Kun je echt wennen aan horrorfilms? Een zelf-experiment
Ik had een nieuwe vriend. Best coole vent. De enige zichtbare vangst: biecht horrorfilm fan. Sterker nog, hij hield van alles wat ik in de videotheek had weggelaten (ja, daar was dat). Psycho-thriller, gekletter, al die rotzooi? hij kon niet bloederig, walgelijk en eng genoeg zijn. Tot nu toe heb ik altijd aangenomen dat dergelijke voorkeuren iets te maken hebben met louche karakters. Maar hij was niet onbetrouwbaar, zei hij. Hij was best veel, maar niet echt dodgy. Wel, ja. Wat zou een twijfelachtig personage in zijn plaats zeggen?
Het karakter is dat niet
Maar wetenschappers zijn het met hem eens. Of een persoon van films houdt die met angst spelen, heeft meer te maken met levenservaring en volwassenheid van de media. Het fundamentele verschil tussen mij en hem is, volgens deskundigen, dat hij werkelijkheid en fictie kan onderscheiden en de film als een esthetisch kunstwerk kan zien, terwijl ik midden in de actie zit en daarom angst voor mijn leven heb. Mh. Kan je het zo laten zitten? Had ik net gezegd dat het gebrek aan media-volwassenheid ontbeerde? Mijn nieuwe vriend vond het de moeite waard om me te trainen voor horror-doeleinden. Ik rammelde als een voorzorgsmaatregel en toen sloeg ik toe.
Zweedse horrorfilms zijn eigenlijk goed
We zijn ongevaarlijk begonnen. Hij plaatste de dvd met het enthousiasme van een zendeling. 'Zweeds', zei hij, alsof dat me iets moest vertellen. Ik was in de uiterste hoek van de bank gekropen en mijn vingers vouwden onmiddellijk zijn arm toen hij naar me toekwam. Dat ik me de film niet kan herinneren, komt misschien omdat ik het grootste deel van mijn tijd achter zijn rug heb doorgebracht. Wat ik echter zag, verbijsterde me best goed. Ik begreep wat de wetenschappers bedoelden met 'esthetisch artwork'. Ja, zelfs bloeddruppels in de sneeuw in het zwakke licht van een flikkerende straatlantaarn zijn op een of andere perfide manier esthetisch. En hij had goed gekozen voor het begin. De Zweden zijn niet al te wreed. Bullerborn-horror doet het redelijk goed.
Dan de klassiekers
Even dacht ik aan de Zweedse film, ik had het kunnen doen. Dat had ik niet. We keken naar "Laatste bestemming", "Ik weet wat je afgelopen zomer hebt gedaan" en "Halloween". Ik deed het heel dapper, maar moest naar het toilet (om te herstellen), naar de keuken (om de liedjes van mijn kinderen te neuriën voor geruststelling) en naar de koelkast (om alcohol in me te gieten). Omdat ik er altijd heel ontspannen uitzag met drie per duizend op de aftiteling, was de heer rijp voor het eindexamen: bioscoop.
De wetenschap kan me een keer doen
We keken "Sleep me to hell". Dit is zo'n beetje de meest gekke horrorfilm die je je kunt voorstellen. Met een gekke oude vrouw die weer tot leven komt, half verrot. Buhuuu. Ik besef dat het ding meer leek op lachen dan wenen, maar zonder gin, toiletten en vertrouwde omgeving was ik verdwaald. Ik begroef mijn vingernagels zo diep in de armen van mijn compagnon dat ik blij ben dat ik geen aanklacht wegens mishandeling heb ontvangen. Toen renden we door het park naar huis. De gekke oude dame sluit altijd op onze hielen. 'S Nachts sprong ik verschillende keren op en bedekte ik elke centimeter huid met de deken, zoals ik toen ik vijf was, toen ik bang was. "Sommige mensen blijven gewoon onvolwassen", zuchtte mijn vriend. "Ik geef het op", stemde ik met tegenzin in.
In "Twilight" kreeg hij hem
We hebben geen horrorfilms meer gezien. Waarschijnlijk waren we nu bang: ik voor mijn leven, althans voor zijn bovenarmen. Op een gegeven moment zaten we weer in de bioscoop: op de achterste rij, om te knuffelen bij Twilight. Maar we kwamen niet knuffelen. "Als hij hem zo blijft behandelen, zal ik een staak in zijn verdomde vampierhart leggen," siste mijn vriend, zijn ogen wijd open. "Dat is maar fictie," zei ik geruststellend, maar hij luisterde niet, hij zat er middenin in de film. En ik dacht: hoe onvolwassen!
