In de bioscoop: Egoiste - Lotti Latrous
Twee van talloze bestemmingen
Zoals de kleine junior gebracht naar Lotti Latrous in de polikliniek, weegt hij slechts 6,3 pond. Junior heeft aids. Zijn moeder bezweek aan het dodelijke virus en zijn vader, een rijke zakenman, kan niet voor zijn zoon zorgen. Madame Lotti streelt het gezicht van de kleine jongen en leest verhalen aan hem voor. Naast zijn bed liggen kerstcadeautjes. Junior wordt niet wakker op kerstochtend.
Florence is 23 jaar oud en zal de volgende dag niet ervaren. Haar trillende handen verraden haar angst voor de dood, die ze al dagen niet wilde verzilveren. Haar ademhaling is oppervlakkig, haar ogen kijken uitgeput op Lotti, die aan haar zijde staat en de laatste uren niet van de zijkant beweegt.
Madame Lotti, zoals Lotti Latrous door de stervende met liefde en respect wordt genoemd, heeft dat al gedaan honderden mensen dood begeleid. Ze offert zichzelf op voor haar werk en beschrijft zichzelf als "grootste egoïst" de wereld. Hoe kan dat
De meest egoïstische persoon ter wereld?
De reden hiervoor is te zien in haar biografie: geboren in Zwitserland in 1953, ontmoet ze haar Tunesische echtgenoot Aziz in Genève, waar hij werkt als directeur van Nestlé. Lotti en haar drie kinderen volgen Aziz bij zijn vele transfers door de helft van Afrika, tot het eindelijk zover is Abidjan (Ivoorkust) genoegen nemen met twee jaar.
Daar vindt de rijke Lotti haar ware bestemming, haar 'roeping' zoals ze het noemt: Ze opent de apotheek. En neemt het risico dat haar familie uit elkaar gaat op haar werk. Wanneer haar man wordt overgebracht naar Caïro, gaat ze niet met haar mee. Het kan de 120 mensen die hun hulp elke dag nodig hebben niet alleen laten. Ze kan niet en vooral: ze wil niet.
Haar zoon Selim, die vandaag trots is op zijn moeder, verbreekt het contact met haar gedurende twee jaar. Aziz steunt haar. Zijn liefde voor haar is groter dan elke aanspraak op de aanwezigheid van zijn vrouw die hij kon grootbrengen. Zijn 'hoofddoel', zegt hij, is altijd het 'gezin' geweest. "Een scheiding" kwam nooit in vraag. Lotti Latrous beschouwt zichzelf als de grootste egoïst ter wereld omdat ze neemt wat ze wil, zonder rekening te houden met haar familie. Tijdens haar zelfontdekkingsproces heeft ze ontdekt dat alleen haar werk in Abidjan haar gelukkig kan maken. En haar persoonlijke geluk plaatst haar - je zou dat egoïstisch kunnen noemen - boven alles.
Tussen afwijzing en bewondering
De jongen Filmmaker en regisseur Stephan Anspichler (27) begon zijn werk aan "Egoiste" in 2005. Hij wilde een authentieke film maken over de 'Zwitser van het jaar 2004', zonder politiek te worden of te evalueren. "De emoties staan op de voorgrond". Tot nu toe is hij geslaagd.
Wat deze documentaire nog steeds moeilijk maakt, is de hoofdrolspeelster. Aan de ene kant bewonderen we haar absoluut voor alles wat ze doet in Abidjan. We verwonderen ons over haar wilskracht en vooral over haar kracht om de nuchtere en verpletterende realiteit in haar 'centrum van hoop' onder de knie te krijgen. De manier waarop ze met haar familie omgaat, kan worden veroordeeld of geaccepteerd als haar persoonlijke keuze. Maar hoewel we met eigen ogen zien hoe liefdevol Madame Lotti voor de zieken zorgt, sympathiseert ze nooit echt met ons.
Misschien komt dat door hun dominante uiterlijk. We kunnen ons ook ergeren aan haar tranen in haar ogen en haar familie om vergeving vragen. Misschien vinden we haar verklaring dat ze 'de grootste egoïst ter wereld' te rustig is, alsof ze er gewoon de aandacht op wilde vestigen.
Misschien zijn we diep van binnen, maar ook een beetje jaloersomdat deze vrouw haar weg heeft gevonden en een vrij en zelfbepaald leven leidt. Omdat ze doet wat velen alleen maar dromen: ze realiseert haar droom en dus zichzelf. Misschien moeten we stoppen met het zoeken naar het perfecte achter een persoon die zoveel goed doet. En accepteer ze gewoon voor wat ze dagelijks doen via hun werk. omdat waar het echt om gaat, zijn de mensen die ze helpt. Al het andere is secundair.
