Interview: Gérard Depardieu - de god van Frankrijk
Naar het interview met Gérard Depardieu
Alles of niets, er is geen centrum in het leven van Gérard Depardieu: hij is een acteur en een wijnmaker. In Parijs heeft hij een viswinkel, een bistro en verbouwt een stadspaleis - allemaal tegelijk, allemaal in dezelfde straat.
In het midden van Parijs, in het fijne St. Germain, bezit Gérard Depardieu een viswinkel en een bistro, verbouwt een stadspaleis en heeft een tweede gebouwd. Alles in een straat. Als hij zijn wijn nergens ter wereld schiet of verkoopt, kun je hem daar zien. Op voorwaarde dat je hem herkent. Omdat Depardieu de grijsgeklede kolos is op een motorfiets die de Rue du Cherche-Midi rammelt, de naam van de weg, op en neer. "Gisteren was hij daar", zeggen de bouwvakkers. De visverkopers zeggen hetzelfde. Goed, dan zou hij er vandaag kunnen zijn. We hebben een afspraak, maar er zijn geen wetten voor een Depardieu. Een afspraak, een afspraak - Vabanque-spellen. Deze man kan alles doen, mag alles doen - en hij doet het. Eet, drink, beledig. Als hij geen goede dag heeft. Echter, als hij een goede dag heeft, wordt er gezegd dat hij de meest gulle, zachtaardige, grappigste persoon ooit is. We betreden de bouwplaats. Oorverdovend geluid, een tiental ambachtslieden in actie. Het Stadtpalais, de net versgeschilderde gevel, is nog niet af. Twee huisjes voor conciërges links en rechts. Absurd, maar hier leeft hij. Een reus in het dwerghuis. In de ene zijn bed en bad, in de andere keuken en een sofa. Als Depardieu thuis is, zijn de huisjes vol. Niemand past. Toeval? Nauwelijks. De 62-jarige leeft alleen ondanks zijn vriendin, die 29 jaar jonger is en door hem "ma petite Clémentine" wordt genoemd. Plotseling gaat er een huisdeur open, Depardieu verschijnt.
"Bonjour, ik kom zo meteen!", Een glimlach wijst erop en is weer weg. Dit wordt gevolgd door het stadium-klaar verschijning van zijn huishoudster in de kiel, met bezem en emmer. Iedereen die wil weten hoe Depardieu is, wordt het best gevraagd. Ze kent zijn leven, zijn liefdes. "Net als Elizabeth, zal ze het niet teruggeven", zegt ze, resoluut het puin op één hoop gooien. Elisabeth Guignot, zijn grote liefde, zijn eerste vrouw, de moeder van zijn twee oudste kinderen. Een ongelooflijk stel. Zij, klein en klein en van grote proporties, en hij - het tegenovergestelde. Het was niet goed. Depardieu heeft nooit tijd gehad voor het gezin en voelt zich vandaag nog steeds schuldig. "Praat niet over haar!" Adviseert de huishoudster. Helemaal niet, familie, vrouwen, zijn tragisch overleden zoon Guillaume, deze onderwerpen zijn helemaal niet. Hoe gaat het? Zal verschijnen.
Depardieu verschijnt opnieuw en verwelkomt Jörg Lehmann, de fotograaf die zijn vriend is, enthousiast, anders hadden we geen afspraak gemaakt. In een gigantische lobby, die nog steeds in aanbouw is, worden stoelen op elkaar gestapeld, ervoor een soort logboek. 'Kunst', zegt Monsieur, grijpt een stoel en laat zich vallen. En verwijst gracieus naar de lagere plaats op de kofferbak. Dan kijkt hij met een enigszins verbaasde blik rond, alsof hij in een klooster in Tibet zit en nu zijn monniken begroet als ochtendgebeden.
Hij zegt: "'s Morgens loop ik door het lege huis, ruik de stenen en kijk alles in vrede aan." Al op jonge leeftijd, het liefst om vijf uur, niemand stoort me, het wordt licht, ik hou niet van de nacht, het volk Het is hard in de stad en luid, in de natuur is alles anders, het is stil, ik hou van ontwaken, wanneer het leven opnieuw begint. "
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Als je zoveel van de natuur houdt, waarom woon je dan hier in het midden van de stad?
