Gelukkig gescheiden

Wanneer een huwelijk voorbij is, vinden maar weinig mensen het rendabel. Integendeel, de meeste mensen voelen dat hun hele leven alleen maar wordt gekenmerkt door verliezen: ze verliezen hun partner, hun plannen voor de toekomst, hun dagelijks leven. Sommigen raken hun kinderen kwijt, het appartement of het huis, sommigen verliezen wederzijdse vrienden en niet in de laatste plaats ook geld.

Het leven na een scheiding is een leven van "niets meer". Je gaat niet terug naar de Italiaan, je winkelt niet voor het weekend. Je viert niet samen kerst, ga niet op vakantie. Zeer weinigen kunnen zich kort na een scheiding voorstellen dat dit "niet meer" ook het potentieel heeft van een grote "nog niet".

Als een paar besluit op te splitsen, omdat de slechte dagen de overhand hebben en de goede dagen slechts herinneringen zijn, moeten ze zich allebei opnieuw vestigen. Dat kost tijd, vooral voor degenen die in de steek zijn gelaten. Het verlies van een echtgenoot verlamt. Geen gidsen of tips van vrienden helpen: niet roken, niet drinken, sporten, naar de lucht gaan, op zoek naar een nieuwe hobby. Maar hoe kun je dat doen als je 's ochtends amper opstaan ​​om uit bed te komen?

Het duurt minstens een tot twee jaar voordat de meeste mensen zich opnieuw oriënteren totdat hun leven niet langer wordt gekenmerkt door verlies, maar door een nieuw begin. Zelfs als niets maanden achter elkaar beweegt, leer je op een gegeven moment weer voldoende jezelf te zijn. Stap voor stap breidt zich een nieuwe voldoening uit. En niet weinigen bouwen een leven op dat onafhankelijker en rijker is dan het vroegere getrouwde leven, en op een gegeven moment zonder ironie kan zeggen: "Ik ben gelukkig gescheiden."

Rabea Tolmein * zegt dat ze eerst een zombie was, dan een geest, dan een kauwroddel, en toen - langzaam - "Ik heb mezelf weer in een mens veranderd." Rabea zit op de bank in haar woonkamer in een wijk in West-Berlijn met gerenoveerde gebouwen in Wilhelminiaanse stijl, ze heeft latte macchiato gemaakt en koekjes toegevoegd. Niets ziet er willekeurig uit in haar appartement: de chromen matglazen kast in de gang, de Art Deco-lamp op de salontafel, de ronde kussens op de vloer, de moderne foto op de muur in rood, lichtrood en donkerrood.

De laatste keer dat de 38-jarige zich vestigde zoals ze wilde, was tijdens haar studietijd, maar ze woonde in gedeelde appartementen en had niet veel geld. Na haar afstuderen verhuisde ze naar haar vriend en begon ze te werken als docent, twee jaar later trouwden ze. "Het decor was niet zo belangrijk," zegt ze, "dat was nogal rustiek eiken".

Rolf, zegt ze nu, is een aardige man. Ze neemt een slokje koffie en bijt in een koekje, en zelfs als je een tijdje naar haar toon luistert, is er niets ironisch in die zin. Ze meent het: haar ex-man was een aardige man. "Ik ben ook een leuke vrouw", voegt ze toe en lacht, "we hadden veel plezier samen, vooral in het begin."

Als ze nu probeert uit te leggen waarom - de aardige man en de aardige vrouw - ze het niet meer begrijpt, ze praat over weinig tijd, veel werk en korte feestavonden, ze praat over twee uitgeputte mensen die gewoon 's avonds in bed blijven liggen en na een tijdje zegt ze: "We woonden gewoon uit elkaar, het klinkt altijd zo stom, maar in feite was het zo: op een gegeven moment waren we geen stel meer, slechts twee mensen leefden hun leven naast elkaar."

