Katja Eichinger: "Een huwelijk werkt wanneer fetisjen en neurosen elkaar overlappen"

Katja Eichinger, geboren 1971 in Kassel. Na haar afstuderen ging ze naar Londen, studeerde aan het British Film Institute en werkte als filmjournalist voor "Variety" en de "Financial Times"

Het huis waar Katja Eichinger in München-Schwabing woont, is begroeid met klimop. Bernd Eichinger, de grote Duitse filmproducent, woonde hier al toen hij haar in 2006 ontmoette. In die tijd heette ze Katja Hofmann, leefde als filmjournalist in Londen en was niet van plan terug te keren naar Duitsland. Toen werd ze de eerste vrouw Eichinger, vervolgens 57, gecontracteerd en getrouwd, de workaholic en de eeuwige vrijgezel.

De appartementen zijn samen gerangschikt: Marokkaanse banken, een opera-achtergrond geschilderd op de muur, een open haard-dummy met een richel waarop witte callas en veel foto's zijn gedrapeerd. De scripts liggen op de plank boven de voordeur en souvenirs of souvenirs staan ​​of liggen overal: een Japanse gelukskat die Doris Dörrie ze gaf voor hun bruiloft, wedstrijden uit de favoriete pub van Katja, een kaartspel met Hollywoodsterren.

Katja Eichinger, 41, serveert zwarte thee en chocolade. Zinken, fragiel als ze is, in de grote, zachte sofa. Haar blond haar vliegt om haar hoofd, ze is niet verzonnen. Ondanks de tragedie, komt er iets grappigs en vreugdelijks van haar af, vertelt ze levendig en met vuistslagen.

Twee maanden na de verrassende dood van Bernd Eichinger in januari 2011, begon Katja Eichinger het leven van haar man op te schrijven. De tijd in het internaat, de studie in München, filmprojecten van "Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo" op "The Name of the Rose", "The Downfall" bij zijn laatste project, het script van de zaak Natascha Kampusch. Alle grote hits, miljoenen deals, maar ook de flops, faalangst en ex-vrouwen. Zijn biografie heet "BE" - zijn initialen, die Eichinger haar eerste date in de vorm van "Let it B.E." schreef op een stuk papier.

Gratis maar bijna altijd samen: Eichinger hield van veel vrouwen, trouwde er maar één, geen actrice, maar een journalist

ChroniquesDuVasteMonde: Was het pijnlijk om zijn biografie zo snel na de dood van je man te schrijven?

Katja Eichinger: Hij vertelde me toen hij nog leefde. Waarschijnlijk omdat hij al die jaren de verhalen van anderen had verteld, wilde hij het nu aan de zijne vertellen. Ons huwelijk was een permanente dialoog. Daartussen bleef hij zeggen: "Luister, onthoud dat!" Ik deed dat, niet wetend dat ik zo snel mijn toevlucht moest nemen tot deze mentale aantekeningen. Met zijn dood was ik mijn gesprekspartner kwijtgeraakt. Door het boek op te schrijven, kon ik deze dialoog voortzetten, althans mentaal. In die zin was het een zachte landing voor mij.

Zijn dood was het tegenovergestelde: haar man is in Los Angeles aan het eten met vrienden in het restaurant "Cecconi's"

stierf aan een hartaanval. Ik was in shock. Het dagelijks leven haalt sneller in dan je wilt. Wanneer iemand sterft, veranderen veel dingen zo snel na een tijdje. Het bureau, de plank in de badkamer, de kleren naast het bed. Ik was vreselijk bang voor verandering. Dus ik heb alles gefotografeerd zodat het wordt opgenomen. Tegelijkertijd wist ik dat dingen zonder Bernd hun gang zouden gaan, ik moet dat accepteren.

ChroniquesDuVasteMonde: Vertel me alsjeblieft, hoe heb je elkaar ontmoet?

Katja Eichinger: We waren aan het telefoneren. In die tijd werkte ik als journalist voor de branchepublicatie Variety in Londen. Na het telefoongesprek rende ik de keuken in en mijn kamergenoot vroeg nogal in de war wat er met me aan de hand was.