Gérard Depardieu: ik heb beide nodig. Ik hou van deze hoek van Parijs. Intellectuelen, buitenlanders wonen hier, en er zijn veel religieuze mensen. Ik hou van deze mix.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat bedoel je met religieuze mensen?
Gérard Depardieu: Ik ben religieus zonder in een bepaalde God te geloven. Als kind heb ik veel gebeden. Er zijn daar zusters, die in een zeventiende-eeuws gebouw wonen en op de een of andere manier leven zoals ze gewend zijn, afgezonderd van de wereld. Je hebt geen tv. Ik vind het leuk om met ze te praten.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Waar heb je het over?
Gérard Depardieu: Over alles, over haar tuin, het weer en weer over God, gebeden, haar lezen. Ze leven volgens de regels van St. Augustinus, die ik enorm aanbid. We bespreken veel, ik wil weten wat haar ervan overtuigt. De matron is buitengewoon goed thuis in de theologie, we hebben allebei altijd iets om over te praten.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Er is niet veel gepraat in uw familie.
Gérard Depardieu: ik heb het niet over mijn familie.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Kent u het Duitse woord Heimat, dat in het Frans niet bestaat?
Gérard Depardieu: Nee, dat zegt mij niet, wat is dat?
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Moeilijk, het is een manier van leven. Waar je vandaan komt of wat je gehoord hebt. Dit kan een huis zijn, maar ook mensen, een tuin, een stad.
Gérard Depardieu: Ik begrijp het. Nee, nee, dat heb ik niet. Misschien heb ik soms momenten waarop ik graag blijf om mezelf te voelen. Ik heb het met boeken, boeken zijn mijn thuis. Ik lees Balzac helemaal in New York, Baudelaire in de woestijn. Ik ben vaak onderweg, vaak op de vlucht voor huizen die vol zijn, zelfs voor mensen.
Ik heb geen dagboek en geen telefoonboek. De cijfers die belangrijk voor me zijn, heb ik allemaal in gedachten.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat drijft jou? Ze reizen veel en kunnen gewoon ergens in alle rust zijn.
Gérard Depardieu: Nee, dat kan ik helemaal niet. Ik wil nergens genoegen nemen. Ik wil mezelf niet binden. Ik ben niet op zoek naar nabijheid.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Hoe onderhoud je connecties?
Gérard Depardieu: Ik zal u iets vertellen: ik heb geen dagboek en geen telefoonboek. De cijfers die belangrijk voor me zijn, heb ik allemaal in gedachten. Ik schrijf brieven. Geen e-mail Dat fascineert me helemaal niet. Ik hou van communicatie, gesprekken, maar echte! (ziet er dreigend uit)
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Je bent een van de meest gerespecteerde acteurs in Frankrijk, maar het was ver in de top. Als een jonge jongen werd je gelachen op school, zelfs als een jonge man kon je niet goed praten. Ze stamelden en waren terughoudend om hun mond te openen.
Gérard Depardieu: Dat klopt. Zo was het, ik was de taal kwijt. We hadden een luide stilte. Voordat ik kon praten, leerde ik te gillen.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Hoe komt iemand die niet kan praten op het idee om acteur te worden?
Gérard Depardieu: Toeval, ik logeerde rond het treinstation, ontmoette een vriend die naar Parijs ging en tegen me zei: "Ik ga naar de toneelschool, ga met mij mee." Ondanks alles had ik een vreselijke drang naar communicatie, ik moest vroeg of laat naar het theater gaan. Iedereen was bang voor het podium. Ik niet. Het spel maakte me rustig. Iemand heeft me woorden gegeven die ik nooit heb gehad. Ik begon boeken, teksten te verslinden. Daar was ik 17.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Volgens critici speel je woorden, speel je met verzen van Racine of Corneille. Hoe heb je dat gedaan, hoe ben je er zelfs achter gekomen?
