books
Mei 6, 2024

Dat grenst aan godslastering

Toen de ruimte op een vriendelijke dag in augustus 2008 naar Wexford kwam, had Eoin Colfer nee gezegd. Sterker nog, hij had zijn blauwe ogen gealarmeerd geopend en gezegd: "Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, ik zal het doen. Ik ben in orde, mijn schrijfcarrière gaat goed, ik heb 16 miljoen Verkochte boeken - Waarom zou ik me dit aandoen? " Eoin Colfer had een telefoon in zijn hand toen hij zei dat aan de andere kant zijn agent in Londen was, die hem enkele seconden eerder een krankzinnig aanbod had aangeboden: hij had een zesde deel voor de serie "Hitchhiker's Guide to the Galaxy" Schrijf. Het werk van de briljante auteur Douglas Adams gaat door. Lever miljoenen "lifter" fans wereldwijd. De Ier Colfer, die van zichzelf beweert dat hij nooit verbeeldingskracht mist, kan zich eigenlijk alles voorstellen. Niet met de beste bedoelingen.

Wie gaat zich daar achter een stoel verstoppen? Eoin Colfer in de legendarische 'Egg Chair' van Arne Jacobsen, ontworpen in de stijl 'Hitchhiker's Guide to the Galaxy'

Je kunt hem begrijpen. Je staat niet eens op als auteur en zegt: "De 'Lord of the Rings'-trilogie eindigt op de een of andere manier uit de rondte, er moet een vierde boek geleden zijn." Niemand zou een achtste Harry Potter-band oproepen, zelfs Joanne K. Rowling niet. Een vijfde evangelie aan de Bijbel hechten? Dat zou nogal wat opschudding veroorzaken onder de christenen. En deze vergelijkingen zijn niet overdreven: "Hitchhiker's Guide to the Galaxy" is niet alleen een literaire cultus van de Generation 40 plus - de serie en de maker Douglas Adams worden zo onvoorwaardelijk vereerd door tientallen miljoenen mensen in het universum dat het bijna religieus is Treinen vervoert. Het eerste en gelijknamige deel van de serie verscheen in 1979 in Engeland, het laatste - in het Duits 'Once Rupert and back' - 1992. Wereldwijd zijn meer dan 20 miljoen boeken verkocht, er is een hoorspel, een televisieserie en een film. De Engelsman Douglas Adams heeft zichzelf en zijn fans met deze boeken tot een spectaculair scifi-universum gemaakt, dat moeilijk te verslaan is in een rare en diepgaande komedie. De hoofdrolspeler is Arthur Dent, een bleke, saaie Engelsman die op een dag beseft dat zijn planeet wordt opgeblazen door een irritant ruimtemensen, voor een interstellaire bypass. Gelukkig blijkt zijn nors vriend Ford Prefect een buitenaards wezen te zijn, dankzij zijn hulp die Arthur overleeft als een van de twee mensen. Ford werkt ook als verslaggever voor The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, het meest succesvolle boek in het universum, dat Arthur nu waardevolle informatie geeft over zijn nieuwe omgeving. Dit wordt gevolgd door een rusteloze, onzinnige, non-stop reis door de uitgestrekte ruimte, door parallelle universums en tijdsdimensies (waarin de aarde helaas herhaaldelijk wordt vernietigd), vergezeld door de narcistische president van de melkweg, Zaphod Beeblebrox, zijn depressieve robot Marvin en de tweede menselijke overlevende Tricia McMillan, opgejaagd door de bureaucratische Vogons, die gewetensvol een einde maken aan elke missie en die klaar is om alle bewoning van de aarde uit te roeien, is nog niet klaar. Tot het bittere einde van deel vijf. Er lijkt plotseling geen redding meer te zijn. Het is een donker, triest, hopeloos einde van een serie wiens humor en sprankelende verbeelding het lezen en schrijven van zoveel mensen heeft veranderd. Douglas Adams was daar zelf niet blij mee. Hij wilde een zesde deel schrijven, dat meer verzoenend zou worden, met een positief einde. En toen stierf hij dood op 49-jarige leeftijd, een hartaanval, in een sportschool in Santa Barbara. Dat was op 11 mei 2001.