De ruzies begonnen toen hij, een succesvolle business consultant, een aanbod kreeg in Keulen. Zij, de succesvolle redacteur, wilde niet meekomen. Wekenlang hebben ze ruzie gemaakt. En op een gegeven moment beseften ze dat hun baan in de loop der jaren zo groot was geworden dat er niet veel ruimte overbleef voor hun liefde. "Het was een zeer trieste realisatie", zegt Rabea, "we moesten toegeven dat we alleen naar onze toekomstige carrière kijken, niet ons privéleven, alles was gewoon mechanica en gewoonte."

* Alle namen zijn gewijzigd door de editor

Haar man verhuisde naar Keulen, Rabea verbleef in hun gedeelde appartement in Berlijn. Korte tijd later werd hij verliefd op een nieuwe collega. "Dat was een schok", zegt Rabea, "ik had het nog niet echt begrepen." De scheiding was plotseling definitief - en zeer pijnlijk.

Twee weken lang schreef ze zichzelf ziek, ging dagen niet uit, huilde, keek tv, begon opnieuw te roken. Van tijd tot tijd kwamen vrienden voorbij en troostten ze zich, luisterden ze. "Mijn vrienden waren heel geduldig," zegt ze nu, "ik ben al uren aan het sms'en."

Na een half jaar begon ze op te ruimen, intern en extern. Ze keek rond naar een appartement, werkte veel, ontmoette haar scheidingsadvocaat. Ze zag haar ex-man zelden. Het waren korte ontmoetingen waarbij ze schreeuwden of niet veel te vertellen hadden.De scheiding was tamelijk ongecompliceerd, ze waren financieel onafhankelijk, er waren geen kinderen en "hij was welkom om de eik rustiek te maken."

Toen ze verhuisde, rende ze in het weekend van de ene naar de andere winkel. En kocht alsof haar leven ervan afhing. Bij elke tafel, elke stoel, elk kussen probeerde ze een stuk leegte in te vullen dat achtergelaten was door het huwelijk. "Natuurlijk was dat een illusie", zegt ze nu, "ik zou niemand adviseren, maar het heeft me een tijdje geholpen."

Twee jaar zijn verstreken sindsdien. Rabea is begonnen met een spreektherapie om haar nieuwe leven beter te regelen. Het appartement is gemeubileerd, de aankoopaanvallen hebben meer controle. Ze begon te schermen en ontmoette een paar nieuwe mensen. Ze heeft geen partner, hoewel ze zich in een paar zaken heeft verdiept. De scheiding heeft veel dingen met haar in gang gezet.

"Ik ben me gaan realiseren dat sommige van die banaal klinkende frasen zo banaal klinken, gewoon omdat ze zo vaak werden gehoord," zegt ze, "dat je bijvoorbeeld aan relaties moet werken, of dit buzzword over werk-privé balans ". Rabea werkt nog steeds veel en nog steeds graag, maar als ze nu "zou raken", zoals ze het zegt, dan zou ze aandacht schenken aan "meer leven en meer balans".

Monika Greschel * zegt dat ze maanden niet heeft geleefd nadat ze was gescheiden. Hoewel ze verhuisde naar een mooi driekamer appartement in Potsdam, niet ver van Sanssouci Park, ging ze naar haar halve dag baan bij een belastingaccountant, maar verder: "Ik zat rond te niksen en niets te denken".

Ze was 57 jaar oud, de zoon studeerde in de VS, de dochter in München. Haar man, met wie ze al meer dan 30 jaar getrouwd was, had een andere vrouw gekozen die tien jaar jonger was dan Monika.

"Het was als een slechte film: de vrouw kreeg de kinderen groot en versterkte zijn rug, en vervolgens besluit hij om een ​​tweede jeugd te beginnen," zegt Monika. In Sanssouci Castle Park zijn de weiden bevroren en de wegen ijzig, maar ze laat twee keer per dag minstens een half uur met de hond, een golden retriever met een dikke snuit en een glanzende vacht. Ze heeft hem drie jaar lang. De scheiding is nu vier jaar geleden.