Gérard Depardieu: Ik had een geweldige leraar op de toneelschool in Parijs, hij stuurde me naar een ongewone arts die me met Mozart behandelde. Maandenlang luisterde ik naar Mozart, altijd in verschillende frequenties, geleidelijk aan werd ik rustiger. Mijn verstoorde spraak had duidelijk te maken met een verstoorde hoorzitting. Op een dag brak de knoop.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Is dat waarom een van uw wijnen Cuvée Mozart wordt genoemd?
Gérard Depardieu: Nee, nee, een mooi idee. (Smiles)
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Is muziek een post-therapeutische kwestie voor u?
Gérard Depardieu: Nee, ik hou van haar, ze is goddelijk. Ik hou van Mozart. Als hij een sonate zou moeten uitleggen, speelde hij het gewoon. Dat is geweldig. Zijn muziek is altijd nieuw, afhankelijk van wie het interpreteert, ik hoor een ander stuk.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wanneer vind je daar de tijd voor?
Gérard Depardieu: Nooit. Ik luister nooit alleen naar muziek, maar ik behandel muziek. Als ik werk, zoals met Riccardo Muti op het Salzburg Festival.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Ben je soms bang om de taal opnieuw te verliezen?
Gérard Depardieu: Ik speelde vorig jaar een Alzheimerpatiënt in de film "Small World". De ziekte is verschrikkelijk, maar vaak meer voor de anderen dan voor de zieken. Maar er zijn heldere momenten, momenten van glimlachen. Ik ontmoette Alzheimer-patiënten, Annie Girardot (onlangs overleden actrice, redacteur) zit er middenin, ze herkent niemand meer. Wreed, je kunt niet langer je weg over de wereld vinden, geografisch en anderszins. Ik stel me dat erg pijnlijk voor. Moeilijk om op deze manier te worden uitgeschakeld als je gewend bent aan vrijheid. Als dit me zou overkomen, zou ik graag een injectie willen hebben. Ik kon daar niet tegen, dan ging ik liever weg.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Ik las dat je een tante had die leed aan Alzheimer?
Gérard Depardieu: Ja, ze was in de war en liep door het bos. Dat wist ik al een hele tijd niet. Op een dag vond ik een brief van mijn vader in een magazijn, die hij wanhopig schreef aan zijn moeder. Deze brief is absoluut geweldig. Je moet weten, mijn vader was praktisch ongeletterd, kon niet schrijven. Ik liet de brief aan mijn vriend Marguerite Duras zien. "Kijk, dit is van iemand die niet goed kan lezen en niet kan schrijven, wat vind je van de taal?"
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Waarom Marguerite Duras, hoe kende u de schrijver?
Gérard Depardieu: Dat is een grappig verhaal. Ik was 19 en moest in één stuk een kindermoordenaar spelen na een van haar boeken.Margeruite wilde me ontmoeten. Dus ging ik naar haar toe, ik zag eruit als een hippie, had lang haar. Ze was klein. Later vertelde ze me waarom ik haar moest bezoeken: ze wilde zien of ik er een ben om bang voor te zijn.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En was ze bang?
Gérard Depardieu: Ja, precies. Daarna las ik alle boeken van haar.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En toen was je waarschijnlijk bang?
Gérard Depardieu: Nee, nee, ik bewonderde haar. We werden vrienden.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat zei Duras over de brief van je vader?
Gérard Depardieu: Ze was onder de indruk, het was een taal met zijn eigen codificaties, een taal die misschien alleen een moeder kan begrijpen - en een vader, als hij er is.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Was dat hetzelfde tussen jou en je moeder?
Gérard Depardieu: Dat doet er niet toe. Ik wil niet over mijn familie praten. Ik heb er genoeg van.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Je bent begonnen met het gezin.
Gérard Depardieu: Ik spreek het liefst over sensaties.
Ik hou van zondag, er is stilte, dan kook ik, rijd motor. Ik hou ervan om de wind te voelen en gewoon weg te rijden.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: We hebben zojuist gesproken over Alzheimerpatiënten, deze mensen hebben geen gevoel voor tijd. Gisteren, vandaag, morgen, is dit allemaal vreemd voor hen. Is tijd, vergankelijkheid een onderwerp dat je bezighoudt? Ze doen zoveel, zoveel meer. Ben je bang dat je iets mist?