Eoin Colfer is geen dappere man

Zeven jaar later overwoog de agent van Adams wat te doen in 2009 ter gelegenheid van het 30-jarig jubileum van "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy". Hij dacht hardop en toevallig was er een collega aanwezig, de agent van Eoin Colfer. Sinds het begin van het millennium heeft haar cliënt naam gemaakt als een bijzonder originele auteur van jeugdboeken, zijn serie over het genie van adolescente herencriminelen Artemis Fowl heeft bijna net zo goed verkocht als de "lifter" -boeken. Ze vroeg: "Waarom schrijft Eoin niet het zesde boek?" De agent werd meteen losgelaten voor dit idee, pakte een paar boeken van Colfer, vloog naar Californië en belde aan voor Jane Belson, de weduwe van Douglas Adams. Hij sprak over het idee van een zesde deel, en dat hij zich Colfer wonderbaarlijk kon voorstellen als de auteur van een paar boeken die hij hier achter kon laten. Dat, zei Jane Belson, was niet nodig. Zij en haar dochter zouden hoe dan ook alles van Eoin Colfer hebben gelezen en ja, dat was echt een geweldig idee.

De plot van de roman? Volgende ding ...

Even later ging de telefoon in Wexford, een klein, charmant stadje in het zuidoosten van Ierland, en Eoin Colfer zei nee. Het leek hem heiligschennis, want het ging over de erfenis van Douglas Adams, het genie, de kruiskop, de visionair. Colfer dacht aan de haaientank waar hij in moest springen, precies in het midden van fanatieke "lifter" fans. Mensen op straat luid "42!" roep en gegarandeerd oogst goedkeurend jubelen - "42" is in het eerste boek, het antwoord op de vraag naar de betekenis van het leven, het universum en de rest, de computer die Deep Thought eindelijk uitspuwt na enkele miljoenen jaren van reflectie. (Alleen dat niemand er iets aan kan doen, omdat het zo precies is als het cryptisch is.) Deze mensen over de hele wereld vieren elk jaar de Handdoekdag op 25 mei - de belangrijkste regel voor ruimte lifters : heb altijd een handdoek bij je. En ze ondertekenen hun brieven met "Raak niet in paniek!", Het goedbedoelde advies dat op de achterkant van de originele "Anhalter" staat.

Eoin Colfer is geen dappere man, zegt hij zelf. Dat zijn nee na twee weken bedenktijd eindelijk een ja was - "eerlijk gezegd, dat verbaast me nog steeds". Maar na de eerste schok drong het besef langzaam in zijn bewustzijn door dat hij de kans kreeg hier een stukje wereldliteratuur te verrijken. Maar toch: "Het was niet dat soort beslissing dat je volledig overtuigd maakte, ik werd vaak 's morgens wakker en ik dacht, slecht idee, heel slecht idee, soms denk ik het nog steeds, maar mijn nervositeit is niet goede reden om niets te doen. " Colfer is 44 jaar oud, maar hij zou ook tien jaar ouder worden. Hij is in de eerste plaats kort en slank en grijs: zijn haar, zijn vriendelijke, gerimpelde, grijze gezicht. Hij beweegt onopvallend, slaagt er zelfs in geen aandacht te trekken als hij in Wexford is, deze stad met niet eens 9000 inwoners, wiens beroemdste zoon hij is. Colfer was een leraar, ook in het buitenland, in Saoedi-Arabië, Italië, Tunesië. In 2001 werd het eerste deel van de serie "Artemis Fowl" uitgebracht. En dat veranderde zijn leven volledig. Plots kon hij verder leven met schrijven, nou ja, zelfs een droom leven. Hij gaat 's ochtends niet meer naar school, maar stuurt alleen zijn twee jongens van zes en twaalf jaar daar, geeft zijn vrouw en lieverd Jackie een kus en loopt ten minste zes uur het verlengde van het huis in. Daar schrijft Eoin Colfer, die een wereld ontwerpt onder de aardkorst of in afgelegen spiraalarmen van de melkweg.

