Mijn vader - de kok van de koningin
"Ik denk dat ik in sommige opzichten op mijn vader lijk", zegt Liane Dirks. Het is zeker niet gemakkelijk om dat te zeggen, omdat Liane Dirks als kind aan haar vader leed. We zitten in de lichte schrijf- en leeskamer van haar kleine huis in het zuiden van Keulen en drinken heerlijk geurende Indiase thee. "Ik leefde ook een riskant leven, vol met breuken," legt ze uit. Haar beslissing om schrijfster te worden was bijvoorbeeld allesbehalve een rationele beslissing. "Maar ik wist echt van de ene op de andere dag dat ik hier weg moest." Zonder een woord te zeggen nam ze ontslag op het arbeidsbureau, pakte haar koffers, verliet de stad en haar man. "Ik ging naar Parijs, huurde mezelf in het goedkoopste hotel en woonde daar maanden, met een stokbrood en koffie en geschreven gedichten." Een fijne lach om het theekopje. "Ze waren allemaal verschrikkelijk!"
Wat Liane Dirks serveert is absurd, vreemd en lekker
Souvenirs uit een pauzeleven: Liane Dirks is thuis geweest in Barbados, Frankrijk en Mexico.
Dat is al vele jaren geleden en nu zes romans geleden. In drie van hen heeft ze haar vader behandeld. Günther Dirks was een kwartier van een hardloper, een wrede strijdkrachtman die alles vernietigde wat hij had opgebouwd, die moest vluchten, eindelijk betrapt en opnieuw begon. Opnieuw en opnieuw. Toen ze elf jaar oud was, zag Liane Dirks haar vader voor het laatst. In haar roman 'Vier manieren om mijn vader te begraven' heeft ze geprobeerd met hem de laatste hand te leggen. In die tijd was ze midden veertig. "Ik denk dat ik hem voor mij moest begraven, zodat hij kan worden opgewekt," zegt ze. Daarna kon ze hem opnieuw uitvinden als een literair, speels, mysterieus personage. In haar nieuwe roman 'De kok van de koningin' is de vader een drinker gebleven, maar is een nerd geworden, een zoeker. Een briljante kok en een goede verteller.
Op de tafel voor ons staan een paar foto's. Ze tonen een chef-kok in volle jurk, met ellenlanger koksmuts op zijn hoofd en een zware medailleketting om zijn nek. "Er is veel in dit gezicht", zegt Liane Dirks, "iets zachts, humor, trots en toch een zekere verlegenheid." De naam van haar vader was Andreas met een tweede naam. In het boek gaf ze hem de naam Anders. De Duitse kok is naar een armere wijk van een Zuidoost-Aziatische stad gevlucht. Elke middag, elke avond, wordt de kleine plaats waar hij kookt tot de laatste stoel gevuld. Zijn grote droom is om zijn gasten het beste eten ter wereld te koken en een moment van puur, puur geluk te ervaren. Maar wanneer dat dichtbij genoeg lijkt, worden de plannen van de chef-kok gedwarsboomd: hij moet instappen bij een staatsbanket van de dictator voor het hoogst mogelijke bezoek, voor de Engelse koningin.
Wat een film.
Dat haar vader eigenlijk een keer voor de koningin kookte, leerde Liane Dirks per ongeluk. Na een lezing van de "Vier manieren om mijn vader te begraven" in het Literatuurhuis van Hamburg stond plotseling een ouder echtpaar voor de auteur en stelde zich voor als oudoom en oudtante. Liane Dirks had niets van hen geweten. Ze maakten een afspraak en kwamen vier dagen samen om te praten. "Het was een genezingsproces voor mij, en waarschijnlijk voor beiden," herinnert ze zich. Eindelijk leerde ze hoe haar vader echt was gestorven, in Spanje, eenzaam en verarmd. En ze hoorde van zijn hoogtijdagen: toen hij de keukens van de drie Sheraton-hotels in Singapore onder zijn riem had, toen hij in 1974 eens Suharto kookte op een staatsbanket en een andere keer de Engelse koningin op een cruiseschip. "Wat een filou," dacht Liane Dirks, zoals de twee dit vertelden, "iemand die iedereen die dicht bij hem staat in ellende brengt, en dan dat!" Het resoneert verontwaardiging in haar stem als ze erover praat. En verrassend genoeg ook een dosis sympathie.
Lange Schatten: De herinneringen aan haar vader worden al lang gevolgd door Liane Dirks.
Voor de roman "De kok van de koningin" gaf ze de vader een nieuw leven, gespeeld met de decorstukken van zijn biografie en de problematische gemeenschappelijke relatie. "Dit is zeer verlossend, bevrijdend", legt de auteur uit, "en het is leuk." Liane Dirks neemt een slokje thee. Ze neemt de tijd om te praten, haar gedachten, luistert. Er is zoveel op haar gezicht: liefde voor het leven boven alles, en een lage pijn, een vreemde mengeling van aanwezigheid en afstand, en veel kracht en zekerheid. "De kern van elke creatieve activiteit is openheid voor mij", zegt ze. "Als ik me open stel, begint er iets te ontstaan, en dan draait het allemaal om zo ontspannen mogelijk te blijven, zo open mogelijk te blijven en te kijken wat ik wil vertellen.En dus denk ik echt dat er een nieuwe waarheid is geboren. "
Een dronkaard is de vader gebleven in "De kok van de koningin", een overspelige, gewelddadige dader en leugenaar. Maar sommige gasten van het kleine restaurant, die alleen zijn culinaire kunst kennen, niet zijn karakter, beschouwen hem als een heilige. Voor het toetje van zijn wonder gaat hij op zoek naar "Draupadi's tranen", een legendarische variëteit aan bessen: "De dunne schil van de bessen verpletterd in de mond, stroomt door je pure welzijn", merkt Anders op, terwijl hij ze proeft, " niet alleen in de mond, het loopt door het hele lichaam, het gaat van top tot teen, je bent gelukkig, alleen omdat je op een bes bijt. " Hoewel hij weet dat de koningin van Engeland de exotische vruchten niet zal aanraken, kan hij ze niet achterlaten. Ten slotte vermomt hij ze als "Draupadis Dream - een fantasie van chocolade, ijs en wijngelei". Zijn deze bessen echt beschikbaar? De auteur lacht: "Ik zal het je niet vertellen!"
Liane Dirks: "The Queen's Cook" (219 p., 18 euro, Ark)
Wanneer ze worden opgediend in de roman, neemt de chef-kok al lang zijn toevlucht tot de whiskyfles. "Dit zijn allemaal varkens, waarvoor we hier koken," heeft hij geklonken. En hij schreeuwde tegen de bewakers: "Hij is een moordenaar!" En toch komt de geschiedenis tot een goed einde. "The Queen's Cook" is meer dan een turbulente roman over een nieuwsgierig staatsbezoek, meer dan het heerlijke verhaal van een absurde missie, een crash en een wonderbaarlijke redding. Hij is een subtiele, stimulerende reflectie op het verband tussen koken, vertellen en begrijpen. "Als een roman echt succesvol is," zegt de auteur, "dan kunnen we niet formuleren wat we hebben begrepen, wat vergelijkbaar is met een zeer goede maaltijd, omdat je de individuele ingrediënten kunt proeven, maar dat toch kunt ervaren De magie van een nieuwe, unieke smaak, en als het echt goed gedaan is, kun je het op zijn best niet beschrijven of het gewoon vertellen. "