Gérard Depardieu: Nee, nee. Ik ben altijd heel, heel nieuwsgierig geweest. Over alles. Dat is waarom ik zo veel doe.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Het feit dat je huizen koopt, een oude renoveert en een nieuwe bouwt heeft iets te maken met de toekomst, misschien met die van jezelf?
Gérard Depardieu: De toekomst interesseert me niet. Ik zal hier niet leven, ik hou van de opkomst, het groeiproces. Als alles klaar is, zoek ik iets nieuws, dan ga ik verder. Ik heb nodig - ruimte. (Hij reikt ver uit en wijst naar de naakte kamer)
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Aan het begin van ons gesprek zei u dat boeken uw huis waren. Is er nog iets anders waar je aan vastzit?
Gérard Depardieu: Ik heb niet eens een kast, ik heb geen bezit nodig. Ik reis zonder bagage. Broeken en mijn boeken, meer heb ik niet nodig.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Je woont alleen, op een bouwplaats, omringd door mensen die altijd iets van je willen. Hoe pak je dat aan?
Gérard Depardieu: goed. Dat zie je. Ik hou van zondag, er is stilte, dan kook ik, rijd motor. Ik hou ervan om de wind te voelen en gewoon weg te rijden. Of ik teken, maak sculpturen, die ik weggeef, als ze iemand een plezier doen.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Vind je je films leuk?
Gérard Depardieu: Ik kijk nooit naar ze als ze klaar zijn, het is voorbij. Dan komt de volgende. Het einde van iets dat me beangstigt, wil ik stoppen voor het einde.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Waar word je blij van?
Gérard Depardieu: veel. Heel veel. Een wijn, een bloem in de herfst, een zonsopgang. Spelen, dat vult me diep. Samen spelen met anderen. Of een gesprek. Ik praat liever tegen vrouwen dan tegen mannen. Mannen hebben meestal niets geweldigs te zeggen. Ik heb alles geleerd van vrouwen - van de dichters Marguerite Duras, Nathalie Sarraute, de actrice Jeanne Moreau, de zangeres Barbara. Het zijn mijn heldinnen.
Terwijl hij praat, boren en hameren op de achtergrond hindert hem niet, hij lijkt het zelfs niet op te merken. Totdat er een andere vakman verschijnt. Hij moet dringend met hem praten. Onmiddellijk. Depardieu vraagt om begrip.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Nog één vraag, wanneer houd je van een vrouw?
Gérard Depardieu: (Hij lacht luid en enthousiast.) Als ze geen vragen meer stelt.
Gérard Depardieu
Gérard Depardieu werd geboren op 27 december 1948 in Châteauroux als derde van zes kinderen. Op 13-jarige leeftijd start hij een printertraining en leert hij te boksen. Hij wordt beschouwd als uitdagend en moeilijk. In 1965 neemt een vriend hem mee naar Parijs voor een toneelschool. Zijn leven begint. Depardieu wordt al decennia lang beschouwd als een van de grote Franse en Europese acteurs. Hij kan alles doen en alles spelen: Cyrano, Asterix, Rodin; Liefhebbers, wanhopig, arbeiders, bourgeoisie, buitenstaanders - in totaal meer dan 180 films. Hij was ooit getrouwd en heeft vier kinderen. Zijn zoon Guillaume stierf drie jaar geleden op 37-jarige leeftijd. Depardieu is eigenaar van wijngaarden, u. a. in Frankrijk, Spanje, Marokko, Argentinië. Hij leeft zoals hij werkt: overdreven.
Twee boeken over en door Gérard Depardieu:
"Culinair Festival: Gérard Depardieu ontmoet Roland Trettl", Collectie Rolf Heyne, 352 p., 58 Euro.
Gérard Depardieu: "Stolen Letters (Lettres Volées)". In de late jaren 80 begint de acteur met het schrijven van brieven - aan zijn moeder, vrienden, familie. Hij wilde ze vernietigen, ze werden een boek. Een kleine schat, alleen om antiquair te vinden.