ChroniquesDuVasteMonde: Aha, waarom dat?

Katja Eichinger: Ik had waarschijnlijk zo'n gloed in mijn gezicht. Ik werd verlicht door zijn stem. Daarnaast hadden we een leuk gesprek. Een inhoudelijk gesprek, het tegenovergestelde van cynisch. Sommigen worden op het eerste gezicht verliefd. Ik werd verliefd op Bernd toen ik hem voor de eerste keer hoorde spreken.

ChroniquesDuVasteMonde: Op de German Film Awards 2006 verscheen je als officiële begeleider van Bernd Eichinger in een witte jurk. 'S Nachts werd je bijna onafscheidelijk, toch?

Katja Eichinger: We hadden allebei geen behoefte aan een langeafstandsrelatie. Hij heeft alles op één kaart, ook ik. In die zin waren we zeker vergelijkbaar: alles of niets.

ChroniquesDuVasteMonde: Drie maanden later kwam het huwelijksaanzoek, in hetzelfde jaar was getrouwd in Los Angeles. Eichinger had altijd geweldige vrouwen - Katja Flint, Hannelore Elsner - aan zijn zijde. Jij was de eerste vrouw met wie hij trouwde.

Katja Eichinger: Nou, waarom niet? Hij was ook de eerste man die ik zo onvoorwaardelijk accepteerde. Een huwelijk werkt wanneer fetisjen en neurosen elkaar grotendeels overlappen. Dat was het geval met ons. Ik hield van de totale afwezigheid van normaliteit. Het was een geluk dat ik iemand vond die me verdroeg en omgekeerd. Vermoedelijk gebeurt dit slechts één keer in een leven.

ChroniquesDuVasteMonde: De filmset "The Perfume" in Barcelona was de eerste persoonlijke ontmoeting, toch?

Katja Eichinger: Dat was teleurstellend. Er was een misverstand en ik dacht: "Wat is dat voor de gek?" Tijdens de Berlinale belde ik hem toch omdat ik op zoek was naar een goed verhaal. We hebben toen de voorpagina van "Variety" bereikt met zijn plan om het "Baader Meinhof Complex" te verfilmen. Een primeur - voor beide partijen. 'S Avonds zagen we elkaar toevallig op een feestje. Bernd kwam binnen, gevolgd door een cameraploeg. Nou, ik moest een eikel maken, maar we hadden iets gemeens te vieren ...

ChroniquesDuVasteMonde: Wanneer was het duidelijk dat er iets speciaals zou gebeuren?

Katja Eichinger: We zagen elkaar plotseling en het was duidelijk dat we al lang het professionele niveau hadden verlaten en ons tot elkaar aangetrokken voelden. In de tussentijd ging het erom de ander als mens te leren kennen en of we elkaar het water kunnen geven.

Een klassieke filmproducent met blondines, hier met dochter Nina en vrouw Katja

ChroniquesDuVasteMonde: Hoe was het leven met Bernd Eichinger, die permanent heeft gewerkt als een geobsedeerde film?

Katja Eichinger: Er waren veel telefoontjes in boxershorts. Nee, serieus: werk was voor hem zelfrealisatie, maar ook zelfontdekking. Het ging altijd over het hele ding. En niets mocht hem in de weg staan. De één was op zijn missie, zowel voor hem als tegen hem. Hij was tegelijkertijd een berserker en overgevoelig. Waarschijnlijk hebben mijn jaren van gemeenschapsleven me perfect voorbereid voor ons dagelijks leven. Behandel de ander op de manier waarop je behandeld wilt worden en oefen elke dag tolerantie. En je klopt op de deur voordat je de kamer van de ander binnengaat.

ChroniquesDuVasteMonde: Waarom gaf u, een onafhankelijke, geëmancipeerde vrouw, na het huwelijk uw baan op?

Katja Eichinger: Het tempo van nieuwsrapportage, deze eindeloze stroom van informatie, heeft het energieniveau van Bernd niet evenaren, dat soms sterk geconcentreerd was. Journalistiek is voor mij als heroïne. Je wilt altijd meer, hang aan de naald van herkenning. In het begin was onthouding moeilijk voor mij, toen leerde ik het werken op langere termijn te waarderen. En tijdens mijn huwelijk schreef ik een roman en een scenario.

