Beëindiging in de economische crisis: Firma Job of World Tour?
Er is iets anders, dat merk ik al aan de deur. Geen "hallo", geen kus, alleen stilte. Michael zit in de woonkamer naar zijn mobiele telefoon te staren. "Ik ben beëindigd"zegt hij.
Twee jaar lang werkte hij voor een online dienstverlener, onderhandelde hij over contracten met internetportals en zorgde hij voor de verkoop. Een veilige baan leek een veelbelovende toekomst te hebben - tot enkele weken geleden nam een nieuwe investeerder het bedrijf over. Beëindiging. "Herstructureringsmaatregelen", zegt Michael. Dat was de reden van zijn personeelsmanager. We zitten op de bank, voor ons Pizza Margherita en wijn. We hebben geen eetlust. "Morgen ga ik naar het arbeidsbureau", zegt Michael, "dan bel ik de advocaat - als die al is beëindigd, dan met een behoorlijke vergoeding." De eerste glimlach van de avond. Dat is waar we slaan.
We knuffelen ons in de kussens van de bank. "Laten we gaan!"zegt Michael na een tijdje. "Vergeet de moeite." Ik lig op zijn schoot en probeer zijn gezicht te lezen. Hij ziet er niet bitter uit. Michael wil altijd alles uit alles halen. Dus we hebben leuke gedachten. We kunnen ons morgen nog zorgen maken over het zoeken naar een baan, formulieren van het arbeidsbureau en sollicitaties. Nu dromen we liever: Michael wil naar Peru of China, ik wil naar Nepal en Tierra del Fuego. "We kunnen op wereldtournee gaan!", Zegt Michael. World Tour: Hoe verleidelijk, hoe geweldig dat klinkt.
We gaan naar bed, ik kan niet in slaap vallen en nog steeds dromen. Tussen middernacht en drie uur 's morgens beklom ik de Himalaya, dook met stralen, pakte mijn koffer drie keer opnieuw in en vroeg me af hoeveel boeken ik tijdens een dergelijke reis kon lezen. Ga of blijf? Mijn gedachten omcirkelen. Lopen, dat betekent onzekerheid, maar ook avontuur, vrijheid en veel tijd samen. Blijven betekent veiligheid, maar ook het dagelijks leven, voorspelbaarheid, in crisis blijven. Ik krijg tintelende voeten - zoals altijd, als ik overstuur ben. Ik schud Michael met zijn schouder. "Wat als we echt weggaan?" Vraag ik, verbaasd over mezelf. Het nemen van risico's is niet een van de kwaliteiten waar vrienden eerst aan denken. Een paar weken geleden maakte ik een lijst, netjes op de computer, met alle dingen die ik de komende jaren wil doen: halve marathonloop, leren klimmen, oud appartement met stucwerk en parket kopen. Een wereldreis stond er niet op.
Hoe dan ook. "Wanneer, zo niet nu?" Mompelt een stem in mijn hoofd. Zo niet nu? Wanneer dan? We praten tot het licht wordt. Bespreek de voor- en nadelen. Nu is het tijd om te gaan rijden. We hebben geen kinderen, geen krediet, geen verplichtingen. We zijn slechts 29 en 33 jaar oud. We hebben nog genoeg tijd voor alles waar we van dromen. "En jouw baan?" Interrumpeert Michael.
Mijn werk: geluk. Een vast contract. Met een klein team zorg ik voor een online magazine voor jonge vrouwen. Het is gevarieerd, het is erg leuk. Maar wie kan garanderen dat de economische crisis mijn baan zal sparen? Elke week nieuw vreselijk nieuws: van vrienden, van collega's - van Michael. Mensen met perfecte CV's en de beste kwalificaties zijn plotseling werkloos. Goed werk doen is niet langer voldoende. Zelfs bij ons in de uitgeverij moesten mensen gaan, misschien zullen er meer moeten gaan. Wat als ik meedoe? Waarom neemt u de toekomst niet in eigen handen in plaats van te wachten tot iemand anders het doet?
World Tour: de eerste honderd dagen
En het geld? Mijn spaargeld is niet genoeg voor een reis rond de wereld. Vooral niet voor de tijd daarna. "Maak je geen zorgen", zegt Michael. Hij redde. Zoveel dat het genoeg zal zijn voor ons beiden. Voor de reis - en ook voor de terugkeer. Daar zouden we een half jaar van kunnen leven, berekent Michael, en als we onszelf beperken, zelfs een geheel.
Het geld was eigenlijk bedoeld als aanbetaling voor het oude gebouw. "Het appartement kan wachten, geld is er te besteden"Zegt Michael. Maar wat als we na een jaar geen baan konden vinden? Als ik geen enkele tekst verkoop als freelance journalist? Wat als vrijheid een val blijkt te zijn? "Er komt iets aan", zegt Michael. "Indien nodig, verdrijf ik pizza." Is dat genoeg Ik bereken het liever niet.
Twee dagen later in het kantoor van mijn baas: ik martel mijn ontslag, ik voel me vreselijk, mijn maag een enkele knoedel. "Ik zou liever blijven?" Ik vraag me af als ik haar kantoor verlaat. Daar is het te laat voor. Er is geen weg terug. En terwijl deze gedachte in mijn bewustzijn sijpelt, verspreidt zich een onbeschrijflijk goed gevoel.
Op een wereldreis: wat de uitvallers Nele en Michael tot nu toe hebben meegemaakt, lees hier.
