Onze winnaar publiceert haar eigen boek
De winnaar en haar boek
Haar collega's waren verbaasd toen afgestudeerd psycholoog Despina Muth-Seidel sprong in het kantoor en klapte hard. Ze had een e-mail ontvangen met speciale inhoud: "Gefeliciteerd, je hebt de ChroniquesDuVasteMonde-woman.de-Schreibwettbewerb!"
Despina Muth-Seidel kon haar eigen boek publiceren met onze samenwerkingspartner BoD. "Negen minuten" is nu gepubliceerd en bestaat uit vele korte verhalen over heel verschillende mensen en hun vermoedelijk normale dagelijkse leven. De boektitel maakt deel uit van het programma: de auteur begeleidt haar hoofdpersonen elk gedurende negen minuten, met aandacht voor haar leven en haar verwikkelingen.
Het tweede deel van het boek bevat fragmenten uit de gevarieerde literaire productie van de 47-jarige Despina Muth-Seidel en overtuigt met fantasie en sprookjesachtige componenten.
© van privéDespina Muth-Seidel heeft al enkele psychologische non-fictieboeken gepubliceerd, maar ze schrijft slechts vijf jaar lang korte verhalen. Haar verhaal "In Focus", dat vorig jaar onze schrijfwedstrijd won, was de eerste die ze ooit aan een wedstrijd had onderworpen. Als psycholoog weet ze haar weg in de kracht van haar baan. Het verhaal is gebaseerd op ervaring, zelfs als de inhoud puur fictief is. De ondergeschikte rol van de hoofdpersoon is symbolisch voor de poging van veel vrouwen om hun sterke en zwakke kanten in het beroep te verenigen.
Despina Muth-Seidel Negen minuten hardcover pagina's: 176 prijs: 22 euro ISBN: 978-3-8448-3206-8
Te bestellen via Amazon.
Het winnende verhaal "In Focus"
Daar, tegenover haar, twee meter verderop, aan de vergadertafel naast enkele van zijn collega's, liet Jannis het strakke gevoel in zijn keel los met een snelle ruk om zijn knoop. Toen opende hij de twee bovenste overhemdsknopen. Anne's ogen vernauwden zich toen hij zijn duim en wijsvinger in slow motion volgde. Hij zag haar ogen en glimlacht verontschuldigend. Anne reageerde niet.
Keer op keer zag ze deze beweging voor haar, een lus, een opeenvolging van bewegingen, een opeenvolging van bewegingen, zelfs terwijl iedereen lang naar de presentatie aan de muur had zitten staren. In focus: de nummers van de laatste week.
Een heel gewone beweging. Hij zweette in deze kamer, die aangenaam was voorzien van airconditioning. Hij was nerveus. Anne en hij waren vanmorgen in hetzelfde team. Het kon haar niet schelen, dacht ze tenminste gisteren.
Deze stropdas. Blauwe, kleine witte stippen. Silk. Het was een speciaal blauw: helder ultramarijn met een lichte neiging tot turkoois. Ze had gisteren lang geleden naar dit doek gekeken terwijl het nog steeds om haar polsen gewikkeld was, met een strakke knoop, te strak. Ze had geprobeerd hem te ontspannen. Ze had het niet gehaald. Hij had gelachen toen hij haar trok en haar achter zich sleepte, met zijn vuist om die knoop van blauwe zijde op haar handen.
Anne staarde nog steeds naar het langwerpige stuk stof, dat nu scheef en los om zijn hemd hing. Het was iets dat de twee met elkaar verbond. Je handen en de zijne. Niet alleen zijn shirt en nek. Het had een betekenis voor hen en voor hem was het een middel om een doel te bereiken.
Jannis streek met zijn hand over zijn hoofd toen hij de spreker een vraag stelde. Een overbodige vraag, Jannis leek het script niet te hebben gelezen. Zijn afdelingshoofd diagonaal achter hem trilde lichtjes in zijn mondhoek. Anderen keken kort naar Jannis, die dat als goedkeuring nam en zelfvoldaan en zelfvoldaan glimlachte. Gênant.
Anne kende zijn glimlach goed, meende hij het tot nu toe te weten? ze had het altijd alwetend en superieur aan haar gevonden als hij haar niet om genade hoorde horen, zolang ze maar kon. Anne tolde naar een gebleekte lok haar, blond, naar zijn wil. Ze streelde haar rok? zwart leer, ook op kantoor, omdat hij van het materiaal hield. Haar hoge laarzen kneep in de strakke ritssluiting. Dus een pop moest voelen wanneer ze kon voelen.
Anne keek Jannis glimlachend aan. Hij negeerde haar. Ze keek opnieuw naar zijn handen en tikte ongeduldig op de pen op de tafel. Hij gedroeg zich onmogelijk. De vettige vertegenwoordiger in persoon. Nu had ze begrepen waarom hij nerveus was.
Jannis was hier wie hij echt was.
En zijn das veranderde in een stuk stof, zonder enige betekenis.
Anne stond op met een eikel. Ze wachtte. Sommige collega's keken enigszins verrast naar haar, omdat de presentatie nog niet was afgelopen. Ze wachtte. Eindelijk draaide Jannis haar kant op. Ze glimlachte nog steeds, een glimlach met een opgetrokken wenkbrauw. Toen hij haar recht in de ogen keek, hief ze langzaam haar rechterhand op alsof ze een stuk stof trok. Met haar linkerhand maakte ze een beweging zoals met een denkbeeldige schaar. Schnipp snap.Jannis staarde haar aan. Nu leek hij op een geschokte kikker. Zijn obesitas had haar nog niet opgemerkt.
De spreker was stil. Anne ging weer zitten en knikte met een kort knikje de spreker onmiddellijk om door te gaan met de presentatie. Ze was tenslotte de baas.
