Mijn kinderen krijgen snoep. Nou en?
"Nou, Luise-Mathilde heeft nog nooit chocolade geproefd, dus ze mist het ook niet!", Zegt de moeder van Luise-Mathilde met een luchtig gezicht en vraagt zich samen met haar dochtertje af hoe mijn twee kleintjes chocoladebonen in hun mond stoppen met smaak , Ik zeg lang niets, omdat ik de volgende antwoorden weeg:
1. Het spijt me voor je, Luise-Mathilde! Kom ons bezoeken.
2. Waar is de bus met de mensen die geïnteresseerd zijn?
3. grappig! Ik begreep net dat je dochter nog nooit chocolade had gegeten toen ze vier jaar oud was. Ik moet het verkeerd begrepen hebben. Wat heb je echt gezegd?
Eindelijk hoor ik mezelf zeggen: "Oh, dat is lovenswaardig, helaas lukte het me niet zo lang!" en kan het zelf nauwelijks geloven. Waarom laat ik mezelf serieus mijn excuses aanbieden voor dingen die volgens mij goed zijn? Ja, teveel suiker is slecht. Ja, suiker windt kinderen op. En nee, daarom vandaliseer ik het witte goud NIET volledig!
Helemaal geen suiker? Helemaal overdreven!
In ons dorp woont een familie die het helemaal tot het uiterste drijft. De vijf kinderen gaan allemaal naar de kleuterschool of school. Ze krijgen nog steeds geen suiker. En NOOIT! Dit betekent dat op 6 december alle kinderen een kleine Schoki-Nikolaus ontvangen. De kinderen van dit gezin zijn een mandarijn. Uff. Zelfs als de kinderen niet eens weten wat ze missen: is dat eerlijk voor hen? Is het niet een beetje te handig om ze suiker zo consequent te weigeren dat ze de wenselijkheid niet eens kennen? Misschien kennen ze een andere wenselijkheid, namelijk behandeld worden als hun vrienden.
Tenminste een jeugd zonder een slecht geweten
Ik vind het in elk geval erg als de moeder van Luise-Mathilde of iemand anders mij of mijn kinderen wil overtuigen zich schuldig te voelen. Het komt zelfs snel genoeg dat mijn kinderen omgaan met hun lichaam en hun vermeende kleine "zwakke plekken". Maar ze zijn nog steeds helemaal in orde en genieten van eten. Vooral zoetekauw. Nou en? Met mate vind ik dat niet verwerpelijk noch gevaarlijk. Naar mijn mening is het echt stom, als ouders geen aandacht besteden aan uitgebalanceerde voeding en in het algemeen liever het aanbod van Haribo verkiezen, dan een appel openknippen. Ja, men kan soms de neus opdraaien, omdat men medelijden heeft met de kinderen die al gewrichtsproblemen krijgen of geïrriteerd zijn. Het spijt mij dan ook. Maar tussendoor een paar naschis? Ik vraag er heel veel om!
Laat mijn kinderen rustig snacken!
Een jeugd smaakt niet alleen naar appel en quinoa, maar ook naar karamel, chocolade en lolly's. En zonder een schuldig geweten! Dus alles wat je ouders haten: doe en laat wat je goed vindt, maar laat mijn kinderen in vrede van hun zoete momenten genieten. Een kleine suikerstoot is me dierbaarder dan arrogante eigengerechtigheid. Ik hoop dat Luise-Mathilde op een bepaald moment de eerste ervaart. En dat is wat ik tegen haar moeder zal zeggen de volgende keer dat ze ons ongevraagd beoordeelt.