ChroniquesDuVasteMonde: Ben je tussendoor gestopt en dacht je, waanzin, wat gebeurt er met me?

Katja Eichinger: Madness was geen buitenaards concept voor mij. Lange tijd had ik besloten het burgerlijke leven te staken en niet het doel om een ​​gezin te stichten en een vaste baan te krijgen. In Londen leefde ik als een tiener, zonder verantwoordelijkheid en constant in beweging. Mijn vrienden maakten zich eerst zorgen omdat alles zo snel ging. Over de bruiloft, dan hebben ze gewoon plezier. Dat alleen ik, de minst gedomesticeerde vrouw, een vrouw werd.

ChroniquesDuVasteMonde: Bernd Eichinger was een visionair op het gebied van film, maar zeer ouderwets in het dagelijks leven. Hij had geen mobiele telefoon, geen laptop, kon geen geldautomaat bedienen en ging niet naar de supermarkt. Was dat niet ongelooflijk moeilijk?

Katja Eichinger: Dat irriteerde me helemaal niet. Dit waren voordelen, geen nadelen. De kleinste vaardigheid die ik had, zoals een gloeilamp erin schroeven, werd bewonderd. In ons huis in L.A. ben ik altijd bijzonder gelukkig geweest. Niemand kende ons daar, de telefoon ging zelden vanwege het tijdsverschil, we hadden de hele dag voor ons, we schreven overdag, reden rond met Bernd's oude Mercedes en gingen 's avonds met vrienden uit eten.

ChroniquesDuVasteMonde: Hoe ga je ermee om wanneer de partner voortdurend onder extreme stress staat?

Katja Eichinger: Je zoekt retreat-kansen. Ik begon opnieuw oude grieks te vertalen. Filosofische teksten die me hebben geholpen de wereld te begrijpen, maar ook om uit te schakelen. Of speelde piano met een koptelefoon, dus iedereen had zijn rust.

ChroniquesDuVasteMonde: Was Bernd Eichinger een macho?

Katja Eichinger: Grappig dat hij zo altijd werd gezien. Hij hield van de vrouwen. Ik hoefde mijn hele punkhouding niet te verbergen, integendeel, het was leuk. Naast hem zou ik gewoon kunnen zijn zoals ik ben. Ik wilde niet Yoko Ono worden van de filmindustrie en mezelf produceren. Daarom heb ik mezelf nooit alleen laten fotograferen. Een relatie moet altijd innerlijk zijn, niet uiterlijk.Daarom maakte het mij eigenlijk niet uit waar mensen het over hadden.

ChroniquesDuVasteMonde: Ze schrijven nonchalant over Eichinger's liefde voor de rosse buurt, de hoeren die hij meenam naar het 'Chateau Marmont', en dat als hij geen partner had, hij minnaressen hield.

Katja Eichinger: Eerlijk gezegd kon ik begrijpen dat hij in de trek ging. Waarom niet? Met de stress en de korte tijd, maar eerder duidelijke uitspraken dan valse beloften, toch? Als ik een man was, zou ik hetzelfde doen.

ChroniquesDuVasteMonde: Tegelijkertijd was Eichinger ook bekend dat hij goede vrienden bleef met zijn ex-vriendinnen na de scheiding. Was je jaloers?

Katja Eichinger: Nee, daar voelde ik te veel van gehouden. Ik geloof ook dat hij te allen tijde de juiste vrouw in zijn leven had. Elke persoon dicht bij hem heeft hem bij mij gebracht. Daarvoor kan ik zijn vrouwen alleen maar dankbaar zijn.

ChroniquesDuVasteMonde: Eén van hen heeft zelfs je nieuwe achternaam, toch?

Katja Eichinger: Ja, Barbara Rudnik. We ontmoetten elkaar op het vliegveld kort na mijn bruiloft en deelden een taxi. Ze was volledig verbluft dat ik terughoudend was om de naam van Bernd te accepteren en dacht aan een dubbele naam. Ze heeft mijn hoofd grondig gewassen, een nieuwe naam was een teken dat er iets in mijn identiteit was veranderd. Toen ik uit de taxi stapte, heette ik Katja Eichinger.