Het was al geruime tijd aangekondigd, ook al ziet ze het pas na het feit. Ze sliepen al jaren apart, en toen hij thuis was, trok hij zich meestal terug in zijn studeerkamer, hij, de architect, die piekerde over zijn tijdschriften en tekeningen. En zij, de huisvrouw met een baan van een halve dag, winkelde en kookte en zorgde voor de kinderen. "Ik was een echte moeder," zegt ze vandaag, stil door de crunching snow voor een tijdje.

Het was geen slecht leven, zelfs hij had dat gezegd. Maar hij wilde weer bloeien, met zijn nieuwe vriendin naar Rome en Barcelona rijden, wandelen en skiën. "Ik was boos", zegt Monika, "hij heeft nooit geprobeerd om deze dingen met me te doen, ik raakte verveeld met hem." Hij liet haar geen keus: toen hij zijn vriendin vertelde, had hij al besloten. Ze huilde, ze schreeuwde, ze werd overstuur, ze gooide hem het huis uit. Toen kwam de grote stilte.

Een vriendin hielp haar om snel een flat te vinden. Ze wilde niet met zoveel herinneringen in huis blijven. De kinderen belden vaak, de vrienden probeerden het, maar ze waren allemaal getrouwd en werkten. Velen waren ook wederzijdse vrienden, voor sommigen verloor ze in de tussentijd contact. "Natuurlijk was hij het betere gezelschap", zegt Monika en snuift, "hij had al een nieuw leven, ik zat alleen maar rond en huilde."

Voor nachten zat ze op de computer en sprak met andere vrouwen wier levensverhalen verborgen waren onder codenamen als "Buzzi69", "de afgebroken" of "verlangende muis". Allemaal gescheiden of gescheiden, alles ergens tussen ontkenning en heroriëntatie. Monika sloot zich aan bij een forum waar vrouwen ontmoetten die in de steek waren gelaten, velen van hen, zoals Monika, en geen 30, het 'oude ijzeren' was de rode draad.

Als ze terugkijkt, zegt ze dat het ongeveer een jaar duurde voordat de slaperigheid afnam, een jaar waarin ze besloot: ze moest er letterlijk uit. Haar dochter bedacht het idee van de hond omdat haar moeder niet eens kon opstaan ​​om een ​​wandeling te maken. Omdat de hond bij haar is, moet ze twee keer per dag blazen. "Ik heb altijd geglimlacht naar mensen die een huisdier kopen omdat ze alleen zijn," zegt ze, "nu begrijp ik dat."

De scheiding, Monika zegt vandaag, maakte haar wakker. Tijdens de lange wandelingen heeft ze veel nagedacht. En besefte dat ze de lange jaren boven alles had gewerkt: ze had geen tijd genomen voor hobby's, was niet gegaan om te sporten, had amper gelezen. En ze dacht terug aan de jonge vrouw die ze eens was geweest, een vrouw die danste, de ene roman na de andere verslond, droomde van wereldreizen. "Op bijna 60 jaar," zegt Monika, "begon ik mezelf te emanciperen."

Stap voor stap begon ze wat ze haar 'derde leven' noemde.Ze zit in een kookgroep, gaat naar de sportschool en ze leest bijna elke week een roman. Ze houdt ook van winkelen op de wekelijkse markt, precies wat ze wil. En ze heeft een nieuwe vriendin, Hanne, die ook enkele jaren alleen woont. De twee vrouwen ontmoeten elkaar voor koken, koffie en een wandeling, en dit voorjaar willen ze naar Toscane reizen.

Een beetje, zegt ze, voelt ze zich alsof ze in een tweede jeugd zit. Een collega vroeg haar zelfs onlangs hoe ze erin slaagde er jonger en jonger uit te zien. Maar het grootste compliment dat haar zoon haar gaf toen hij haar opzocht tijdens de pauze van het semester. Ze had Aziatisch gekookt en ze hadden de hele avond plezier. Ze vertelde hem over haar reisplannen, de sport en de boeken, en op een gegeven moment keek hij haar verbaasd en blij aan en zei: "Mam, je hebt nu een eigen leven!"

Gelukkig Gescheiden?! (Mei 2024).