Ik eet de snoepjes weg van mijn kind

Susanne Arndt

© Jaane Christensen

Met een look die schommelt tussen walging en amusement, ze nagelt me ​​aan de boom en kreunt: "Ik kan het niet geloven, de moeder eet het koekje voor haar kind!" Ik schaam me, maar bijt er weer in. En nog een keer. En nog een keer. Tot het hele koekje weg is. Lekker, prinzenrolle!

Proeven is niet zo goed voor mij vandaag omdat ik boos ben. Niet de vrouw die Fred het koekje gaf en naar me staart alsof ik een kakkerlak ben. Maar op Fred, die naast me brult, alsof ik hem in de vinger had gebeten en niet in het koekje.



Alles kwam zo: we zitten in het bos met een paar gezinnen en gaan picknicken. Fred bijt altijd koekjes van deze moeder, het maakt me ongemakkelijk, vooral omdat hij altijd zegt: "Ik wil nog een koekje!" in plaats van "Mag ik nog een koekje?", zoals ik hem ontelbare keren heb laten zien. En dan zegt hij niet eens bedankt als hij buit heeft.

Nadat ik hem tevergeefs heb gevraagd om hem te bedanken bij het zevende koekje, neem ik het koekje uit zijn hand en bijt het in tot het weg is. Ten slotte moet het kind leren dat zijn acties, of in dit geval inactiviteit, gevolgen hebben.

Oké, om eerlijk te zijn, moet ik toegeven: naast het educatieve aspect was hebzucht de belangrijkste reden voor mijn culinaire wreedheid. Ik heb het koekje van Fred opgegeten omdat mijn mond altijd water gaf. Ik was bijna gek van verlangen, ik wilde zo'n chocoladekoekje hebben! Maar ik durfde de moeder niet te vragen waar Fred haar de hele tijd zo schaamteloos had gesmeekt. Met mijn koekjesoverval was ik in staat om twee vliegen in één klap tegelijk te slaan: mijn ongebreidelde honger opvoeden en bevredigen.



Ik breng ze vaak tot zwijgen op kosten van Fred. Ik heb nooit snoep in huis omdat ze in principe de weg van de winkel naar het appartement niet overleven. Trouwens, ik ben te dik, dus ik wil niet echt snacken. Fred's vader kan het niet schelen en dus is Fred de enige in de familie die snoep bezit. Of hij krijgt het van oma, van obers en kassiers of van de dame die ernaast woont. Toen Fred nog kleiner was, lukte het me bijna altijd om de snoepjes die hij bood met een vriendelijke glimlach te vangen, voordat ik me zelfs realiseerde dat hem iets werd aangeboden. En om ze in mijn zak te laten zinken. Naarmate hij ouder werd, werd het moeilijker, Fred was alert.

Gisteravond knabbelde ik aan de eetbare armband die hij had meegebracht van het kinderfeestje. Als hij had geweten dat het eetbaar was, zou hij het zelf hebben opgegeten. Ik had het voor hem weggehouden en gespeculeerd dat hij uiteindelijk in slaap zou vallen en dan in het geheim op een of twee suikerparels zou kauwen. Maar voordat ik het wist, werd de armband opgegeten, alleen een versleten rubberen band hing nog vochtig in mijn tanden.

Ik werd overweldigd door een golf van zelfhaat, maar het stierf snel weg. Uiteindelijk heb ik Fred gered van het krijgen van een cariësversterkende, chemische caloriebom, die zeker een verscheidenheid aan E's bevatte. Misschien ben ik toch geen slechte moeder.



Kunnen deze kinderen eerlijk delen? | Mensenkennis (Maart 2024).



Snoep, koekjes, uitje, snoep, zoon, kinderen, ouderschap, voeding, bekentenis