Eindelijk weer school: waarom ben ik blij als de vakantie voorbij is!
Ik hou van mijn kinderen. Dat moet van tevoren worden gezegd. Anders kunt u verkeerd begrijpen wat er nu gebeurt. Eerlijk gezegd, mijn kinderen zijn echt geweldig. Maar zoals elke goede relatie, heeft het een gezonde afstand nodig tussen mijn nakomelingen en mij. Elke moeder weet hoeveel vrije dagen schoolkinderen hebben (meer dan twaalf weken). En als je de gekke beslissing hebt genomen om de vakantiezorg niet volledig te gebruiken, breng je bijna drie maanden door met de liefste kleintjes? grote delen ervan zonder pauze. Horror.
Ik vind het mooi, maar het is anders
In mijn geval lijkt het me altijd heel leuk: met uitstapjes naar het zwembad, naar de dierentuin en harmonieuze uren, waarin iedereen blij is eindelijk eindelijk veel tijd samen door te kunnen brengen. Maar zoals meestal het geval is met ideeën, zijn het altijd alleen ideeën. Precies drie dagen lang dacht ik dat het een ambitieuze moeder was. Dan gaat het snel bergafwaarts? en we raken extreem geïrriteerd.
Help, ze vervelen zich!
Natuurlijk is het leuk om tot 12 uur in pyjama rond te hangen en urenlang kunstwerken te krabbelen of naar radiospelen te luisteren aan de keukentafel. Maar op een gegeven moment komt wat ik niet weet en mijn kinderen "verveeld" noemen. In het begin is het vaak grappig, dan zeggen ze: "Ik verveel me zo, mam, wat moet ik doen?" En ik antwoord: "Ik verveel me nooit, kijk, als je iets kunt bedenken!" Omdat ik, net als elke moderne moeder, weet dat kinderen zich soms moeten vervelen om creatieve en onafhankelijke mensen te worden, je kunt eindelijk overal lezen. De zelfstandige werkt dan meestal. NOT. Tenzij het gaat om zelfstandige Rumgenöle. Op dit moment ben ik nog steeds relatief ontspannen. Wat betekent dat ik maar twee of drie keer per dag schreeuw.
Waarom slapen kinderen altijd als het niet hoort?
Dan komt de fase van constant worden afgeluisterd, over speelgoed, over wat we willen doen, of over een onzin die ik hier niet kan bedenken omdat het te dwaas is om te onthouden. Wat overblijft, is het feit dat kinderen onder de tien jaar thuis altijd iets van me willen. Het maakt niet uit waar we nu zijn? in de dierentuin, het bad of het Mega-recreatiepark. Op een gegeven moment begint hij aan de overkill van de vakantiefamilie die oprechte genegenheid in ernstige agressie kan veranderen.
Er is geen rust voor mij van deze kleine energievampiers, die zo verrukkelijk kunnen zijn en die ik heel erg heb gewenst, maar die me permanent en met zekerheid in de waanzin drijven. Omdat ze bijvoorbeeld nooit 's ochtends tijdens schooltijd willen opstaan en tot 10 uur kunnen slapen, en op school, om 7:15 uur, jammeren ze echt hard. Tegelijkertijd kon ik uitslapen, ik ben theoretisch vrij. Hoewel je het niet zo kunt noemen. Als moeder heb je immers 24/7 dienst.
Eigen schuld? Waarschijnlijk!
Is het mijn schuld, omdat mijn kinderen alleen zijn? Waarschijnlijk wel. Misschien moet ik met hen naar het Caribisch gebied vliegen, een oppas voor me regelen of ze gewoon de hele vakantieperiode op school achterlaten. Ik zou het eindelijk kunnen. Maar kost alles. En natuurlijk zijn er deze mooie momenten waarop alles heerlijk comfortabel is en we genieten van de tijd samen! Natuurlijk zijn mijn kinderen ook totaal ongecompliceerd en super easy-care. Maar eerlijk gezegd, is dat een maximum van twee, drie uur per dag? en hij heeft er 24.
Ik droom ervan te werken en tijd door te brengen met volwassenen
Dat is waarom in vakantieweek twee begint wat in het algemeen anticipatie wordt genoemd. Misschien met ons allemaal, maar zeker met mij: ik droom ervan om in vrede te werken, koffie te drinken op kantoor zonder te praten, veel tijd doorbrengen met volwassenen die niet willen dat ik en ik vijf minuten alleen op de Loo, zonder "Mama" te schreeuwen of het appartement te verwoesten. Ik kijk echt uit naar het kantoor, hoewel ik me realiseer dat dit natuurlijk niet het eiland van gelukzaligheid is. Tenminste niet op de lange termijn. Maar dat maakt niet uit, want binnenkort wordt het zeker weer vakantie.