De personages zijn niet bepaald gek

In augustus 2008 begon hij met "En trouwens, iets ...". Hij had de aantekeningen kunnen hebben van Douglas Adams, die dit het zesde deel had gemaakt. Colfer wilde haar niet. "Ik had al snel een idee voor de 'lifter', omdat ik er 15 jaar geleden over nadacht - het vijfde boek van Adams eindigt zo onbevredigend dat ik me al had afgevraagd hoe het verder kon", zegt hij. Als bevrijdend vond hij dat hij met bestaande medewerkers in reeds gesponnen relaties kon werken, zegt Colfer. Maar hij deed het naast elkaar, zoals de Wowbagger - een levensvermoeiende onsterfelijke die beroemd is om van planeet naar planeet te reizen, mensen zo slecht mogelijk beledigend, in de hoop dat iemand hem ervoor doodt , Of Thor, een God die op zoek is naar een baan, wat vrij moeilijk is vanwege een compromitterende internetvideo. Nieuw is het Ierse bestuurshoofd Hillman Hunter, die een aarde-achtige planeet projecteert en er gewoon een god voor wil inhuren. "Aardige buitenstaanders allemaal", zegt de auteur, "er zijn geen gestroomlijnde helden die nooit hebben bestaan in het universum van de lifter." Hij heeft ook een kwaliteitscontrole opgenomen: "Ik als een 18-jarige lezer van de boeken van Douglas Adams", zegt Colfer. "In die tijd was ik cynisch, sarcastisch, kritisch en zonder enige genade in mijn oordeel, en ik dacht dat het een goed boek zou zijn als ik mijn 18-jarige passeer."

En dat is alles. De actie? Is uiteindelijk een ondergeschikte zaak. Zoals in elke band tot nu toe zijn Arthur Dent, Tricia McMillan en hun dochter Random op zoek naar een planeet die de aarde zou kunnen vervangen en van de Vogons zou kunnen vluchten. Maar dat is slechts het decor voor een wonderlijk bizarre mix van overdreven, maar al te menselijke aliens en de beschrijving van vreemde verre werelden. "De personages zijn niet bepaald krankzinnig", zegt Colfer, "dit is nog steeds de lifter, geen oorlog en vrede."

Zijn stijl van het vertellen van verhalen is traditioneler dan die van Douglas Adams, die nog gekker was. Maar toch, het is verbazingwekkend hoe naadloos en soepel "En trouwens ..." past in het homogene "lifter" universum. Daarvoor zou men het eigenlijk moeten vieren. Maar hij is niet zo zeker. Eoin Colfer zit in een "Egg Chair" op Lost Weekend, een kleine luxe meubelwinkel in het midden van Wexford.De winkel is van zijn vriend Declan, wiens vrouw een serie van de legendarische fauteuils van Arne Jacobsen ontwierp in de stijl van de "Lifter's Guide to the Galaxy", limited edition, uiteraard 42 stuks. Hij draait een beetje in de tentoonstelling, die om middernacht gaat lezen. "Ik hoop dat het boek goed wordt ontvangen en de tekenen goed zijn", zegt hij, "maar ik weet dat er mensen zullen zijn die het boek zullen haten omdat ze het willen haten en ze zullen naar de lezingen komen Ze zullen het lezen om het te haten en het dan komen vertellen. " Zijn er strategieën om hiermee om te gaan, Eoin? Oh, zegt hij en grijnst en verschuift al zijn rimpels, zijn gezicht krijgt meteen weer een topografie: "Ik was een leraar voor vijftien jaar, en ik ben heel goed in het maken van mensen een varken voor een team." Hij haalt zijn schouders op. "Maar dat is de voorlaatste remedie," zegt Eoin Colfer, "het laatste is huilen en verdwijnen door de achterdeur." En zelfs dan is wat Douglas Adams ooit in steen heeft gehouwen waar: raak niet in paniek!