Een echt type: Modieus compromisloos, radicaal in denken. Katja Eichinger besliste al snel tegen een burgerlijk leven

Tijdens het vijf jaar durende huwelijk zijn de twee samen de klok rond en slechts tien dagen uit elkaar. De twee jagen over de hele wereld, bezoeken filmlocaties, filmfestivals en leven vaak uit hun koffers. Het belangrijkste project in deze periode was "The Baader Meinhof Complex", het script dat Eichinger schreef in L.A., en Katja las elke avondcorrectie voor en schreef parallel het boek aan de film.

ChroniquesDuVasteMonde: Eichinger heeft zijn leven lang heel intens geleefd. Zijn wodka-uitspattingen zijn legendarisch. Als hij in een goed humeur was, gooide hij een bril weg en toen was er het permanente trillen van een hand ...

Katja Eichinger: Dat stoorde me nooit. Vooral omdat ik geen interesse heb in het transformeren van een man. Ik zei net tegen hem: "Bernd, een man van jouw leeftijd die een sigaret rookt, ziet er niet meer cool uit, gewoon wanhopig." We zijn toen gestopt met roken samen. Het verbond bestaat nog steeds voor mij. Sinds zijn dood wil ik gewoon roken. Maar ik trek mezelf samen. Eindelijk is het geregeld.

ChroniquesDuVasteMonde: Wat was het moeilijkste na zijn dood?

Katja Eichinger: Het voortbestaan.

ChroniquesDuVasteMonde: Dat is alles?

Dat is veel als je de liefde van je leven verliest. Het is net een aardbeving. Alles stort in elkaar, al het puin ligt op je. En je moet besluiten om weer op te staan. Alles na de dood van Bernd was een kwestie van wil.

ChroniquesDuVasteMonde: Heeft Bernd het feest eigenlijk verlaten toen zij het beste was?

Katja Eichinger: Het feest was zeker in volle gang, zoals de Engelsen zeggen. Een week voor zijn dood zei hij: ik heb alles wat ik wil.

De biografie "BE" vertelt Eichinger's weg van München naar Hollywood (576 p., 24,99 euro, Hoffmann en Campe)

ChroniquesDuVasteMonde: Kort na zijn begrafenis was je te zien op de Berlinale en op de favoriete plekken van Eichinger, zoals het restaurant "Borchardt" of in "Schumann's". Ze zaten op 'hun' plaatsen - waarom was dat zo belangrijk voor jou?

Katja Eichinger: Ik wilde niet dat deze plaatsen de macht over me wonnen. Ik moest ze onder ogen zien, ze voor mezelf heroveren. Ik wilde geen gehucht worden en op een vreemde manier door het leven gaan. Dit is een proces dat iedereen op zijn eigen manier doorloopt.

ChroniquesDuVasteMonde: Je werd op 39-jarige leeftijd weduwe. Wat helpt tegen de pijn?

Katja Eichinger: De gedachte aan mijn grootmoeder. Op 23-jarige leeftijd was ze weduwe en achtergelaten met twee kleine kinderen en een landgoed met schulden. Als ze dat heeft ingepakt, pak ik het ook in. En de gedachte: veel vrouwen doormaken wat ik doormaak.

Kort voor ons interview was Katja Eichinger voor de tweede keer in Los Angeles na het overlijden van Bernd Eichinger. Ze heeft een filmproject geërfd van haar man, dat ze daar wil promoten. Misschien zal ze de film ook produceren. Niets heeft nodig, alles kan. Dat is gewoon de grote vrijheid die je soms kan laten schrikken. Voor de reis was ze nerveus, daarna was het bezoek verrassend bevrijdend en gezond. Ze reed langs 'Cecconi's' en liep langs haar vorige huis. Ze keek ernaar en dacht: "Ja, dat is een huis waar ik woonde, maar nu woon ik ergens anders." De eeuwenoude zwarte Mercedes van Eichinger heeft haar bewaard.

Bernd Eichinger bei alleskino.de - Grußwort von Katja Eichinger (Mei 2024).