar dat moest wel omdat het betekende dat ze vrij waren." Om vrij te zijn, is dat niet meer van toepassing. "Vandaag kun je kiezen hoe je wilt leven, je kunt leven zoals mijn moeder, dus het is een stap vooruit als ik niet gedwongen word op die manier te leven." De dochter van de gemeente droomt de gemiddelde droom van Duitse meisjes. "Trouwen, een vader voor mijn kinderen, dan zou ik graag met mijn man in een mooi huis willen wonen en de kinderen een goede school willen geven."
Wat zegt de kampioen van emancipatie? De 57-jarige is ontspannen: "Eerst en vooral wil ik dat mijn dochter gelukkig is, want in relaties is ze waarschijnlijk meer traditioneel, het heeft haar soms geïrriteerd, terwijl ik leef." En daarom wil de dochter "betaalde elektriciteitsrekeningen dat de haarclip zich altijd in de doos linksboven bevindt, dat alles sprankelend schoon is". Maar het verlangen naar gezelligheid is niet een volledige afwijking van de waarden van de ouders. Karline waardeert de prestaties van haar moeder: "Ik denk dat de 68ers veel hebben gedaan, het is een zeer slimme generatie."
Sommigen vragen: wat doen ze eigenlijk voor de maatschappij, de jongens? Je moet heel goed kijken: dezelfde mensen die in enquêtes zichzelf 'politiek ongeïnteresseerd' noemen, kookrecepten verzamelen in Leitz-mappen en sparen voor een klein huis, kunnen krachtig vechten tegen de deportatie van een Koerdische vriend. Velen zijn wakker en strijdlustig als het gaat om hun eigen zaken. In programmadebatten en ideologieën wuiven ze weg. Ze drukken hun wil niet uit op straat, ze steken geen school aan, breken niets. Waarom zouden ze? Daar maakten we ons al zorgen over, haar ouders. Vroeger toen je je eigen ouders moest doden, tenminste een beetje, om je eigen ouders te vinden. Zij en haar filistijnse gebruiken zijn ongeldig gemaakt. En vergeten nieuwe uit te vinden.
Daar heeft het logica: Sommige van de oude haatobjecten worden weer cult. Witte bruiloft bijvoorbeeld. De 68ers hebben de Republiek ontstoft, de afstammelingen haken er kleedjes overheen. Niet dat Anja Cole haar moeder wilde shockeren toen ze het perfecte witte sprookjeshuwelijk organiseerde - maar ze bleef nadenken. En hoe was het toen Anne Korff-Krüger trouwde? "Ik vond het huwelijk dom, je moest wel als je kinderen wilde. Een vriendin van 19 kreeg een onwettig kind, aangezien de mensen sindsdien de mond hebben gescheurd, dat was bijna ondraaglijk." Anne is getrouwd vanwege de zoektocht naar huisvesting en loonbelasting. Zonder trouwfoto's en geen jurk. "De gele broek voor de zwarte blouse werd door mijzelf genaaid." En de zwarte werd wijselijk gekozen. Gewoon geen filistijns huwelijk. Dat was in 1973. "Het was zeker niet de beste dag van mijn leven, het was belangrijker voor mij wat je er daarna mee doet."
Anja daarentegen, dringt aan op diepere symboliek: "Een bruiloft geeft een gevoel van veiligheid, men besluit officieel bij elkaar te blijven, een generatie voordat het zeker meer relaxed en luchtig, misschien leuk-georiënteerd was." Er was niet zo'n angst voor de toekomst die ik vandaag heb van vrienden Ik weet ook iets over mezelf. " Elke generatie heeft zijn taak te doen: De moeder brak met de overlevenden, de dochter moet de komst verbannen. Je droomhuwelijk jaagt de geesten een dag weg.
Wanneer Ralf Zimmermann aan zijn zoon David denkt, wordt hij nadenkend. Hoe belangrijk zijn dingen voor hem. Things. Items. "Consumptie was op die leeftijd voor mij een twijfelachtige kwestie, vooral omdat het in de DDR hoe dan ook erg beperkt was." De 32-jarige zoon rijdt in een rode sportwagen, kocht tweedehands, maar vreselijk snel. "Statussymbolen? We dachten dat ze belachelijk waren." De 56-jarige is een goede fietstocht door Berlijn. Toen hij bij zijn nieuwe vrouw ging wonen, droeg de zoon goede oude plankdelen naar het nieuwe huis. Bij de deur mompelde hij: "Ik had de rommelcontainer besteld." Maar op de een of andere manier bewondert hij ook de vader. Hij was geluidstechnicus aan de Academie van Wetenschappen van de DDR, die niet meer bestaat. Nu speelt hij poppentheater, componeert en geeft hij les als docent. "Mijn vader is erg creatief, een beetje chaotisch, maar hij herinnert zich altijd iets", zegt David, die weinig geluk heeft bij het vinden van een baan als IT-specialist. Iemand suggereerde dat hij naar Australië zou gaan, waar nog kansen liggen. Maar waar moet je heen met meubels, auto, hond?
David behoort tot de generatie van ordezoekers. Spontaniteit is niet hun favoriete spel. Ze gaan over het creëren van de beveiliging en betrouwbaarheid die ze niet hebben gevonden. Autoriteiten worden daarom niet langer door hen geslacht, maar verlangen ernaar. "Ik vertrouw mijn ouders", zegt 85 procent van de 18- tot 30-jarigen, volgens een Forsa-onderzoek. 82 procent heeft een zeer goede of goede relatie met hun moeder. Als je dat benauwd vindt, is het je eigen schuld.
