"Vrouwen onderhandelen gewoon over stront", verklaart een rekruut
Ik zit in een café met Claudia en voel me meteen een kandidaat. Deze bewijsaura omringt de 49-jarige net als andere mensen met een subtiele wolk van parfum. Ik vermoed dat deze vrouw precies weet wat ze wil. Of om te worden geboren met deze woning? Ik zou zelfs zeggen dat iedereen met deze kwaliteit is geboren ", lacht Claudia, wijzend op een tweejarige die luid protesteert tegen het aantrekken van zijn sneeuwpak. "De grote vraag is, waarom houden niet veel vrouwen deze duidelijkheid?" En we zitten midden in het onderwerp.
BARBARA: Zou u zeggen dat mannen duidelijker zijn?
Claudia: Ja, ik weet het zeker. De meeste mannen zijn duidelijker over hun eigen waarde. Ze nemen hun eigen prestaties niet zo vanzelfsprekend als vrouwen.
BARBARA: Wat bedoel je?
Claudia: In termen van evolutionaire geschiedenis zijn wij vrouwen geprogrammeerd om onszelf op te offeren voor het gezin en onze eigen behoeften achter zich te laten. Men moet niet vergeten hoe nieuw de langzame ontbinding van genderrollen nog steeds is. Veel van onze moeders verlieten hun baan toen ze kinderen kregen. Of mijn grootmoeder was bijvoorbeeld gestopt op het moment dat ze trouwde, zodat ze zich volledig kon wijden aan de planning van huis, man en gezin. Vrouwen hebben in het recente verleden veel gewerkt zonder daarvoor te hoeven betalen. In personeelsgesprekken merk ik vaak dat vrouwen hun diensten nog steeds als vanzelfsprekend beschouwen. Ze krijgen niet eens het idee om extra geld te vragen voor bijzonder goede diensten. Ik denk dat het veilig is om te zeggen dat de meeste vrouwen gewoon onderhandelen.
BARBARA: Dat betekent dat ze te snel tevreden zijn?
Claudia: Niet noodzakelijk. Zelfs vrouwen willen eerlijk worden betaald. Maar de ontevredenheid komt pas geleidelijk wanneer ze zichzelf zien in vergelijking met hun mannelijke collega's. Dan beginnen ze zich al af te vragen waarom Mr. XY een derde meer verdient in dezelfde positie dan zij.
BARBARA: Ja, maar waarom verdient hij zoveel meer?
Claudia: Omdat hij goed verkocht. Vanaf het begin. Hij eiste duidelijk een som en zond in het gesprek uit dat hij niet beschikbaar is. Vrouwen hebben deze houding vaak niet. Soms proberen ze het, maar ze roeien ook snel terug als het ongemakkelijk wordt.
BARBARA: Stoort dat u als HR-manager?
Claudia: Ja, dat irriteert me. Misschien niet als een aanwervingsmanager, maar als een vrouw. Ik werk in een bedrijf waar het management het geluk heeft te weten dat goed loon de basis is voor teamtevredenheid. Dus we zouden nooit iemand over de tafel trekken en er iets op het vereiste bedrag op zetten om binnen een door ons ingesteld bereik te blijven. Als werkgever voel ik me duidelijk verantwoordelijk. Helaas zien veel ondernemers het anders.
BARBARA: Kunnen vrouwen naar mannen kijken?
Claudia: Zeker tijdens het onderhandelen. Op andere gebieden van het beroepsleven zou ik blij zijn als het tegenovergestelde het geval zou zijn en mannen een plak vrouwen zouden afsnijden. Degenen die minder tijd besteden aan het vellen voor hun eigen successen werken meer en hebben een beter zicht op het team. Maar dat is een ander veld. (Lacht)
BARBARA: Heb je een tip over hoe je als vrouw aan de bescheiden val kunt ontsnappen?
Claudia: Ja. Mijn tip: blijf op de hoogte! Vraag of onderzoek in uw omgeving welke salarissen gebruikelijk zijn in uw branche en in uw functie. Er is niets vies aan praten over geld. Ga nooit in gesprek zonder een duidelijke mening over wat u waard bent, en alles over u. Niets dat u aan een werkgever verstrekt is vanzelfsprekend. Elke prestatie, elke kwalificatie, en ik bedoel elke zachte vaardigheid, is het geld waard. Point.
BARBARA: En als dat dan te veeleisend is?
Claudia: Dat kan gebeuren. Duidelijke vrouwen zijn ook niet aan bazen gewend. Maar dat mag geen reden zijn om niet voor zijn recht op te komen. Ik heb nog nooit een realistisch salaris zien leiden tot iemand die niet wordt aangenomen. Een te hoog bedrag heeft alleen maar geleid tot zware onderhandelingen en meestal is men het er op de een of andere manier mee eens. Het is belangrijk om de eigen pijngrens te kennen en te verdedigen. Indien nodig ook met een weigering. Eronder werken gaat uiteindelijk verkeerd, omdat je er niet gelukkig van wordt. Noch de ene kant, noch de andere kant.
BARBARA: Welk percentage moet ik toevoegen aan mijn pijndrempel voor de proef?
Claudia: De pijndrempel moet niet in de berekening worden opgenomen, maar alleen een bijbedoeling die u beschermt tegen grove onzin.Kortom, u moet uzelf drie vragen stellen vóór elke onderhandeling, namelijk: Wat is mijn pijngrens? Wat zou ik het liefst willen verdienen? Wat heb ik nodig? Dit zijn drie verschillende bedragen. Alleen met de laatste twee verwacht je dan. Pi keer duim die je je kunt herinneren: de vraag moet ongeveer 10 tot 15 procent boven de ideale salarisverwachtingen liggen, dan is er nog ruimte voor onderhandeling. In het beste geval doet de vrouw het zo goed dat ze helemaal tevreden is met het salaris. Ook in de zin van de werkgever. Omdat tevreden medewerkers de beste medewerkers zijn.
